Thuis stonden het humane en het artistieke voorop. Die combinatie heeft mijn nieuwsgierigheid aangescherpt en me tot een erg kritische observator gemaakt. Terwijl ik daarnaast ook de discretie en de nederigheid van mijn moeder heb geërfd.
Italië is een land van uitersten. Je vindt er schoonheid, een indrukwekkende culturele erfenis, solidariteit en de zin om het leven met anderen te delen. Anderzijds weegt die culturele erfenis ook zwaar door, is er veel vriendjespolitiek en is de kritische zin er vaak ver te zoeken. Om nog van het teloorgaan van de vrije meningsuiting te zwijgen.
Ik benijd België voor zijn rijkdom aan verschillen. De politieke, culturele en economische verschillen liggen aan de basis van die rijkdom, en tegelijkertijd zorgt dat voor een alibi-mentaliteit : het is altijd de schuld van iemand anders. Daarom mis ik er wat moed en verontwaardiging.
De Belgische creativiteit zou de politici kunnen inspireren. Omdat het conflict niet ingebakken zit in de culturele erfenis en er een creatieve en een communicatieve kracht bestaat die in een stabiele, sterke staat niet te vinden is. Het Belgische design is daardoor niet onderworpen aan de industriële dictatuur zoals die in Italië bestaat.
Design draait niet om een product, meer om een manier om oplossingen te bedenken. Een oplossing om mensen met minder beter te laten leven. Vergeet niet dat principes als flexibiliteit, herbruikbaarheid en duurzaamheid aan de basis liggen van goed design.
De financiële en ecologische crisis biedt unieke kansen. Om bijvoorbeeld een nieuwe visie te ontwikkelen op duurzaamheid, en een terugkeer naar de democratische principes van het design van Bauhaus. Design kan immers een rol spelen bij een culturele en economische ‘revolutie’, gestoeld op sociale innovaties.
Wie niet roept, wordt niet meer gehoord. Daarom breng ik sinds 2005 in België mensen bijeen van divers pluimage en met uitgesproken ideeën. Omdat ze vaak timide zijn, geef ik ze een duwtje. Zodat ze de kans krijgen om hun verontwaardiging te uiten.
België is een surrealistisch land. Het feest ter gelegenheid van het recordaantal dagen zonder regering was daar de meest zuivere uiting van.
De biënnale van Luik wil vooral wederkerigheid stimuleren. Het thema Reciprocity is dan ook geen loos begrip . We willen het design ten dienste stellen van de stad door een actieve en interactieve confrontatie tussen mensen en dingen tot stand te brengen.
Jonge designers moeten ophouden met stoelen te maken. Omdat het een zeer narcistische bezigheid is. Ze kunnen beter systemen bedenken om ze te repareren en beseffen dat design niet bestaat bij de gratie van industrieel meubilair. Design kan ook een discipline zijn die zich ten dienste stelt van andere sectoren, zoals de medische zorgen of de openbare administratie. Dat willen we uitleggen op de Public & Collaborative Days.
Alleen de verbeelding kan ons verder helpen. Omdat de verbeelding positieve antwoorden kan geven op de problemen van vandaag, en ons kan leren het leven anders te bekijken.
Giovanna Massoni (50) studeerde kunstgeschiedenis, is designjournaliste en artistiek directeur van Reciprocity, de Internationale Biënnale van Luik die plaatsvindt van 4 tot en met 20 oktober. Ze woont al meer dan twintig jaar in ons land.
DOOR PIERRE DARGE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
