Van haar villa in de groene rand van Brussel ‘pendelt’ beeldhouwster Catherine François dagelijks naar haar atelier… in de uithoek van haar tuin. Haar interieur is net zo spontaan van stijl als haar werk.
Beeldende kunstenaars hebben heus wat plaats nodig. Dat geldt ook voor de Brusselse beeldhouwster Catherine François, die een groot deel van haar tijd slijt in een oud tuinhuis waar haar moeder al keramiek produceerde. Ze pendelt elke dag tussen het atelier en de woning. De oude villa, gelegen in de groene rand van Brussel, is in de jaren twintig opgetrokken in een landelijke stijl. ?Een ruim pand”, vertelt ze, ?met vele ramen en ruimte waar je lekker kriskras in kunt rondlopen.”
Catherine François is een spontane vrouw met een artistieke bevlogenheid. Ze is intensief bezig met haar werk en niet met haar interieur. ?Wat niet wegneemt dat ik van mooie objecten, meubels en kunstwerken hou. Onlangs kocht ik bijvoorbeeld een lederen zetel, de ontwerper ervan ken ik jammer genoeg niet, maar hij lijkt net een beeldhouwwerk. Ik hou van een huis, maar ga dat niet tot in de puntjes inrichten. Een woning mag op een atelier lijken.”
Ze studeerde journalistiek, maar gooide zich na haar studies op de kunst. Aanvankelijk schilderde ze portretten en schakelde in de jaren negentig over op beeldhouwkunst. Ze experimenteerde met hout, textiel, glas en piepschuim, om zich vervolgens toe te leggen op boetseren en bronsgieten. ?Via deze weg herontdekte ik wat me sinds mijn jeugd fascineert : de natuur. Met alles erop en eraan, van levende wezens tot keien en schelpen.”
Ze wordt sterk geïnspireerd door wat ze opraapt, in de tuin, op straat of op het strand. ?De artisticiteit zat al in de familie,” vertelt ze, ?mijn grootmoeder, die ooit als mannequin in New York werkte, leefde tussen de kunstenaars. Ze was bevriend met Alexander Calder en schilderde zelf lyrisch abstracte schilderijen à la Pollock. Thuis werd er over kunst gepraat.”
Dit verklaart waarom Catherine zich graag met kunst omringt, eigen werk en dat van anderen. Op een antieke commode in de woonkamer exposeert ze bijvoorbeeld een delicaat werk van Antonio Crespo Foix. Aan een van de muren hangt een kinetisch kunstwerk van Pol Bury. ?Als je er lang naar kijkt, merk je pas dat het wat beweegt. De fase tussen stilstand en bewegen fascineert me, en ook kunstwerken die bijna transparant zijn”, legt ze uit. Wat transparant is of licht opvangt, straalt energie uit. ?Voor mij is alles energie. Zeker de kunstwerken waarmee ik me omring. Ik heb hun aanwezigheid nodig. Voor de rest let ik amper op het huis. Daarom heb ik het ook zo weinig mogelijk naar mijn hand gezet. Zelfs de oude keuken is er nog. Ik hou trouwens van objecten met slijtage, zoals keien, maar dat geldt evenzeer voor de meubels. Zo staat er in de living een schitterende fiftiesbank van Edward Wormley, met doorleefd velours : prachtig gewoon.”
Catherine François exposeert tot 10 februari 2013 in de Maruani & Noirhomme Gallery in Knokke (Kustlaan 124).
DOOR PIET SWIMBERGHE
?Ik ga mijn woning niet tot in de puntjes inrichten, ze mag een beetje op een atelier lijken”
?Mijn grootmoeder, die ooit als mannequin in New York werkte, leefde tussen de kunstenaars”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
