Alles wat groen ziet, veroorzaakt bij mij hevige niesbuien en tranende ogen. Ik ben allergisch voor grassen, bomen en heesters. Heel vervelend. Hele zomers zijn aan mij voorbijgegaan in een zombieachtige toestand. Ik heb met mijn ouders de kastelen aan de Loire bezocht. Ik weet het want ik sta op de foto’s, ik ben die met de rode oogjes en glanzende neus. Maar ik herinner me er niets meer van. Mijn bestaan leek op een lange slaapwandeling. Soms moest ik zo vaak na elkaar niezen dat ik nadien heel even niet meer wist waar ik was. En ik was het gelukkigst met mijn hoofd in een emmer fris water. Of in een zwembad. Zo lang ik mijn adem kon inhouden en onder water kon blijven, was ik pollenvrij. Later ontwikkelde ik een lichte metaalallergie. En recentelijk een akelig jeukende eczema op mijn bovenarmen. Maar ik ben nog altijd lichtjaren beter af dan Anna Lyndsey (pagina 16) die allergisch is voor licht.

Een gruwelverhaal is het, dat van Anna. Het ene moment heb je een mooi en rijk leven, het andere moet je je verbergen in een donkere kamer, want het minste zonnestraaltje verbrandt je huid. Zelfs een klein lichtpeertje veroorzaakt pijn. Ik kan me niet voorstellen hoe donker het leven van Anna is, hoe ondraaglijk het gevoel van isolement en hoe zwaar elke dag kan wegen.

Jaren geleden zag ik een film met Julianne Moore, Safe (1995), waarin ze als ietwat koele huisvrouw almaar meer last krijgt van allergische reacties. Ze hoest van uitlaatgassen, krijgt een lichte astma-aanval tijdens een feestje, een neusbloeding bij de kapper wanneer haar haar geverfd wordt en een appelflauwte bij de droogkuis. De dokters vinden geen enkele oorzaak, en uiteindelijk belandt ze bij lotgenoten in een newagedorp in de woestijn waar ze in een soort hermetisch afgesloten iglo woont. Ze luistert naar een therapeut/goeroe die stelt dat het allemaal haar eigen fout is. Alle zieke, ongelukkige en overgevoelige mensen moeten gewoon hun verantwoordelijkheid opnemen. Ze kunnen beter worden, als ze maar willen.

Anna zegt dat ze het hoogst irritant vindt als iemand insinueert dat het allemaal psychologisch is. Een allergie zou niet alleen een fysieke, maar ook een emotionele reactie zijn, een verzet tegen bepaalde situaties of gevoelens. Als hooikoortslijder zou ik moeite hebben met seksualiteit en uiteindelijk allergisch zijn voor mezelf (ik word soms echt heel moe van mezelf, dat klopt), mensen met een allergie voor huisstof zouden alles als ‘schoon’ of ‘niet schoon’ zien, wie niest van kattenhaar is te volgzaam en heeft moeite om te doen wat hij wil, en ga zo maar door. Het zou erg fijn zijn als therapie zou helpen, ik heb alles al geprobeerd, dus waarom niet ? Maar ik begrijp Anna’s boosheid. Alsof het je eigen schuld is dat je al jaren in het donker leeft. Je had maar een ‘beter’ en evenwichtiger persoon moeten zijn.

Ik ben blij dat er wat hoop is voor Anna, ze denkt dat een histamine-intolerantie aan de basis van haar overgevoeligheid ligt. Google dit NIET, u wordt er op slag depri en ziek van, haast iedereen heeft wel enkele van de symptomen. Soms denk ik dat we allemaal langzaam allergisch worden voor de hele wereld. Huisstof, pollen, pinda’s, gluten, latex… en nu licht. Wat probeert ons lichaam ons te vertellen ? Jullie hebben er zo’n zootje van gemaakt dat de aarde genoeg heeft van jullie. Verhuis meteen naar Mars. Waarschijnlijk blijk ik ook daar wel ergens allergisch voor. Ik stuur u de foto’s met ongetwijfeld rode oogjes.

lene.kemps@knack.be

LENE KEMPS

Maar ik begrijp Anna’s boosheid. Alsof het je eigen schuld is dat je al jaren in het donker leeft