Als geboren angsthaas ben ik altijd bang. Voor inbrekers. Voor enge mannen in donkere hoeken. Voor koolhydraten en verzadigde vetten. Voor de opwarming van de aarde. Voor ouderdom, armoede en ziekte. Voor ratten. En als ik een griezelige film heb gezien, durf ik wel eens denken dat er een monster onder het bed zit. Terrorisme is een nieuwe angst. Hoewel de bommen via Parijs erg dichtbij zijn gekomen, en hoewel Molenbeek voor mij aan de overkant van het kanaal ligt, behoorde een aanslag tot voor kort niet in mijn lijstje van piekerpunten. Nu wel dus. Bang voor een ‘big bang’.

Ik ben niet graag bang. Het is een vreselijk verlammend gevoel. De niet-buitenkomen-want-het-is-dreiging-4-zaterdag in Brussel heb ik op de sofa doorgebracht, omringd door boeken, tv-series en comfortfood. Dat leek te helpen. Tot ik merkte dat ik om de vijf minuten het nieuws controleerde en bij elke politiesirene naar het raam holde. “Bij een ‘aanval’ moet je van de ramen wegblijven. In jouw appartement schuil je best in de gang”, meldde een vriend. Ik vond het lief dat hij daaraan dacht, maar ook wel griezelig. En behalve een vreemd gevoel van bedruktheid, was ik ook helemaal leeg. Ik had helemaal geen mening om me aan vast te houden. Is dit het einde van onze multiculturele droom ? Moeten we de grenzen maar sluiten ? Of is deze agressie net het resultaat van erg conservatieve overtuigingen en hebben we de vreemdheid niet genoeg omarmd en de deuren niet wijd genoeg opengezet ? Ik heb geen idee. Ik weet niet wat te denken. Ik was graag redelijk gebleven, maar misschien is angst niet vatbaar voor redelijkheid.

Toch wel, zeggen de zelfhulpsites (ja, zo ver was ik al). Beeld je de angst in, vergroot hem uit en hou hem enkele minuten vast. Nadien zal de realiteit nooit nog zo erg zijn. Dat werkt misschien voor spreken in het openbaar, voor spinnen of eenzaamheid (want dat zijn volgens die sites de grote angsten), maar voor een terreurdreiging hielp het niet. Ik ontplof naast een zelfmoordterrorist en spring uit elkaar in honderd stukjes : dat vergroten en vasthouden ? Ik werd er niet blijer van.

Lezen dan. Cabaretier/columnist Vincent Bijlo in het Algemeen Dagblad (Nederland) was militant : “Kom op, naar buiten, eikels zoeken voor de herfsttafel. Steek je kop in de wind, vervloek de terroristen, schreeuw zo hard dat ze het in Parijs kunnen horen. Zuig je longen vol met lucht, blaas met je adem de bladeren bij elkaar. Kom, jas aan, we gaan.” Ik volgde zijn raad op. Er was geen kat op straat, dus dat schreeuwen ging goed en ik kwam vechtlustiger terug binnen. Of choreograaf/schrijver Ish die op zijn veelgelezen Facebookpagina in zijn bijdrage Beste angst, jouw dagen zijn geteld zo mooi schrijft : “Jouw stroom is sterk en wij kunnen niet allemaal zwemmen, maar de zwemmers onder ons zullen de stroom doen keren.”

Ja, dat wilde ik geloven. Of de Franse journalist Nicolas Hénin die door IS gegijzeld werd en zegt : “De beelden uit Duitsland van mensen die migranten verwelkomen, zullen voor hen (IS) bijzonder verontrustend zijn geweest. Cohesie en tolerantie, dat zien ze nu eenmaal niet graag.” En : “Ze zijn niet bang voor luchtaanvallen, ze vrezen eensgezindheid.” Daar kan ik iets mee. Duizend bangeriken die hun eigen angsten en de terreur bezweren met openheid en positief denken.

Ik vergroot het uit en houd het vast.

lene.kemps@knack.be

LENE KEMPS

“Ik heb geen idee. Ik weet niet wat te denken. Ik was graag redelijk gebleven, maar misschien is angst niet vatbaar voor redelijkheid”