Tijdens de reünie van ‘Ballets Russes’in het jaar 2000 in New Orleans, toen ook de documentaire gedraaid is, waren we nog met bijna honderd dansers, allen tachtig, negentig jaar of ouder. Sommigen hadden elkaar minstens veertig jaar niet gezien en we kwamen uit alle delen van de wereld.

Voor mijn negentigste verjaardag ben ik in 2004 door Queen Elisabeth verheven tot Commander of the British Empire vanwege mijn lange carrière. Nee, ik ben nooit gestopt. Ik treed nog altijd op in het American Ballet Theatre. Nu ja, optreden, dat is wat overdreven. Laten we zeggen dat ik op het podium verschijn. (lacht)

Ik heb altijd mooie, grote rollen gehad, tot ik 43 was, wat oud is voor een danser. Daarna stond ik plots aan de andere kant en sindsdien heb ik een uitgebreid repertoire karakterrollen, van de oude heks in La Sylphide tot Pater Lorenzo in Romeo en Julia.

Ik ben in 1914 in Liverpool geboren en dans sinds ik zes jaar oud was. Op mijn zeventiende stuurde mijn familie me naar Londen. Daar zag ik een oproep : “Jongen gevraagd. Parijs.” Ik reisde erheen, deed auditie en werd aangenomen voor de legendarische Josephine Baker Show, als tiende jongen aan het eind van de rij. Dat was mijn debuut, in ’31. Ik bleef in Parijs, danste er persoonlijk met de befaamde Mistinguette.

Leonide Massine heeft me in ’38 in Londen opgemerkt en huurde me in als premier danseur(de belangrijkste mannelijke danser van een balletgezelschap) bij het Ballet Russe de Monte Carlo . Daar danste ik voor het eerst met Alexandra Danilova : mijn grote idool. Ik aanbad haar, was stapelverliefd op haar ! Ik had haar zien optreden in Liverpool, met het Diaghilev Ballet in 1929, ik was vijftien. En acht jaar later danste ik met haar in Monte Carlo. O my god ! Mijn grootste droom ging ik vervulling.

Alexandra bleef mijn vaste danspartner, tot zij het opgaf, twintig jaar later. Ze kon niet meer. Nee, het was geen liefde op het eerste gezicht . Verre van. Ik herinner me woord voor woord ons eerste gesprek. Ik was een groentje, zij een wereldster. Ze was dertien jaar ouder en héél moeilijk. “How old are you, young man ?” “Twenty three, madame Danilova.” “What ? I’ll talk to you when you are thirty !”

Bij het Ballet Russe hadden we drie babyballerina’s, meisjes van amper veertien jaar oud. Maar die hielden het niet lang vol, ze raakten volkomen uitgeput. Het wás ook een zwaar leven. Zo deden we in 1938 in Amerika 110 steden aan, in amper vier maanden. Non-stop optreden, ’s middags en ’s avonds. Slapen deden we onderweg, in de trein.

Wel leidden we een leven van glamour en glitter. Wij waren The Beatles avant la lettre : beroemdheden die aan de theaters werden opgewacht door een schare aanbidders en aanbidsters.

Ik beschouw mezelf als een gezegend man. Ik had en heb een schitterende carrière. Enkele jaren had ik een eigen balletgroep, samen met prima ballerina Mia Slavenska, raakte alles kwijt, ging terug naar Ballet Russe als maître de ballet. Ik leidde ook het National Ballet of Washington en het Cincinnati Ballet.

In juni word ik 92, ik ben gezond en nog volop actief. Ik treed op, reis de wereld rond om les te geven of artistieke regies te doen. Hoe je zo fit oud wordt ? Maar ik ben niet oud ! Over een paar jaar misschien, maar nu zeker niet.

Oud worden zit tussen je oren, en veel hangt af van wat je doet en eet. Discipline, een leven lang, dat is het geheim.

Ik woon al jaren in Manhattan, in een penthouse met een groot terras waarop bomen groeien en waar ik over New York uitkijk. Dát, met tea and toast, is mooi om de dag te beginnen. Daarna : beweging. Net als alle New Yorkers wandel ik zeer veel. Ik eet goed, sla nooit een maaltijd over. Elke dag wodka, cocktails en wijn. Veel wijn. (lacht)

Frederic Franklin (91) maakte deel uit van de revolutionairste dansgroep van de 20e eeuw en treedt nog steeds op. Een documentaire over ‘Ballets Russes’ is sinds 19 april op tournee in sommige bioscopen. Info : www.abc-distribution.be ; www.balletsrussesmovie.com

Door Griet Schrauwen / Foto Charlie De Keersmaecker