Een gezin in Manhattan

Jo en John wonen met hun twee kinderen op een flat in de schaduw van het Empire State Building, een plek waar je geen gezin verwacht.

Hoewel New York het imago heeft van een stad waar vooral creatieve singles een bijzonder leven leiden, verschuilen zich achter de ramen van de hoge gevels hier en daar heuse gezinnen. Als je hun territorium betreedt, vergeet je gauw dat je je in de Big Apple bevindt. Een appartement voor een gezin met twee kinderen ziet er in Manhattan niet noodzakelijk anders uit dan in België.

Jo Shane is kunstenares. Ze geeft les op een academie en werkt in haar atelier aan een fotoreeks rond haar eigen kinderen. John Cooper is portretfotograaf die klassieke familiekiekjes neemt op Amerikaanse wijze. Rekening houdend met hun beroepsleven, de kinderen en het beperkte budget verlangden de bewoners een flexibele werk- en woonplek. Met hun wensen klopten ze aan bij de New Yorkse 1100 Architects. Dat gerenommeerde bureau werkt vooral voor kunstenaars en collectioneurs. Jo kende een van de partners echter van op de school van haar kinderen. Meteen bleek dat de architecten haar droom over flexibele ruimten begrepen.

“Ik had zelf een aantal ideeën en vooral een verlanglijstje. Zo wou ik een grote gemeenschappelijke ruimte, een gastenkamer die afgesloten kon worden en ook deel kon uitmaken van de leefruimte. Veel kleur in de kinderkamers, een dressing en badkamer direct verbonden met onze slaapkamer. Hoe dat er allemaal moest uitzien wist ik echter niet. Ik vond het dan ook fantastisch wanneer de architecten hun plan voorstelden en de ruimte optimaal ingevuld bleek. Het is fascinerend hoe goede architectuur je leven kan organiseren. Ik ben een absolute chaoot en heb dankzij het ontwerp van de architecten bepaalde aspecten van de dagelijkse realiteit kunnen ordenen. Ik denk dat dit de essentie van goede architectuur is. Bovendien voel je dat de 1100 Architects de gewoonte hebben om voor en met kunstenaars te werken. Hun schaal is zeer menselijk en ze leggen nooit hun eigen stijl of verlangens op. Integendeel, hun ontwerp is een realisatie voor onze levensstijl.”

Artiest en moeder, met één deur ertussen

Het grondplan is zeer eenvoudig. Via de lift kom je in een gang, die doorgang biedt naar het atelier van Jo, en naar de centrale leefruimte. Beide toegangen kunnen met een schuifdeur gesloten worden. “Voor mij is het zo’n luxe om mensen te kunnen uitnodigen in mijn atelier zonder dat ze iets van mijn huis gezien hebben. Daarnaast kan ik perfect de job van artiest met die van moeder combineren, want technisch worden de beide taken slechts door één deur gescheiden.”

Via een brede gang loop je langs de slaapkamer, dressing en badkamer van de ouders en kom je in de zitkamer met het centrale keukenblok, die in houtlaminaat afgewerkt is. Het materiaal is functioneel en voelt warm aan. De leefkamer is opgesplitst in vier eenheden. Op een apart plateau dat met een schuifdeur afgescheiden kan worden, bevindt zich een leeskamer die ook als gastenkamer kan dienen. Vanuit de sofa voor het raam heb je een adembenemend uitzicht op de Empire State Building. Tegenover het keukenblok plaatste Jo de eettafel, daarachter de zithoek, om in de hoek van de ruimte te eindigen met een werkplek voor John. Voor de eenheid tussen die vier plekken zorgt de keuze van meubelen.

“Mijn vader was architect en ik heb alle meubelen gekregen die mijn ouders in de jaren vijftig hebben gekocht. Dat betekent dat ik nu over een prachtige collectie vintage meubelen beschik, van Eames tot Noguchi.” Achter het keukenblok bevindt zich een tweede gang en die leidt naar de twee kleurige kinderslaapkamers, de kinderbadkamer en het atelier van Jo. Via dat atelier ben je weer bij het begin : de hal.

“Het hele huis zit zo eenvoudig in elkaar en is zo praktisch. Het enige wat ik ervaar is dat het sobere, bijna lege interieur waar we initieel naar verlangden, elke dag voller en minder sober wordt. Ik veronderstel dat dit eigen is aan elk gezin om emotionele spullen te gaan bijhouden, maar na enkele jaren kan dat gaan tellen. En om eerlijk te zijn, ik weet op den duur geen blijf meer met al onze rommel. De plek is niet zo groot. Soms denken we dan ook dat we Manhattan zullen moeten verlaten en zoals de meeste gezinnen in Brooklyn of Statten Island gaan wonen. Daar zijn de huurprijzen voor grote gezinswoningen nog betaalbaar. Manhattan wordt meer en meer een eiland voor rijke yuppies die toch de meeste tijd op het werk en in restaurants doorbrengen. Woningen die met de gezinnen gezellig kunnen meegroeien, vind je hier almaar minder.” n

Tekst Hilde Bouchez l Foto’s Verne

“Het is fascinerend hoe goede architectuur je leven kan organiseren.”