Friedl’ Lesage Radio- en televisievrouw (34)

Ze mogen mij zelfs een hond laten interviewen. Ik vind het interessant om te weten waarom mensen zijn wie ze zijn. Zo interviewde ik onlangs Noël Slangen. Sommigen zeiden dat het absoluut niet kon in De Nieuwe Wereld. Of hij misbruik heeft gemaakt van belastinggeld is een vraag voor De Wandelgangen, Actueel of Terzake. Wat mij interesseert, is ‘hoe het zover is kunnen komen’. Zit zijn bescheiden komaf daar voor iets tussen ? Is wat hij nu doet en de manier waarop hij geld verdient, een overcompensatie voor wat hij vroeger niet had ? Door de man aan het woord te laten, hoop ik dat de luisteraar zélf een mening kan vormen en niet de mening van derden hoeft aan te nemen. Het is niet aan mij om oordelen. Ik luister alleen maar.

Tv-Gasten was leuk om te doen. Het was iets wat ik kan. Ze hebben mij ook al gevraagd of ik nu in Het Swingpaleis ga zitten. Maar ik kan niet zo schudden met mijn schouders, zoals daar nodig is. Een show presenteren, trappen afdalen met pluimen in mijn gat, dat ben ik niet.

Ik beken dat ik een controlefreak ben. Kritisch zijn, ben je verschuldigd aan de luisteraars en de kijkers. Je kunt geen slordige radio of televisie maken als je weet dat er 250.000 mensen luisteren of een half miljoen mensen kijken. Die verdienen respect.

Van West-Vlaanderen ken ik vooral de artistieke kant, niet zozeer de Texanen. Mijn vader hoorde als tandarts zogezegd bij de ‘notabelen’ van Ardooie. Maar hij was de zoon van een vlasboer en mijn moeder de dochter van een cafébazin. Ons gezin was helemaal niet bourgeois. Mijn ouders zijn harde werkers en sociale mensen. Dat mijn broers en ik allemaal de artistieke en creatieve kant zijn opgegaan, heeft te maken met het feit dat zij ons stimuleerden in alles wat we graag deden. Ze waren niet echt fans aan de zijlijn, maar ze hebben ons geholpen om te worden wie we zijn.

Mijn vrienden zijn allemaal positieve, vrolijke mensen. Ze hebben een soort kracht waarmee ze gemotiveerd hun ding doen. Niet dat ze geen problemen kennen of nooit eens in de put zitten, maar hun drijfveer is wel de talenten die ze hebben gebruiken om iets van hun leven te maken. Dat vind ik mooi aan mensen : die twinkeling in hun ogen als ze vertellen over wat hen bezighoudt.

Ik ben gefascineerd door de Bloomsbury Group. Het idee dat in de jaren twintig kunstenaars in Charleston Farmhouse, het huis van Vanessa Bell, de zus van Virginia Woolf, op een ongedwongen manier samenkwamen en ervaringen uitwisselden. Ze schreven boeken en theaterstukken, maakten muziek, filosofeerden, schilderden. Dat vind ik een heel boeiend gegeven en het verbaast mij dat niet meer mensen inspiratie halen uit andermans werk. Ik vind het fijn om thuis mensen uit te nodigen die voeling hebben met verschillende kunsten.

De media zijn een onvoorspelbaar landschap, carrière plannen is moeilijk. Er is altijd op het juiste moment iets uit de lucht gevallen. Als je zelf duidelijk laat uitschijnen wie je bent en wat je graag doet, pikt men dat wel op. Ik hoop dat ik de dingen met zoveel overtuiging doe dat mensen die mij in de komende tien jaar nodig zouden kunnen hebben, mij weten te vinden.

Een harde werker en een trage klimmer, zo kun je mij typeren. Ik heb er veel tijd over laten gaan vooraleer ik iets deed waarin ik een prominente rol kreeg. Niet dat ik daar echt naar op zoek was. Dat ik in De Nieuwe Wereld na een paar monumenten kwam, heb ik bewust verdrongen. Zo niet was het fout afgelopen. Ik heb mijzelf in de studio leren ontdekken : wie ben ik, wat kan ik ? Mijn producer, Geert Vermaercke, heeft me vanuit mijn eigen inspiratie laten werken. Ik heb absoluut nooit het gevoel dat ik iemand zit te spelen.

Tekst Tessa Vermeiren I Foto Charlie De Keersmaecker