Een verlaten gasmeterfabriek in Milaan werd opgedeeld in ateliers en lofts. Helemaal achteraan, verscholen tussen het groen, betrekt beeldhouwer en designer Antonino Sciortino de oude kantine .

In de omgeving van de Via Tortona, een van de grote uitvalswegen uit het centrum van Milaan, bots je op een oude gasmeterfabriek, die werd opgedeeld in ateliers met hier en daar een loft. Dit is tegenwoordig een vrij hippe buurt, waar tijdens het Salone del Mobile tal van designproducenten hun nieuwste creaties laten zien. “Noem het dus een creatieve wijk,” verduidelijkt Antonino Sciortino, “waar je zowel trendy restaurants vindt als reclamebureaus en fotostudio’s.” Hij woont wel ver van de drukte, want zijn atelierloft ligt helemaal achteraan op het terrein van de voormalige fabriek. Een stille plek, waar je je zelfs even op het platteland waant. Daar doet alvast de grote tuin met hoge bomen aan denken.

Antonino is een bescheiden man die niet graag in de kijker loopt en van eenvoud en rust houdt. Het liefst trekt hij zich terug in de frisse kelder van zijn woning, waar hij een handig en groot atelier heeft uitgebouwd. Hij is er dagelijks in de weer met ijzerdraad, waarmee hij zowel beelden als designobjecten vervaardigt. Zijn ijzerdraadconstructies zie je overal in de woning. Naast taboeretten en tafeltjes construeert hij ook schalen en een prachtige, monumentale bibliotheek, allemaal handwerk. Het doet denken aan het oeuvre van een andere beroemde Italiaan : Harry Bertoia. Net als Antonino stapte die moeiteloos over van de beeldhouw- naar de meubelkunst, en hij maakte eveneens juwelen van ijzerdraad. Voor de fabricatie van zijn meubels deed Bertoia wel een beroep op de firma Knoll. Sciortino verkiest echter om kleinschalig voort te blijven werken.

Antonino Sciortino groeide op in Sicilië, waar hij als kind uren sleet in de smederij van zijn oudere broer. Daarna trok hij op zestienjarige leeftijd van Palermo naar Rome, om er een carrière uit te bouwen als balletdanser. Hij werkte zelfs zeven jaar als choreo-graaf. Uiteindelijk kwam hij in Milaan terecht voor een tweede artistieke loopbaan als beeldend kunstenaar. “Voor mij was dit niet helemaal nieuw, omdat ik als kind altijd rondhing in dat atelier van mijn broer. Ik was toen al gek op metaal en was het gewoon om met mijn handen te werken”, legt hij uit. “Ik heb ook steeds belangstelling gehad voor architectuur, beeldhouwwerken en design. Vormgeving is erg boeiend.” Hij ontwikkelde een eigen, erg beweeglijke stijl. Zijn objecten zijn zelden opgebouwd uit strakke staven, maar ogen zwierig en lijken wel te trillen. In binnen- en buitenland kennen zijn dansende sculpturen een enorm succes.

Zijn monumentale woning is voor hem een inspiratiebron. “In deze enorme ruimte kan ik goed bekijken wat ik maak. Soms verhuizen de stukken die ik pas heb vervaardigd, direct naar boven, om te zien hoe ze in de ruimte werken”, zegt hij. Antonino woont in de vroegere kantine van de oude gasmeterfabriek. Van de oorspronkelijke structuur bleef er vrij veel bewaard. Wel werd er een groot stuk verwijderd uit het plafond, waardoor er een metershoge zoldering ontstond. In totaal is er zo’n vijfhonderd meter woonoppervlak. Bijna overal zijn de originele betonnen vloeren bewaard. Ze werden met lijnolie behandeld en kregen daardoor een prachtig patina. De werken namen ruim twee jaar in beslag en veel werd door hem zelf uitgevoerd. “Bij het verbouwen kun je immers niet alles overlaten aan anderen, zeker niet als je zelf met je handen kunt werken. Bovendien is zo’n verbouwing een improvisatie, je speelt in op wat je op voorhand niet wist”, aldus de kunstenaar.

In ons land kan je de ijzersculpturen van Antonino Sciortino bekijken in de collectie van Bea Mombaers. Van zaterdag 4 tot en met zondag 19 oktober exposeert ze zijn werk bij Items, Kustlaan 289 in Knokke. Info :

www.items-knokke.com en www.antoninosciortino.com.

Door Piet Swimberghe . Foto’s Jan Verlinde

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content