Eric-Emmanuel Schmitt

Schrijver

INPARIJS LIJD IK AAN GEHEUGENVERLIES. Het volstaat dat de zon schijnt om al de rommel, de grauwheid en de overbevolking te vergeten. Een dag zon en het wordt de mooiste stad van de wereld. Maar in Parijs kan ik niet schrijven, omdat er zoveel te beleven valt. Toen ik er woonde, had ik een tweede huisje in Senlis om te werken.

PARIJS IS EEN MAÎTRESSE, BRUSSEL EEN ECHTGENOTE WAAR JE IETS MEE OPBOUWT. Ik heb twintig jaar in Parijs gewoond maar heb mijn leven definitief heropgebouwd in Brussel. Ik ben zelfs Belg geworden. Brussel is rustiger. Ik houd van de Belgische identiteit omdat die problematisch is. De twee culturen zijn fascinerend. Ik heb wortels in de Elzas waar je datzelfde verschijnsel hebt.

ER ZIT OOK MEER EN MEER ‘BELGIË’ IN MIJN VERHALEN. In september verschijnt een boek dat zich grotendeels in Brugge afspeelt. Ik ben gek op die stad omwille van het mysterieuze en de schoonheid.

EEN DAG ZONDER MUZIEK IS EEN VERLOREN DAG. Een dag doorbrengen zonder te lezen of te schrijven kan wel, maar niet zonder muziek te beluisteren of piano te spelen. Omdat muziek het dichtst bij onze emoties staat.

IK ONTMOET VEEL BOEIENDE MENSEN, LEVENDE ZOWEL ALS DODE. Ook levendige doden, zoals Mozart die me van een depressie redde. Toen ik vijftien was wilde ik, zoals veel jongeren, zelfmoord plegen. Tot een leraar ons meenam naar de repetitie van Le nozze di Figaro van Mozart. Ik werd genezen door de schoonheid.

SCHOONHEID ZIT TUSSEN ORDE EN CHAOS. Ik houd van de vluchtige momenten waarop de schoonheid verschijnt : fragiel en efemeer. Je moet je wel openstellen, anders ontgaat je dat. Dat geldt evenzeer voor ontmoetingen. Ik kan goed luisteren, maak me dan leeg en vul me met wat de ander zegt. Mijn boeken gaan trouwens over niets anders dan ontmoetingen die het leven veranderen en uitdiepen.

ALS JE DENKT ALLES AL TE WETEN, DAN BEN JE EIGENLIJK DOOD. Het leven is een huis met vele deuren waarachter telkens iets nieuws schuilgaat. Een van mijn lijfspreuken : le jour est plus profond que le jour ne l’imagine. Het leven is rijker dan we beseffen.

BELEEF ELKE DAG ALSOF HET DE EERSTE WAS. Of zoals Tolstoj zei : alsof het de laatste was. Ik vecht tegen vermoeidheid en routine. Frisheid maakt een essentieel onderdeel uit van de kunst. Zolang je bij het beluisteren van muziek verrast blijft en niet goed weet welke beweging volgt, dan blijft het heerlijk. In het creatieve proces bekijk je alles alsof je het voor de eerste maal beleeft.

IEDEREEN RAADT ME AF OM EEN RIJBEWIJS TE BEHALEN omdat ik te verstrooid ben en van snelheid houd. Ik heb geen temperament om een wagen te besturen. Maar mocht je weten hoeveel boeken ik geschreven heb al stappend ! Wandelend bedenk ik oplossingen voor mijn verhalen.

IK HOUD VAN DISCRETIE en bescherm mijn privéleven. Ik vind niet dat we zo toegankelijk moeten zijn. Ik beschik ook graag zelf over mijn tijd. Daarom houd ik me ver van de telefoon en zit ik niet op Facebook of Twitter.

IK GELOOF NIET DAT HET BOEK VERDWIJNT. De afgelopen jaren doken allerlei nieuwe dragers op, zoals diskettes, die inmiddels alweer verdwenen zijn. Maar gedrukte boeken staan altijd klaar in een kast om gelezen te worden.

–

Eric-Emmanuel Schmitt (51) is een van de meest gelezen Franse auteurs maar hij woont sinds 2002 in Elsene. Hij schrijft zowel novellen en romans als essays, kortverhalen en heel wat toneelstukken. Zijn werken worden in veertig talen vertaald. In 2001 ontving hij de Grand Prix du Théâtre de l’Académie française.

Door Piet Swimberghe – Foto Sarah Van Den Elsken