Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

Claude Lelouch heeft zakenman-zakkenroller en ex-politicus Bernard Tapie een rol in zijn jongste film cadeau gedaan. Zonder enige twijfel kan Bernard zijn imago van enfant terrible weer flink opvijzelen. Een Parijse kennis van me die de versgebakken filmster kort na de première kon observeren op een diner, moest tot zijn grote schaamte vaststellen dat Tapie, die hij rationeel verwerpelijk vindt, in dat gezelschap van toch respectabele dames en heren heel wat sympathie genereerde. De bedrieger-tovenaar wordt nu de held van de cinemazalen. Een doortrapte manier om weer bij het volk in de gunst te komen. Françoise Giroud stelde haar lezers in Le Nouvel Observateur de vraag of ze in eer en geweten aan oplichter Tapie de twintig frank gunnen die hij van elk bioscoopkaartje opstrijkt.

Dick Morris, een van the president’s men, die een chique hoer liet meeluisteren naar de harts- en staatsgeheimen van de Clintons, haalde daarmee de cover van de Amerikaanse nieuwsmagazines en sleepte omwille van dit soort negatieve notoriëteit een vet boekencontract in de wacht. Zijn vrouw Eileen kreeg in het respectabele magazine Time bovendien driekwart pagina om met een traan in de ooghoek te vertellen hoe zwaar haar man lijdt onder deze pijnlijke tijden. ? We are all human and we all make mistakes?, luidde de slotzin van haar pleidooi vol compassie. En er is blijkbaar altijd wel een meevoelende hofnar te vinden om het blazoen van de zondaar te helpen oppoetsen.

Boeven worden dus aanbeden. En steeds weer gerahibiliteerd. Tenminste, als ze rijk en machtig worden door hun streken. Willen we dan allemaal diep in ons hart de opperste wachters verschalken en onze zakken vullen om er daarna ongegeneerd van te genieten ? Zit dat zo diep in mensen ? Het leven als één grote western met in de heldenrol de mooie, rijke slechteriken en daarnaast klein grut dat alleen mag protesteren en om gerechtigheid roepen in uitzonderlijke omstandigheden, als het schaamrood iedereen naar de kop is gestegen. Hoe moet je anders het optreden plaatsen van mensen als Paul Marchal en Gino Russo ? Het lijkt mij iets te gemakkelijk om gegeneerd weg te kijken van hun emotionele en verbitterde noodkreten. En toch is het dat wat de laatste weken gebeurde in sommige intellectuele kringen. We moeten hen niet consacreren tot heiligen. Maar afgezien van de gruwelijke feiten en de gerechtelijke dwalingen waar ze ons met de neus op drukken, staat het verbeten protest van de ouders van al die verdwenen kinderen symbool voor het gezond verstand dat elegant banditisme niet langer wil tolereren.

Als ergens gêne moet over bestaan, dan is het misschien over hoe voor commerciële doeleinden misbruik wordt gemaakt van de situatie. Als tien dagen na de begrafenis van An en Eefje foto’s uit het familiealbum verschijnen in een populair weekblad, dan is de grens overschreden. Dan is het overduidelijk alleen nog te doen om puur geldgewin. Op de rug van mensen die, emotioneel uitgeput als ze zijn, niet meer erg precies de grens kunnen onderscheiden tussen wat de nagedachtenis van hun dochter eert en wat niet.

Tessa Vermeiren

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content