Geen titel

In deze maandelijkse rubriek verdiept wijnkenner Frank Van der Auwera zich in de laatste nieuwtjes van de wijnwereld.

Betere wijn met afval

In Californië is het een feit : wijn en afval gaan er perfect samen. De in San Francisco gevestigde afvalverwerkende maatschappij Norcal Waste Systems boekt er namelijk groeiend succes met haar vrijwillige programma, waarbij restaurants in de Bay Area hun voedselrestanten aanleveren om ze als organische wijngaardmest te (laten) verwerken. Volgens Norcal worden de bordrestjes perfect getransformeerd tot superieure compost, die de wortels van de druivelaars verstevigt en de stokken een betere weerstand geeft. Ruim honderd wijndomeinen in Noord-Californië profiteren momenteel van dit culinaire afvalschema waaraan al zo’n tweeduizend restaurants en zelfs privéwoningen in Frisco en Oakland participeren.

Kruisvaart voor copyright

Bescherming van merken en namen is een keiharde business geworden, ook in de wijnwereld. De voorbije decennia werden namelijk vlotjes concepten als port, sherry, bourgogne, bordeaux… gepikt door producenten uit de Nieuwe Wereld, die dan vooral verwezen naar een typische vinificatiestijl in plaats van naar origine of terroir. Maar ‘Koning Copyright’ is terug in het land en het zijn niet toevallig de Italianen van de appellation Chianti Classico die haantje-de-voorste spelen binnen de Europese Unie. Chianti is namelijk de eerste Italiaanse regio die onlangs toetrad tot de internationale coalitie die de exclusiviteit en authenticiteit van wijnregio’s wil beschermen. Momenteel telt deze alliantie al zo’n 13 wijnproducerende gebieden die allemaal de Joint Declaration to Protect Wine Place Names & Origins ondertekenden. Op het lijstje van deze club vinden we nu appellations als Sonoma County, Paso Robles, Chianti Classico, Tokaj en Victoria (West-Australië), Napa Valley, Oregon, Washington State, Walla Walla Valley, Champagne, Porto en Jerez. Opvallend is wel de dominantie van Amerikaanse herkomstbenamingen, terwijl het toch vooral de Europeanen zijn die last hebben van dit globaal commercieel vampirisme.

Zuid-Afrika proeft van de crisis

Geen enkele wijnnatie ontsnapt blijkbaar aan de dreigende wijnoceaan en overtollige stocks. Zelfs Zuid-Afrika, dat nochtans hoge ogen gooit in de Belgische rekken, ziet onder druk van vrij onstabiele wisselkoeren, een slome binnenlandse wijnconsumptie en een sputterende export – die voor het eerst in dertien jaar kromp met vier procent – zijn marktpositie wankelen. In bepaalde Kaapse appellations staan er nu zelfs tientallen domeinen te koop. Eén lichtpunt : de crisis treft vooral de producenten van bulk- en massawijnen. In de niche van de betere producten is voorlopig in de Kaap nog alles kits.

Omgekeerde wereld

Als er één trend is die de voorbije tien jaar de wijnwereld heeft getekend, is het deze : de nieuwewereldwijnen, met Australië als slimme marketingvos, die de Europese glazen veroveren. Gek genoeg is nu ook de omgekeerde beweging bezig, zij het van een bedenkelijk allooi : de invoer van spotgoedkope bordeaux piekt momenteel down under. In sommige marktsegmenten steeg de verkoop van goedkope bordeaux (6 à 7 euro) met maar liefst 65 procent. Niet dat de doorsnee Australische wijnliefhebber nu plots collectief voor ‘bordeauxplonk’ gewonnen is, maar feit is dat veel Aussies zoeken naar something different in het glas en dan blijkbaar toch gevoelig zijn voor Franse flessen, die sinds kort meer ‘fruitgedreven’ zijn en vaak een handige schroefdop hebben. Wie nu denkt dat Australië straks ‘rood’ kleurt van Franse wijnimport, slaat de kurk mis : hun marktaandeel blijft minuscuul, omdat onder meer het taksregime in hun nadeel werkt. Bovendien is de Australische wijnimport op zich al uiterst beperkt. In 2006 voerde het continent amper 30 miljoen liter wijn in, goed voor minder dan 5 procent van de totale consumptie.