Broeder Bakker

Vijftien jaar geleden trokken we naar de Provence.

Een van de boeken die ons verblijf zou vergemakkelijken

was Reisboek Frankrijk voor fijnproevers van Patricia Wells,

geprezen culi-redacteur van The International Herald Tribune.

Wells werd onze gids naar restaurants, bakkers, crêperies,

kaasboerderijen, mandenvlechters, truffelsnuffelaars en kruidenvrouwtjes.

O, we hadden prijs ! Volgens Pat huist vlakbij, in het kasteeldorpje Le Barroux,

een allerallerbeste bakker, beter dan Piolâne in Parijs.

Walnotenbrood, pain d’olives en overheerlijke amandelkoekjes.

Je moest er wel voor naar le frère boulanger in de Abbaye Sainte-Madeleine.

Monnikenbrood ? Geen probleem. We zagen het al : een oud romaans kerkje,

een uitgesleten kapittelzaal, vleermuizen en een ronde, gulle trappist.

Le Barroux bleek een klooster in aanbouw, nep-romaans met halogeentjes.

De gebruikte materialen en de tuinarchitectuur verraadden véél vers geld.

Blijkbaar was hier geen gelofte van armoede afgelegd.

Op de parking bumperstickers die de terugkeer naar de monarchie afsmeekten.

Franse lelies en de Maagd van Orléans. In het winkeltje bij Broeder Bakker

opruiende druksels van Broeder Typograaf die protestantisme,

vrijmetselarij, verlichting, evolutieleer, moderne kunst

en zo mogelijk warm water brandmerkten . Vive Clovis !

Vandaag is het klooster uitgebreid, heeft de marketing toeslagen.

Broeder Winkelier bewaakte een ruimte vol olijfolie, zeepjes, geurtjes, jam,

muziekschijfjes en boeken die de wereld en de geschiedenis grommend herschrijven.

De combatieve boodschap is gebleven, het brood ook.

De paters zingen gregoriaans, zoenen elkaar volgens afgemeten rituelen.

Ze zijn jong, graatmager, lang en streng.

Trendy kale kruin met een haarkroontje.

Zwarte pijen die vallen in mooie, scherpe plooien ( Yamamoto, Gaultier ?).

’s Zomers gaan ze groepsgewijs op stap en kom je ze in de wijnvelden tegen.

Hun pijen zijn dan van een zandkleurig linnen, met een puntkapje

en een beeldige, gedeukte safarihoed waarvan meestal één rand omhoog staat.

Beetje stoer en avontuurlijk. Beetje Indiana Jones.

Op Gods wegen draagt men mooie, zware stapschoenen, combat boots.

Paraboot ? Camper ? Tod’s ? Timberland ?

Tekst en aquarel Jan Vanriet