De doyenne van de Engelse mode noemde men haar.

Misschien wel de beste “dressmaker” ter wereld.

Ze was klein, bleek en frêle,

maar had een ijzeren wil en stalen principes.

De Britse mode heeft een grote dame verloren.

LENE KEMPS

Ooit mocht ik Miss Muir ontmoeten in haar appartement. Het was smetteloos wit en kraaknet. Schoenen werden aan de deur achtergelaten en de bezoeker schuifelde eerbiedig op kousevoeten binnen. Er werd gefluisterd dat de gespecializeerde reinigingsfirma die elke dag haar woning schoonmaakte, ook de franjes van het tapijt rechtkamde.

Ze zat midden in die oogverblindend witte ruimte, achter een bos witte tulpen. Een kleine dame in een marineblauwe jurk “Ik heb er zes, dat is makkelijk, dan hoef ik ’s morgens niet na te denken” met een nadrukkelijk gelippenstifte mond in een bleek gezicht ; het haar glad achteruit. Jean Muir had een indringende, intense blik en praatte afgemeten. Ze gebruikte zelden de eerste persoon, maar had een voorkeur voor het upperclass woord one of “men”. Niet : ik doe wat ik kan, maar one does what one can. Wanneer een woord extra aandacht verdiende, aksentueerde ze het met een nadrukkelijk “mmmmmmm” of een langgerekt “You know ? ” en keek ze je streng aan. Zeer verontrustend.

Jean Muir heeft nooit de bekendheid van Armani of Versace bereikt. Haar firma was niet zo groot (40 verkooppunten in Engeland, 14 in Amerika), haar ambities lagen anders. Miss Muir wilde jurken maken, geen parfum verkopen of aan binnenhuisdekoratie doen. “Ik heb geen empire opgebouwd, ” zei ze in 1991, toen haar firma 25 jaar bestond. “Maar ik heb het perfekte bedrijf : gezond, slank en integer. Ik doe nog steeds datgene wat ik me jaren geleden heb voorgenomen : eenvoudige jurken maken die buiten alle trends staan. “

Jean Muirs klantenlijst is indrukwekkend. Joanna Lumley was een van haar eerste mannequins en is altijd een fan gebleven. Glenda Jackson zweert bij haar, net als Lauren Bacall. Steevast wordt Jean Muir de ontwerpster voor aktrices en schrijfsters genoemd. “Onzin, ” zei Miss Muir. “Alsof ik me van bij het begin had voorgenomen om alleen die vrouwen te bereiken. Maar goed, ik beschouw het als een groot kompliment dat intelligente, kreatieve en gevoelige vrouwen begrijpen wat ik doe. “

Wat Miss Muir deed, was volgens liefhebbers pure perfektie. Haar ontwerpen zijn even helder en gedisciplineerd als zij zelf. Gezuiverd van alle overbodige details. Puur en modern. Vrouwelijk zonder frullen. Sexy op een elegante manier. Een en al vorm en beweging zoals alleen The queen of simple chic ze kon maken. “Ontwerpen is als beeldhouwen, ” zei ze. “Het draait allemaal rond struktuur en evenwicht. Als ik geen ontwerpster was geworden, dan was ik vast als koreograaf geëindigd, want ik ben vooral bezig met geometrie en beweging. Met mode ? Nee, helemaal niet. “

Orde en discipline waren woorden die vaak in haar betoog terugkeerden. Zoals in : “Ik hield niet van de sixties. Er was te weinig orde en te veel luiheid. ” Of : “Jongeren hebben te weinig discipline. Ze beseffen niet dat ze hard moeten werken om iets te bereiken. Ze denken dat de wereld hen iets verschuldigd is. ” Ze waarschuwde er vaak voor dat het onderwijs de kinderen in een verkeerde richting duwde. “Plots willen ze allemaal een managersfunktie. Ze worden opgeleid om te denken. Terwijl handenarbeid de basis is voor een gezonde maatschappij. We kunnen niet allemaal bijen-koningin zijn. Werkmieren zijn ook nodig. “

Toch zou het verkeerd zijn om Miss Muir als een zuurpruim of een rechtse schooljuf te zien. Ze was een dame met principes, die leefde en werkte volgens een zekere intellektuele strengheid, maar af en toe mocht er gelachen worden. Haar defilés hadden een jazzy soundtrack : intellektueel sexy. Haar lievelingsprogramma’s op TV waren Wogan en The A-Team. Toen men haar in Amerika voor de zoveelste keer ontving met tee en koekjes, geserveerd in een zilveren teepot op een bloemetjestafellaken, zei ze : “Ik ben geen Brit, ik ben een Schot. En ik drink alleen whisky. “