A mi manera

Vorige zaterdag nog eens in Las Mañas gaan eten. Voor niet-Antwerpenaars : het eigenzinnige Spaanse routiersrestaurant bij de Waaslandtunnel dat sinds mensenheugenis prat gaat op de beste paella van de Benelux en het zal er verdraaid niet ver naast zijn ook. Niet echt de plek voor een intiem etentje bij kaarslicht. Vooraan soppen truckers hun brood in de tomatensaus met de blik strak op een enorme flat- screen waar op maximum geluidssterkte een Spaanse voetbalmatch of het wereldkampioenschap gewichtheffen voor vrouwen zijn beslag krijgt. Achteraan kunnen grote gezelschappen terecht die iets te vieren hebben. Alsof er nog niet genoeg herrie is, laveert tussen de tafeltjes het huisorkest : twee geblokte gitaristen die op verzoek Spaanse evergreens als Poropopo en A mi manera galmen, I did it my way op Iberische wijze. Picasso hangt er naast reclame voor Tio Pepe en ziet dat het goed is.

Als ik een zwak heb voor dit instituut dan is het niet alleen wegens de marisco al ajillo, maar ook voor het kleurrijke publiek dat het frequenteert. Zoals de jonge gespierde kerels in jeans en strakke T-shirts die bier uit het flesje drinken. In hun gezelschap een paar charmante juffrouwen van wie ik bij nader inzien vaststel dat ze niet allemaal als juffrouw het levenslicht zagen. Soms overtreft namaak de natuur, maar een geoefend oog ziet het Kleine Verschil : een vermoeden van adamsappel, al te fors uitgevallen handen, de afwezigheid van heupen. Vrouwen hebben het altijd sneller in de smiezen dan mannen en dan volgen er onderlinge blikken van verstandhouding : “Goed geprobeerd, maar ons maak je niets wijs.”

Iets merkwaardigs gebeurt als het Echte Artikel zich aandient, in de persoon van een oogverblindend mooi meisje met een hoog Sandra Bullockgehalte, maar dan sexy. Bestudeerd nonchalant opgestoken haar, veel bruin bloot in een iel lingeriehemdje. Haar tafelgenoot kan zijn handen niet van haar afhouden, dronken van verliefdheid is hij. Zodra het mooie kind op hun radar verschijnt, reageren de vrouwen aan de omringde tafeltjes – echt en iets minder echt – op dezelfde manier : “Heeft mijn vent haar gezien ?” De man in kwestie is zich meestal nog van geen kwaad bewust, gaat helemaal op in de autopsie van een langostino. Daarna lopen de reacties uiteen. De meest onzekere vrouwen gunnen de schoonheid geen blik meer : als ik maar hard genoeg doe alsof ze er niet is, dan ziet mijn man haar misschien niet eens. Wijze vrouwen glimlachen toegeeflijk : “Schoon kind, hopelijk is het leven aardig voor haar.” En dan is er de Derde Soort, zij die denken : “Goed gelukt, valt er hier ook nog iets van op te steken ?” Helemaal mijn gedacht, een vrouw is nooit te oud om te leren.

Linda Asselbergs