Elizabeth Hurley

Bewonderd om haar schoonheid, actief op en achter het scherm, maar ook eeuwig beloerd door de paparazzi. “Soms voelt het aan alsof ik in een bizarre politiestaat leef.” Elizabeth Hurley over faam, acteren, poseren, trouwplannen met Hugh en haar rol in “EDtv”.

In een minibusje onderweg naar het rendez-vous in een witte villa in de heuvels van Cannes wil een Italiaanse collega weten waaraan Elizabeth Hurley (33) nu precies haar roem te danken heeft. We weten allemaal dat ze het gezicht is van cosmeticagigant Estée Lauder, maar geen mens die spontaan de films kan opsommen waarin ze speelt of die ze produceerde. Meestal wordt er ook meer gesproken over de Versace-jurk die ze draagt bij de première dan over haar rol in de film in kwestie. ” Liz is famous for being famous“, weet de Britse fotografe die in Villa Mogador een reportage komt maken van de slanke Engelse glamour queen (de rest van het ritje probeert de Italiaanse scribente te begrijpen wat met die uitspraak wordt bedoeld. Tevergeefs: zowel de Franse als de Italiaanse vertaling slaan nergens op). Wie echt venijnig wil zijn, kan aan die uitspraak nog toevoegen dat Hurley vooral bekend is als de vriendin van Hugh Grant, de aanbeden Britse gentleman-ster die pas wereldfaam vergaarde toen hij in Los Angeles door een politieagent in zijn auto werd betrapt tijdens orale seks – als ontvangende partij – met een Beverly Hills-prostituee.

Tijdens het daaropvolgende schandaal-van-de-maand werd het droompaar, dat elkaar in 1987 leerde kennen op de set van de Spaanse film Remando al Viento, bestormd door de Engelse roddelpers. Maar ook de tabloids kregen de relatie niet stuk. De vraag is natuurlijk welke relatie, want over de natuur van hun band wordt druk gespeculeerd. Business-relatie? Romantische relatie? Broer-zus-relatie? Volgens waarnemers is Hurley in de eerste plaats een uitgekookte zakenvrouw, gezegend met een prachtig figuur maar ook met een praktische geest en de drang om ook actief te zijn achter de schermen. Vandaar dat ze het niet bij acteren laat en enkele jaren geleden samen met haar boyfriend haar eigen productiemaatschappij oprichtte: Simian Films. Hun eerste productie was de medische thriller Extreme Measures uit 1996.

Hurley geeft aan de Azurenkust interviews om EDtv te promoten – weerom een film die niet van aard is om haar tot een grote actrice te bombarderen. Deze prent van Ron Howard snijdt thema’s aan die zeker bij Hurley de gevoelige snaar moeten raken. Matthew McConaughey speelt een doorsnee Amerikaan die door televisiemakers wordt uitgekozen om van zijn leven een live soap te maken. Twee cameraploegen en een reportagewagen met straalverbinding volstaan om alles wat hij doet vast te leggen, van ’s ochtends wanneer hij ontwaakt tot het slapengaan. We voelen meteen aankomen dat de alomtegenwoordige camera zijn rustig bestaan duchtig door elkaar zal schudden, dat zijn nieuwe status van reality show-held onrust en ruzie zal veroorzaken bij vrienden en verwanten, en dat zijn eigen sociaal leven op één grote puinhoop afstevent.

Interessant onderwerp, maar als naar gewoonte wordt het door Ron Howard met groot enthousiasme om zeep geholpen. EDtv heeft natuurlijk het nadeel om na The Truman Show te komen, een ingenieuze fabel van Peter Weir over de effecten van constante exposure en de voyeuristische excessen van de mediamaatschappij. Howard geraakt niet verder dan een banale komedie over totaal oninteressante Amerikanen, naar wie we nog geen twee uurtjes willen kijken, laat staan dat we hun hele doen en laten zouden willen gadeslaan. Bij gebrek aan inspiratie slaat Howard algauw aan het moraliseren (daar is hij tenminste op vertrouwd terrein). Zoals te verwachten bedekt hij ook de inherente wreedheid van dit onderwerp onder een vet sausje van kleffe sentimentaliteit en dwaze humor.

Zodra Ed een van de beroemdste mensen van het land wordt – gewoon door zichzelf te zijn -, zijn er plotseling een heleboel lieden, die hem voorheen niet eens zagen staan, in hem geïnteresseerd. Een van hen wordt gespeeld door Elizabeth Hurley: een opportunistische actrice die Eds vriendin wordt, gewoon om zijn roem een beetje op haar te laten afstralen.

Recentelijk leverde Hurley boeiender werk af in Permanent Midnight, een teneerdrukkend drama waarin ze voor een green card (een werkvergunning in Amerika) met een verslaafde tv-scenarist trouwt ( Ben Stiller). De film vertelt de waargebeurde hellevaart van de heroïnejunkie Jerry Stahl die kennelijk de druk van de entertainment-industrie niet aankon.

Deze zomer is ze ook – vluchtig – te zien in Austin Powers: The Spy Who Shagged Me, de tweede aflevering in de James Bond-parodie vol sixties-kitsch.

Hurley heeft ook een huiselijke kant die haaks staat op haar glamoureus imago. Tuinieren is haar favoriete tijdverdrijf en als ze niet moet showen, draagt ze gewoon een wit T-shirt en een gemakkelijke Levi’s-jeans. Voor dit interview onder een grote tent bij het zwembad zit ze er echter onberispelijk bij: witte pantalon, zilvergrijs truitje, een kruisje dat kuis rond haar ranke hals bengelt. Geslaagde poging ook om ondanks haar zorgvuldig gecultiveerd upperclass-accent – ze is van bescheiden komaf, vader was bij het leger, moeder was onderwijzeres – niet té hautain over te komen.

U had waarschijnlijk geen moeite om te begrijpen wat de held van EDtv overkomt wanneer hij van de ene dag op de andere tot een beroemdheid wordt gekatapulteerd?

Elizabeth Hurley: Ron Howard koos opzettelijk acteurs die in hun eigen leven tot op zekere hoogte hebben meegemaakt wat de hoofdpersoon in EDtv overkomt. Matthew McConaughey werd met één film – A Time to Kill – een overnight sensation zoals dat heet. Ron Howard is zelf al meer dan 35 jaar beroemd dankzij de tv-serie Happy Days. Ook Ellen DeGeneres weet wat het betekent als je privé-leven onder de loep wordt genomen. En dat geldt in mindere mate voor bijrolspelers Rob Reiner en Dennis Hopper. Ik denk dat we het daarom vanuit een ander perspectief kunnen bekijken. We vonden het allemaal wel geestig om daar de spot mee te drijven maar anderzijds was het ook heel bevreemdend om een film te maken over iets wat we zelf aan den lijve hebben ondervonden. Het was alsof we ons eigen leven in de film zagen voorbijtrekken.

EDtv gaat over de Amerikaanse media, u kreeg vooral de Engelse media op uw dak. Waarin verschillen ze van elkaar?

De Amerikaanse mediawereld wordt helemaal gedomineerd door de televisie, zeker vergeleken met Engeland, waar alles nog altijd rond de tabloids draait. Dat maakt een groot verschil. Ik las onlangs dat het doorsnee Amerikaans gezin dagelijks 9,5 uur voor de buis zit. Toch een statistiek die tot nadenken stemt! Mijn toestel staat bijna nooit aan, wat natuurlijk ook erg uitzonderlijk is. Maar je kan er rustig van uitgaan dat bijvoorbeeld een Noors gezin minder tv kijkt dan een Amerikaans. In Engeland koopt iedereen de krant: als je ’s ochtends de metro of de bus neemt, staat iedereen zijn krant te lezen.

Hoe lang wordt u nu al opgejaagd door de Engelse paparazzi en in welke mate heeft dit u veranderd?

Het duurt nu al vijf jaar. Intussen heb ik geleerd hoe daarmee te leven, zodat het zo weinig mogelijk invloed heeft op mijn dagelijks bestaan. Ik heb er uitvoerig over gesproken met verschillende collega’s die iets soortgelijks hebben meegemaakt, en ze vertellen allemaal hetzelfde. Het zwaarste is altijd de beginperiode, als je voor ’t eerst je anonimiteit verliest en je merkt dat je voortdurend achtervolgd wordt; als mensen die jou van haar noch pluim kennen een mening over je gaan hebben, zelfs openlijk kritiek uiten. Het is een grote schok als dat je overkomt. Het slaat je volledig uit je lood en geeft je leven plotseling een andere wending. Die eerste maanden zijn heel lastig. Vaak is je eerste reactie dan ook: ik moet me verstoppen. Je sluit jezelf op, je wil de tabloids geen kans geven te schrijven dat je afschuwelijk gekleed bent, of dat je er vandaag verschrikkelijk uitziet. Maar na een tijdje verstoppertje spelen, ga je dat natuurlijk erg vervelend vinden. Waarom zou je je kop in het zand steken? Dan zeg je dat ze kunnen stikken, en doe je waar je zin in hebt. Eens je dit voor jezelf hebt uitgemaakt, sta je weer sterk. En dan probeer je er het beste van te maken. Sommige zaken moet je wel opgeven. Het zou toch stom zijn van mij om op zaterdagnamiddag te gaan winkelen. Omdat ik nu eenmaal graag naar de supermarkt ga, ga ik heel vroeg in de ochtend, zodra de deuren open gaan. Dan is er nog geen kat te zien. Ik koop cornflakes of wat ik ook nodig heb, en maak me snel uit de voeten. Niemand valt me lastig. Als ik om 1 uur ’s middags zou gaan, was dat een ramp. Dus je probeert je leven in te richten op de meest praktische manier. Sinds de dood van prinses Diana gaat het trouwens wat beter. Toen ik vlak na haar dood lastiggevallen werd, namen wildvreemden het voor me op en ze verzochten de paparazzi mij met rust te laten.

Welk gevoel gaf het wanneer de pers u op de hielen zat en u geen minuut rust gunde?

Heel onprettig, dat kan ik je wel verzekeren. Je voelt je net in de gevangenis. Alsof je in een bizarre politiestaat leeft waar elke beweging die je maakt, gadegeslagen wordt, je hele leven door een camera wordt gevolgd. Wie dit zelf niet heeft meegemaakt, heeft er geen benul van hoe vreemd en desoriënterend het aanvoelt. Daarom kon ik me zo goed vereenzelvigen met Ed in EDtv. Je bewegingsvrijheid is zeer beperkt, je voelt je voortdurend in het nauw gedreven. Je weet dat mensen je bepaalde dingen graag zouden zien doen, gewoon om de krantenoplage op te drijven.

Was u nooit bang dat u die mediagekte niet zou aankunnen?

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik al 28 was toen het me overkwam. Een meisje van 18 zou het er heel wat moeilijker mee hebben. Bovendien kon ik altijd rekenen op de steun van mijn familie die het vertikte om met de pers te praten, die niet op eigen roem uit was en die geen munt wilde slaan uit mijn celebrity-status. Het moet verschrikkelijk zijn als mensen die je vertrouwt, vrienden of familieleden, dat uit eigen profijt zelf nog een beetje gaan aanwakkeren. Maar het komt meer voor dan je denkt. Ik had altijd mijn familie om op terug te vallen. En ik leerde ook dat ik echte vrienden had. Dat is uiteindelijk het enige dat telt, nee?

Waar woont u nu?

Officieel nog altijd in Engeland, al breng ik voor mijn werk veel meer tijd door in Amerika. Maar Engeland blijft mijn thuis. In de States is het wel makkelijker: het land is zoveel groter, er zijn zoveel beroemdheden dat de druk minder groot is. Ook in Amerika heb je fotografen die zich in je achtertuin verstoppen om clandestien kiekjes te maken, maar dat zijn toch de uitzonderingen. Ze zijn doorgaans veel minder hardnekkig dan de Engelse tabloids. En als plotseling een nieuwkomer alle aandacht naar zich toezuigt, zoals vorig jaar Leonardo DiCaprio, dan kan je toch even opgelucht ademhalen.

Hebt u echt ambities als actrice? Tot nog toe zagen we u vooral in piepkleine rolletjes of gastoptredens.

Tijdens de eerste vijf minuten van Austin Powers: The Spy Who Shagged Me doe ik een cameo omdat ik al in de eerste film, Austin Powers: International Man of Mystery, speelde. Een langere rol zat er echt niet in omdat bij voorbaat vastlag dat Austin Powers, net als James Bond, in elke aflevering een ander meisje zou hebben. Wat EDtv betreft, zeg ik dat het beter is een kleine rol te spelen in een goede film dan een grote rol in een middelmatige film. Voor mij mag het gerust een kleine rol zijn, zolang het maar een prima script is en ik kan werken met goede acteurs en regisseurs. Ik wil ook best een lowbudget-film doen. Zolang de rol interessant is, kan het me niet schelen dat het grote publiek er niet op afkomt.

Alhoewel ik me in de toekomst meer wil toespitsen op filmproductie, blijft acteren mijn eerste liefde. Het is ook het beroep dat op mijn paspoort staat.

Zijn er in uw contract met Estée Lauder geen restricties ingebouwd? Zijn er rollen die u niet zou mogen doen om het imago van het cosmeticabedrijf te beschermen?

Er is geen enkele beperking. In mijn contract wordt met geen woord gerept over wat ik als actrice allemaal kan en mag doen. Ik hou die activiteiten trouwens totaal gescheiden. Toen Estée Lauder me inhuurde, wisten ze dat ik zou blijven acteren. Ik moet natuurlijk een bepaald aantal dagen voor hen presteren, maar in de praktijk bewegen ze hemel en aarde om rond mijn opnameschema te werken. Onlangs zat ik drie maanden in Zuid-Afrika voor filmopnamen en vloog ik een weekendje naar Amerika om een spotje te draaien. Als ik voor Estée Lauder moet poseren voor een magazinecover en ik overdag de hele tijd op de set ben, wordt het nachtwerk. Ze zijn ongelofelijk soepel.

Hoe lang bent u al het gezicht van Estée Lauder en hoe lang gaat u er nog mee door?

Ik heb mijn vijfde jaar ingezet. Voor mij mag het nog een hele poos duren, ik doe het werk zeer graag. Hoe lang nog, dat hangt helaas niet alleen van mij af. (lacht) Maar ik voel me nog altijd blij als een klein kind als ik een zak gratis nieuwe producten ontvang. Dan is het weer kerstdag! Sinds ik 11 ben, gebruik ik make-up. Ik ging er al heel vroeg van uit dat je er altijd beter kunt uitzien.

Wat is uw eerstvolgende filmproductie?

Onze volgende film, Mickey Blue Eyes, komt in de herfst in de bioscoop. Het is een romantische komedie. De blauwe ogen zijn van Mister Grant. Het verhaal speelt in New York in het maffiamilieu. Hugh moet een wise guy spelen en is ongetwijfeld een van de meest onwaarschijnlijke maffiosi die er ooit rondliepen.

Er wordt ook druk gespeculeerd over jullie trouwplannen?

Ik heb geen onmiddellijke plannen om iets aan mijn burgerlijke stand te veranderen. Ik ben tevreden met de huidige situatie, al weet je natuurlijk nooit wat de toekomst brengt. Ik zie trouwens niet in welk verschil het zou uitmaken als we nu getrouwd zouden zijn. Dus zie ik ook niet goed waarom we die stap zouden zetten. De dag dat ik kinderen wil… dat is iets anders. Mijn vader zou zich omdraaien in zijn graf mocht ik een ongetrouwde moeder zijn.

Uw vader was militair. Werd u streng opgevoed?

Nee, helemaal niet. Al heeft mijn vader me zeker enige discipline bijgebracht. Hij is in zijn hele leven nooit te laat gekomen en ik probeer zijn voorbeeld te volgen. Niet omdat ik een stiptheidsfanate ben, gewoon uit respect voor de mensen met wie ik werk. Eerbaarheid, werkethiek en plichtsgevoel zijn voor mij geen loze begrippen. Ik geloof daar écht in. Ik weet niet of dit iets met het leger te maken heeft. Ik denk veeleer dat het gewoon komt omdat ik zeer fatsoenlijke ouders had – heb, want mijn moeder leeft nog. Natuurlijk kan ik me ook wel misdragen, maar toch probeer ik zoveel mogelijk iedereen te behagen.

Is religie belangrijk voor u: ik zie dat u een kruisje draagt?

Tamelijk belangrijk. Mijn vader was katholiek, mijn moeder is protestant. Ik ging naar een katholieke school, maar kreeg het vormsel toegediend in de Church of England. Wat religie betreft, ben ik nogal in de war.

“EDtv” is vanaf 16 juni in de bioscoop.

Patrick Duynslaegher