?Het wordt geen makkelijke match”, zei trainer Roy Hodgson van Engeland. Misschien had hij zijn vingers gekruist onder tafel, misschien werd zijn neus langer, want hij moet geweten hebben dat de wedstrijd Engeland-San Marino een makkie zou worden. Dat is al eeuwen zo.

Voetbal is mijn kopje thee niet, maar San Marino vind ik een bewonderenswaardig team. Het land met 33.000 inwoners en geen enkel verkeerslicht, is een zakdoek groot. Zijn munten en postzegels zijn gegeerd bij verzamelaars en, ondanks het feit dat de nationale ploeg al zo’n vijfentwintig jaar in de officiële competitie zit, heeft ze nog maar één match gewonnen. Tegen Liechtenstein, die andere dwergstaat wiens oppervlakte wordt gemeten in picknickdekens en taxfreeshops. Er werd prompt een nationale feestdag uitgeroepen om de overwinning te vieren.

De San Marinezen hebben in hun bestaan spectaculaire verliezen geleden. Ze incasseerden 13 goals van Duitsland, 11 van Nederland en 10 van Noorwegen. Maar ze eindigden nooit met 31-0, zoals Amerikaans-Samoa tegen Australië. Ter verdediging pleit bovendien : er speelt geen enkele echt professionele voetballer in hun midden. Het elftal bestaat volledig uit studenten, boekhouders, barmannen en een fitnesseigenaar. Een middenvelder en een verdediger hebben samen een verhuisfirma. Iedereen traint na de werkuren. En allen blijven ze trots en gemotiveerd overeind.

?Dat ze nog uit de kleedkamers willen komen”, zei ik. ?Wat kan het hen schelen ?”, vond mijn man. ?Er wordt al lang niets meer van hen verwacht en ondertussen voetballen ze tegen de groten der aarde.” Inderdaad, en zo speelden ze ook. Met waardigheid en een air van : we zijn hier nu toch, we maken er het beste van. ?Voor de start van de match zeg ik mijn team dat ze onbevreesd het veld moeten opgaan”, zegt trainer Giampaolo Mazza. ?We denken al lang niet meer aan winnen, we zijn al blij als we zo elegant mogelijk verliezen.” Mazza is waarschijnlijk de enige coach die ondanks een lange lijst nederlagen gewoon aan het bewind mag blijven. ?Ik verdien niets, maar ik sta ook niet onder druk”, zei hij nog. Relativeren is een kunst, en San Marino beheerst die als geen ander.

Misschien voel ik wel een soort van Eurovisieband met hen : het zero points-gevoel. Iedereen houdt van een underdog. Dat verklaart meteen de grote populariteit van Cool Runnings, de film over het Jamaicaanse bobsleeteam. En wie kan er Eric ‘de aal’ Moussambani vergeten, de zwemmer uit Equatoriaal-Guinea die met een geleende zwembroek en bril een olympische wedstrijd won, maar alleen omdat zijn twee concurrenten na een valse start uitgesloten waren. Eric was ruim een minuut trager dan het wereldrecord en er moest net geen redder in het water springen om hem uit het bad te halen, maar hij had niettemin olympische geschiedenis geschreven.

Ik bewonder een winnaar, maar een goed verliezer kun je in je hart sluiten. En sommige mensen slagen erin om zelfs een overwinning weg te relativeren. Zoals toen de Finse heavy-metalgroep Lordi, bekend om zijn monsteroutfits en -teksten, het Eurovisiesongfestival had gewonnen. De grootste Finse krant blokletterde : ?Het is nu officieel : hell has frozen over !”

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

?Ik bewonder een winnaar, maar een goed verliezer kun je in je hart sluiten”