Feestelijk uit

Dit jaar kwam ze vroeg, de gevreesde vraag. Half oktober al als ik me goed herinner : “Wat doe jij met de feestdagen ?” Vroegboeken heet zoiets, kwestie van tijdig een plekje in de herberg te veroveren. Zelf ben ik eerder een lastminutetype, wat ontegensprekelijk te maken heeft met de gemengde gevoelens waarmee ik tegen de feestdagen aankijk. Kerstmis kan er nog mee door. Een feest dat zelfs de grootste heiden bij voorkeur thuis viert, omringd door dierbaren en de familieleden met wie hij op dat moment niet op voet van oorlog staat. Glühwein, rendieren met rode neuzen, een carrousel op de Groenplaats en musicals met Gene Kelly op televisie, daar kan ik best mee leven. En als ze in de Delhaize Judy Garland en Have Yourself a Merry Little Christmas op mij loslaten, wil ik zelfs wel eens een brok in de keel krijgen ter hoogte van de borrelhapjes.

Nieuwjaar is een ander paar mouwen. Wat vieren we daar eigenlijk ? Een afgescheurd kalenderblaadje. Weer een jaar ouder, niet echt iets om vrolijk van te worden. In grote delen van de wereld is er zelfs totaal niets aan de hand, wegens een andere tijdrekening. Niets aan de hand, in mijn levensfilosofie valt daar veel voor te zeggen. Pas op, voor een feestje mogen ze mij altijd bellen. Goed volk, in gezelligheid gemarineerd, er gaat weinig boven. Maar zo’n gevoel van ‘vanavond moet het gebeuren’, nee, dat is er echt niet meer bij. En laat opblijven, daar is de lol ook al een paar decennia af. Laten we wel wezen, na de middernachtelijke heildronk, het daaropvolgend luchtkussenoffensief en de schroeiplekken ten gevolge van ontploffende rotjes gaat het met de cohesie van de meeste feestvierders steil bergaf. En waarom zetten mensen die niet kunnen drinken het uitgerekend met Nieuwjaar zo graag op een laveloos zuipen ?

Oud en nieuw in den vreemde vieren is natuurlijk ook een optie. Daar zit je dan met je hoedje en je toeter tussen lui die je van haar noch pluim kent, en die je achteraf gelukkig ook nooit meer hoeft te zien. Hoewel, de jolige Canadezen die in Barbados in smokingjasje, zwembroek en op blote voeten aan de feestdis verschenen, waren best te harden. Het is natuurlijk wel tamelijk deregulerend, Santa op een tropisch strand, en wil iemand alsjeblieft Boney M uit die palmboom schieten ? Er zijn namelijk grenzen aan mijn tolerantie voor een collectief meegebruld Feliz Navidad, zelfs met een stevige pina colada in de hand. En laten we vooral de kalkoen niet vergeten, duurbetaald en koud en taai als hij uiteindelijk op je bord belandt na een feestelijke triomftocht door het hotelrestaurant. Even koud en taai als de Duitser die tijdens het oudejaarsdiner in Hammamet van pure emotie de pijp uitging, toch wel een serieuze domper op de feestvreugde. En die keer dat we in het land bleven en de hond des huizes een hap uit de neus van een iets te diervriendelijke gaste nam. Maar genoeg voorpret nu. En met een beetje mazzel op 1 januari als vanouds gezond weer op !

Linda Asselbergs