Eva Rossie (32) Mijn broodje is gebakken.

Griet Schrauwen

Een ongewone prille dertiger, deze Eva Rossie. “Eindelijk tijd om van mijn jeugd te genieten”, zegt ze. Ze heeft dan ook al een zeer gevuld en vruchtbaar leven achter de rug.

“Ik ben me ervan bewust dat ik een grote voorsprong heb op leeftijdgenoten. Bij de meesten gaat het traag. Enkele vriendinnen hebben nog niet zo lang een universitair diploma, ze krijgen mogelijkheden maar komen niet echt aan de bak. Ze zijn jong, maar ook niet meer piep, nu moeten ze hun weg zoeken, een goede job vinden. Veel dertigers twijfelen ook: blijf ik bij deze man of vrouw? Wil ik wel een kind?”

“Bij mij is dat allemaal geregeld. Op mijn zeventiende was ik moeder. Naïef, met open ogen erin getrapt. Eveline is vijftien. Ik heb er zeker geen spijt van dat ik een kind heb, maar op zo’n leeftijd hoort dat niet. Wat veel heeft goedgemaakt, is mijn job. Stel dat ik een tienermoeder was die in een fabriek werkte… Toen ik achttien was, begon ik te werken als fotomodel. Modellen hebben doorgaans een kortstondige carrière, maar bij mij het gaat al veertien jaar goed. Toch moet je als zelfstandige, en zeker als model, iets toekomstgerichts doen met je geld. Je verdient veel in één dag, maar misschien krijg je de daaropvolgende drie maanden niet één opdracht. Als je alles uitgeeft aan kleren en reizen, riskeer je het heel moeilijk te krijgen. Ik ken er in mijn vak die plots voor voldongen feiten staan: geen werk meer, geld op, paniek. Zij hebben niet geïnvesteerd in de toekomst. Ik wel. Als ik niet werkte, studeerde ik, volgde opleidingen, liep stages. Ik heb diploma’s van fotografie, haartooi, visagiste. Als mijn modellencarrière voorbij is, heb ik nog andere mogelijkheden.”

“Toch had ik een beetje de instelling: wat ik morgen kan doen, hoeft vandaag niet. Nu is het omgekeerd: wat ik vandaag doe, hoeft morgen niet meer. Dat heb ik van Philippe geleerd en het is fantastisch. Wij zijn echte mieren, zoals in de fabel van Jean de La Fontaine. En van al dat ‘gemier’ gaan we nu profiteren. De afgelopen drie jaar hebben we ons huis verbouwd en opgedeeld in wooneenheden, waarvan we er een paar verhuren. Zelf wonen we heel klein, maar het heeft als resultaat dat we niet meer hoeven te stressen: de huur levert een basisinkomen op. We hebben het niet breed, maar dat stoort niet. Een Mercedes of Chanel-outfits hebben we niet nodig. Ik wil vooral zorg dragen voor onze gezondheid en de harmonie in ons koppel. Philippe en ik zijn nu zes jaar samen. Vooral als je duidelijk weet wat je wilt en niet-conventioneel leeft, is het niet evident om iemand te vinden die daar precies in past. In mijn twee vorige relaties lukte dat niet, nu wel. Als ik niet werk, zijn wij altijd samen. Dan lijken we wel twee parkieten die almaar tortelen. Onlangs las ik een interview met MichelHouellebecq, de Franse schrijver van Elementaire deeltjes, een buitengewoon scherpe en zure man. Hij zegt dat liefde niet bestaat, met uitzondering misschien de mensen die de zeldzame, ongelofelijke kans hebben om dé persoon te vinden. Wel, zo ben ik er één.”

“Ik ben zeer gelukkig met mijn relatie en met mijn kind. En ik ben blij dat ik het zo slim aan boord heb gelegd: op mijn 32ste is mijn broodje is gebakken, bij wijze van spreken. Natuurlijk heb ik moeilijke momenten gekend, maar sinds een jaar of drie voel ik me prima in mijn vel. Ik ben jong en amuseer me, maar ik heb toch al een pak ervaring en ik laat me niet meer in de luren leggen. Ik kan nog alles doen wat ik wil. Ik kan zelfs nog opnieuw aan kinderen beginnen, maar dat is ver van mijn gedachten. Nu wil ik vrij zijn en eindelijk genieten van mijn jeugd. Met mijn vijftienjarige dochter moeten we lange reizen nog een poos uitstellen, maar ik wil nog geen wortel schieten of me definitief ergens vestigen. Dat zal ervan komen, misschien dat ik ergens neerstrijk als ik veertig, vijftig ben, maar ik denk niet dat het in België zal zijn. Philippe is Fransman én fotograaf, en we hebben allebei een beroep dat we bijna overal kunnen uitoefenen.”