Barbara (41) en Nikos (44) voeren niet alleen ’the battle of the sexes’, maar zijn ook nog eens elkaars tegenpolen en komen uit een verschillende cultuur. Les extrèmes se touchent, soms zacht, soms hard. Maar onder die laag van alledaagse twisten voelen ze zich diep verbonden.

Zij

“Ik was drieëntwintig, maar herinner het mij nog als gisteren. Hij stond bij de deur van een discotheek : groot, goed gebouwd, met zijn mantel stijlvol over zijn arm geplooid. ‘Wat een knappe man,’ dacht ik, ‘die kan ik nooit krijgen.’ Enkele maanden later zag ik hem weer, buiten op een terrasje. En hij kwam bij ons zitten ! Mijn hart ging zo tekeer dat ik bang was dat hij het zou horen slaan. Snel raakten we zo intensief in gesprek dat de rest van het gezelschap stuk voor stuk afdroop. In die zwoele zomernacht hebben we voor het eerst gekust. Toen we naar zijn huis wandelden, hoorden we de vogeltjes fluiten en kwam de zon al op. Een week later woonden we samen.”

“Enthousiast maakte ik kennis met de mooie aspecten van zijn cultuur. We reisden naar Griekenland en beleefden magische momenten. Ik ontmoette zijn familie en werd overladen met lekkernijen, gastvrijheid en liefde. Het viel me op hoe zorgzaam, koesterend en dienend zijn moeder was.”

“Griekse mannen worden enorm verwend door hun moeder. Als ze trouwen, gaan ze van hun moeders handen in die van hun vrouw en ze verwachten dezelfde zorg. Het eten staat klaar als manlief thuiskomt, zijn kleren zijn altijd netjes gewassen en gestreken. Daar zijn onze eerste ruzies over begonnen. Nikos deed nooit de afwas, poetste zelden en vond dat evident. Bij Grieken zijn er vrouwentaken en mannentaken en dat is een heilig principe, daar komt niets tussen. Nikos kookt bijvoorbeeld beter dan ik, maar hij kookt alleen als hij er zin in heeft en meestal als er bezoek komt. En dan gaat hij ook nog eens met de complimentjes lopen. Over de taakverdeling hebben we al duizend keer ruzie gemaakt en we zullen dat nog veel doen.”

“Nikos is een warme familieman. Hij eert mij niet alleen als vrouw, maar ook als moeder van zijn kinderen. Als ik honderd kilo zou wegen of een been zou verliezen, zal hij er nog zijn. Hij is attent en rustig, hij kan urenlang luisteren naar mijn getater. Zijn liefde gaat heel diep en ik ben honderd procent zeker van hem. Helaas heeft hij ook dat machokantje en zit hij nog te veel vast in het traditionele rollenpatroon. Dagelijks voer ik mijn eigen emancipatiestrijd. Ooit was ik het zo zat dat deze kwestie ons bijna onze relatie heeft gekost. Ruzie maken met een Griek is trouwens een karwei. Hij kan heel stug zijn en kort van stof. Zelf noemt Nikos dat ‘gevat’, maar het kan hard overkomen. Ik maak ruzie met veel woorden, hij kan dichtklappen en dagenlang zwijgen. Vroeger werd ik daar gek van, maar doorheen de jaren heb ik het leren aanvaarden. Als hij zwijgt, laat ik hem in zijn waarde en ga ik hem niet meer smeken om te praten.”

“Onze relatie blijft hoe dan ook een uitdaging. Ik weet dat ik Nikos niet zomaar rond mijn vinger kan winden. Hij is niet manipuleerbaar, niet door mij, niet door anderen, niet door normen van buitenaf. Dat maakt het leven met hem niet altijd eenvoudig, maar precies daarom is hij ook zo’n rots in de branding.”

Hij

“Toen ik Barbara de eerste keer zag, was ik onmiddellijk weg van haar. Ze is alles wat ik niet ben : speels, impulsief en ze reageert enthousiast op elke prikkel. Ze is zonnig en expressief, ze brengt leven in de brouwerij. Ik ben rustig, bedachtzaam en zelfs een beetje wantrouwig naar anderen toe. We zijn elkaars tegenpolen en dat zorgde al de eerste dag voor vonken. Zowel in de liefde als – later ook – in de strijd.”

“Ik ben opgevoed in een patriarchale maatschappij. Vaders wil is wet, dat zit er heel diep in, en dat is totaal anders in België. Ik had daar nooit bij stilgestaan toen ik op mijn vijfentwintigste naar hier kwam om aan de Antwerpse academie te studeren en kort daarna een relatie begon met Barbara. Gaandeweg besefte ik dat ik met een Vlaamse vrouw getrouwd was, en dat dat zijn consequenties had. Veel zaken die voor mij evident zijn, zijn het absoluut niet voor haar. In mijn geboorteland koken vrouwen elke dag met veel plezier voor man en kroost. Mannen gaan werken en doen niets in het huishouden, zij houden het bij ‘mannenzaken’. Barbara verwachtte dat ik mijn principes helemaal omgooide en dat ging niet voor mij. Ik heb me wel aangepast. Ik heb de geijkte verwachtingen van een Griekse man opgegeven. Ik verlang niet dat mijn kleren altijd gewassen en gestreken zijn of dat Barbara elke dag op hetzelfde uur kookt. Zij regelt alles zoals ze dat zelf wil en wanneer ze dat wil. Een jeugdvriend vroeg mij eens of ik ‘goed verzorgd werd door mijn vrouw’. Naar Griekse normen is dat niet zo, maar ik klaag er niet over. Dat is mijn toegeving.”

“Over de opvoeding van onze kinderen denken we ook vaak anders. Ik ben principiëler : vaste regels maken het samenleven gemakkelijker. Barbara is veel losser, ze kan moeilijk grenzen trekken en dat werkt volgens mij verwarrend. Ach, we hebben regelmatig onze meningsverschillen, anderzijds hebben we veel respect voor elkaar. We geven elkaar ook de ruimte om fouten te maken. Als je ouder wordt, ga je relativeren. Je kunt mensen niet veranderen, maar we blijven elkaar aanporren om te schaven.”

“Vaak maken we ruzie over dagelijkse zaken, maar onder die oppervlakkige laag zijn we één. Als we samen filosoferen, overstijgen we onze ego’s en beseffen we dat verschillen ook boeiend zijn en dat we van elkaar kunnen leren. We zijn ook vaak hetzelfde. Soms vertoeven we samen op een feestje. Iedereen amuseert zich rot en dan kijken wij eens naar elkaar en begrijpen we meteen dat dit ons ding niet is. Als ik in Barbara’s ogen kijk, weet ik meteen wat ze denkt en omgekeerd. Na al die jaren is één blik genoeg.”

“Wij zijn niet alleen man en vrouw, wij zijn ook anders van temperament en komen uit een verschillende cultuur. Dat betekent dat je meer bruggen moet bouwen en dat je extra energie in je relatie moet steken. Dat doen we ook, maar we blijven wel waakzaam dat we onze eigenheid niet opgeven. Want precies daarom zijn we verliefd op elkaar geworden. Wij zijn yin en yang, en uiteindelijk horen we bij elkaar.”

Door Tanja Dierckx

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content