Anticolumn

Om elk misverstand te voorkomen: columns, daar ben ik tegen. Al die meningen en meninkjes: dat je ze hebt, tot daar aan toe, maar de mensen daar ook mee lastig vallen? Zelf heb ik hoogst zelden de aandrang om de wereld iets te melden en van diepe gedachten heb ik al helemaal geen last. Maar nood breekt wet. Want als ik aan iets een grotere hekel heb dan aan columns, dan is het aan het gezemel over het verschil tussen mannen en vrouwen. De flauwekul die daarover al bij elkaar gepend is! In sommige kranten is er verdorie nog nauwelijks plaats voor nieuws. Laten we de Schepper op onze blote knieën danken dat hij maar twee geslachten bedacht heeft, anders was de ellende helemaal niet te overzien. Nu ja, twee geslachten plus Guido Belcanto. Guido is namelijk smoor op zijn innerlijke Gina, waar geen enkele vrouw aan kan tippen. Makkelijk zat en het geeft meteen een heel nieuwe betekenis aan het begrip ‘zelfbedruipend’.

Maar de meeste mensen moeten buiten de deur voor een relatie en dan heb je het gedonder. Vroeger was het allemaal veel simpeler: als je met iemand trouwde, dan was dat omdat het lapje grond van zijn vader grensde aan het lapje grond van jouw vader. Als daar dan een paar koters van kwamen en hij je niet elke dag met de mestvork achterna zat, was het huwelijk een succes. Maar nu moeten we met zijn allen per se gelukkig zijn. En in plaats van daar zoals Guido Belcanto zelf voor te zorgen, verlangen we de volle inzet van een partner. Om samen aan de relatie te wérken. Arrgh, ik word al moe als ik eraan denk! En dat liefde een werkwoord zou zijn is vooral ongrammaticaal. Pas op, ik heb daar allemaal aan meegedaan. De Nieuwe Man? Ik was erbij toen hij uitgevonden werd. Daarom weet ik dat hij alleen op papier bestaat. Maar goed ook, anders had hij onderhand ook al last van zijn prostaat.

Sommige vrouwen zweren nog altijd bij de patchworktheorie. “De hersenen van Marc Reynebeau in het lichaam van Stef Wauters met het gevoel voor humor van Mark Uytterhoeven“, heb ik er ooit één horen zuchten. “Of de hersenen van Jan Leyers in het lichaam van Jan Leyers met het gevoel voor humor van Jan Leyers”, antwoordde een andere. Alsof mevrouw Leyers juichend door het leven zou gaan. Met een man waar half Vlaanderen (m/v) op aast? Laat me niet lachen. Nee, als de Goden je willen straffen, verhoren ze je gebeden. Ook wat mannen betreft. Wat zeg ik? Voorál wat mannen betreft. Neem nu Jeroen, zo’n jongen met stekelhaar in alle richtingen, wat hem iets kuikenachtigs geeft, en zo’n aardappelsmokkelbroek met het kruis ter hoogte van de knieën. Kan goed koken, is altijd in voor een wezenlijk gesprek en vast niet te beroerd om later luiers te verversen. Mocht zijn moeder niet mijn vriendin zijn, ik zou beslist zondige gedachten over hem koesteren. En waarom zijn verkering hem gedumpt heeft? Omdat hij te lief is! En lief is niet spannend genoeg. Lap, weer niet goed. Stepford Husband voortijdig afgevoerd wegens gebrek aan succes.

Misschien is het wel tijd om de mannen met rust te laten. Als zelfs Doris Lessing – toch een straffe in haar tijd – het zegt. Op één voorwaarde, natuurlijk: dat de mannen ons ook met rust laten. Zelf zweer ik bij een lat-relatie, het Disneyland onder de relatievormen. Goed, twee residenties, het heeft zijn prijs, maar dat is dan weer goed tegen leegstand en verkrotting. En geen betere remedie tegen vreemdgaan: als je allebei een beetje drukke job hebt, ben je zo in de weer met elkaar te kunnen zien, dat het niet eens bij je opkomt om elders te rommelen. Elke ontmoeting is een feest: iedereen blij, iedereen fris gewassen en geschoren. Somberen, lodderig voor je uitstaren? Dat doe je in je eigen tijd, als je moeizaam een column bij elkaar zit te harken, bijvoorbeeld.

Wat nog maar eens bewijst dat columns nergens goed voor zijn. Maar u er zeker niet mag van weerhouden om elders in dit nummer de voortreffelijke bijdragen van de heren Balthazar, De Ceulaer en Hoflack te lezen. Over het verschil tussen mannen en vrouwen. Om het af te leren, zeg maar.

LINDA ASSELBERGS