De leedgeigerteller

Zou iedereen zo’n leven hebben dat er bij momenten uitziet als een rondje in twee kermistuigen, te weten de roetsjbaan en de botsauto’s, die op mysterieuze wijze versmolten zijn geraakt ? De laatste maanden alleen al is er zoveel ingrijpends gebeurd dat ik er elke snipper in dit huis mee zou kunnen vullen, van het papier van de afhaalchinees hier op tafel tot de oorkonde van de dode vuurkruiser die zich op zolder bevindt.

Die dingen lenen zich er echter niet toe nu al op papier te worden gesteld. Ze zijn nog groen, onbekookt of wat verder zo nog allemaal aan woorden wordt gebezigd om aan te duiden wat niet rijp is voor consumptie. Tegelijk zijn ze zo krachtig in mijn kop aanwezig dat ze mij beletten het over faits divers te hebben, of over het nieuws van de dag. Daarover proberen te schrijven is als je te ruste trachten te leggen in een kamer vol tierende, feestvierende en met elkaar op de vuist gaande mensen. Iemand toetert iets in mijn oren dat van een ondraaglijke platvloersheid is. O maainen blauwen geschelpten, bijvoorbeeld. Gij zèt maain lievelingsdoif. Als kind kende ik ze allemaal van buiten, die liedjes van The Strangers. Ook nu nog zijn er heel wat die ik uit het blote hoofd zou kunnen meezingen, mocht dat bijvoorbeeld een toelatingsvoorwaarde zijn voor het betreden van het paradijs. Dat dit leven een test is, zullen velen van ons beamen, maar je weet nooit wat de Vertoornde Coalitie van Goden op het examen zal vragen. “Zing eens iets van The Strangers, en u verwerft het onvervreemdbare recht op een hogere reïncarnatie.” Uit te sluiten valt het niet.

Maar ik dwaal een beetje af. Ik had het over dingen die zich niet laten beschrijven omdat ze nog te schrijnend zijn, te hartvullend of gewoon te vers. Soms wenste ik dat ik over een drukknop beschikte waarmee elk gevoel zich uitschakelen liet. Die zou dan bij voorkeur verdekt op mijn lichaam opgesteld zijn, zodat omstanders en toevallige passanten hem niet naar believen kunnen indrukken. Wat zou het praktisch zijn, mezelf op off te zetten en koel en kristalhelder door de buitenwereld te stappen, niet gehinderd door liefde of jaloezie, door weemoed of haat. Leven als een schaakcomputer, die zeven zetten diep denkt en nooit stomme fouten maakt.

Zouden er mensen zijn die zo functioneren ? Ik ben haast zeker van wel. Misschien heeft het met talent voor wiskunde of fysica te maken, dat ik als kind al niet bezat. Misschien neigen liefhebbers van geschiedenis en talen sneller tot de chaotische, onoverzichtelijke levens zoals het mijne er een is, en die geregeld aan de stad Berlijn doen denken, in mei 1945 dan.

Gelukkig zijn er nog de kranten, die er ons elke dag weer aan herinneren dat het vele keren erger kan. “Man doodt vrouw en rijdt met auto van zevende verdieping parking”, lees ik op de voorpagina. In het artikel is sprake van een fraaie rijwoning, van een solide betrekking bij de spoorwegen en, een absolute must van het genre, de omstandigheid dat niemand het drama had zien aankomen. Hoeveel leed verschuilt zich achter de kabouters en karrenwielen in onze voortuinen ? Je weet het niet. Het zou interessant zijn met een ‘leedgeigerteller’ door de straten te lopen om te zien waar de naald heftig uitslaat naar rechts, en daar misschien nog preventief te kunnen ingrijpen. Helaas, pindakaas, bestaat de leedgeigerteller nog niet. Hij zal pas in september 2056 worden uitgevonden, door een briljante Keniaan die vergeet er patent op aan te vragen en alsnog in armoedige omstandigheden sterft.

Me dunkt dat het tijd wordt dat ik eens ga slapen, want ik begin wartaal uit te kramen. Ik ben tegenwoordig nogal vermoeid. Dat merk ik telkens als ik in het donker de overloop betreed, en een vage angst voel dat er iemand met een slagersmes uit een van de slaapkamers zal komen, zoals in de film Psycho, die ik maanden geleden herbekeken heb en sindsdien niet helemaal meer uit mijn kop krijg gezet. Tot spijt van wie het benijdt, als het ware. Intussen hoop ik dat de kerstbomen ook dit jaar fijn versierd zullen zijn en dat er mooie cadeautjes onder zullen liggen in plaats van bijvoorbeeld terroristische aanslagen, waar die kapoenen van Al Qaeda al mee hebben gedreigd.

Reacties : jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders