Brugpensioenrock

“Als daar maar geen chiropractor aan te pas moet komen.” Nee, mijn bezorgdheid gold niet Mick Jagger die in Werchter als vanouds met dat geagiteerde loopje van hem over het uitgestrekte podium jakkerde. Maar die man die rechts vóór mij zijn vrouw op de schouders torste, dat was een ander geval. Een sympathiek standje dat waarschijnlijk uit de late sixties dateerde, toen ze elkaar pas kenden. Maar allicht waren zijn wervels intussen een stuk brozer geworden, recht evenredig met de omvang van háár derrière. A Bigger bang, wat je zegt. En ja, ik was erbij, ook was ik destijds als deftig opgevoed meisje eerder een Beatlesfan.

“Trek maar gemakkelijke schoenen aan”, had een bezorgde collega nog gewaarschuwd, maar dat zie je van hier, dat ik op Crocs of aanverwante op de festivalwei gesignaleerd zou worden. Nee, sandalen met een ferme sleehak, dat scheelde alweer een paar centimeter vergezicht. Een geweldig idee, alleen staan halverwege de Werchtersesteenweg mijn kuitspieren al in brand, om van mijn voetzolen nog te zwijgen.

Maar of we er zin in hebben. Links en recht groepjes kwieke medioren. Overwegend mannen, waarvan sommigen duidelijk recht van kantoor komen en in laatste instantie hun keurige hemd door een shirt-met-vurige-tong vervangen hebben. Bejaarde bikers showen hun verbleekte tatoeages, hier en daar heeft er eentje een bandana over de kale schedel gedrapeerd. Freedom ’s just another word for nothing left to lose, zullen we maar denken. Van the Man – zwart pak, zwarte hoed, zwarte zonnebril – ziet eruit als de foute sheriff in een B-western. Tegen dat Bright side of the road over de wei buitelt, wurm ik voorzichtig één voet uit een hooggehakte sandaal. Arggh, wat een opluchting. De man pal vóór mij heeft een Jethro Tull 2007-shirt aan. Mijn God, leven die ook nog ? En zou Ian Anderson nog altijd op één been dwarsfluiten ? Of zou hij stilaan aan een driepikkel toe zijn, zoals ik nu ?

G-L-O-R-I-A, Gloria ! Zo wou mijn moeder mij destijds noemen, tenminste één onheil waaraan ik ontsnapt ben. Maar nu krijg ik echt serieuze krampen in mijn kuiten. Behoedzaam laat ik me op mijn hurken zakken, tussen plastic bekers en half opgegeten pita’s met looksaus en omringd door een woud van jeansbenen. Komaan, Mick, Start me up, of ik bezwijk ten gevolge van zuurstofgebrek. En holy smoke, krijgen we waar voor ons geld ! Keith Richards lijkt meer en meer op Kitty Courbois en Ron Wood op wijlen Geronimo, maar Jagger zit nog altijd even strak in de broek en Charlie Watts is reclame voor celvernieuwing. Samen zijn ze 252 jaar oud. Naast mij begint een frêle dametje met witgrijs haar voorzichtig te headbangen, bij haar man danst de leesbril aan een touwtje op zijn bierbuik-cum-megatong. Er zit looksaus tussen mijn tenen, van satisfaction gesproken. Maar verdraaid nog aan toe, wat een geweldig tijdperk om oud(er) te worden . Time is definitely on our side !

Linda Asselbergs