Architect en ontwerper India Mahdavi: ‘Als vrouw met gemengde achtergrond tick ik alle boxes’

Je kent vast haar knalroze restaurant Sketch in Londen, maar de Iraans-Egyptisch-Parijse interieurarchitecte en meubeldesigner India Mahdavi (59) doet meer dan Instagramfähige prentjes maken. Kijk maar in haar pas verschenen boek.

Als vrouw met gemengde achtergrond tick ik alle boxes.Mijn roots en mijn gender leverden me extra aandacht op en vast ook opdrachten. Al weegt dat niet op tegen de nadelen: ik moet harder knokken, zeker op de werf. De tarieven zijn lager en de projecten kleiner. Ik moet het maximale doen met het minimale.

Mijn karakter is vijftig procent Egyptisch en vijftig procent Iraans. Egyptenaren hebben een zacht karakter. Je voelt de invloed van de Nijl: they go with the flow. Iran is een woester land van bergketens en stamvolkeren. Daardoor is hun karakter uitgesprokener. Ik ben de perfecte mix. Als ik mijn hoofd wil leegmaken, ga ik naar Teheran, Egypte of Arles. Daar vertraagt mijn tempo vanzelf, terwijl dat thuis in Parijs niet lukt. Ontspanning komt bij mij door een plek. Die ruimte geeft me tijd.

Mijn Egyptische grootmoeder was een echte socialite. Ze rookte sigaren, droeg haute couture en reed als een van de eerste vrouwen auto. Ook mijn Iraanse oma was een onafhankelijke en sterke vrouw. Ze stamde uit de Qajar-familie, die Iran tot 1925 leidde. Mijn ouders waren progressief en gaven ons een vrije opvoeding. Jongens en meisjes werden gelijk behandeld: iedereen leerde koken en onafhankelijkheid was belangrijker dan trouwen. Het enige waar ze op hamerden, was een diploma. We mochten wel zelf onze studie kiezen.

Als kind zag ik mijn ouders nooit ’s morgens de deur uitgaan om ’s avonds terug te keren. Mijn vader was universiteitsprofessor, maar hij schreef meer dan hij lesgaf. Ze waren vooral intellectuelen en renteniers. Ik ben het tegenovergestelde. Ik ben een doener, een bouwer, een maker.

Eigenlijk wilde ik filmmaker worden. Soms zat ik drie keer per dag in de cinema. Dat trainde mijn oog. Ik weet wat werkt op een scherm. Daarom doen mijn ontwerpen het zo goed op Instagram. Ze hebben een filmische kwaliteit en daar zoek ik ook naar. Maar mijn werk is meer dan een mooi beeld. Een goede plattegrond, aangename circulatie en comfort zijn minstens even belangrijk.

Mijn grootste geluk is dat ik op het juiste moment de juiste job koos. Ik studeerde architectuur, maar dat was me te traag en te grootschalig. Interieur is een veel vrijere manier om jezelf uit te drukken met minder regels. Na mijn studies werkte ik zeven jaar voor Christian Liaigre. Hij was mijn mentor. Mijn eigen kleurrijke stem vond ik in 1999 toen ik mijn eigen studio startte.

Je interieur is een manier om te communiceren zonder woorden. Door mijn vaders job woonden we in Iran, Amerika, Duitsland en Frankrijk. Ik wisselde elf keer van school en drie keer van taal. Het gebrek aan een vast huis leidde me wellicht naar deze job. Misschien woon ik daarom ook al 25 jaar in hetzelfde appartement. Vaak verlangde ik ernaar om te vertrekken naar het buitenland, maar tegelijk ben ik altijd blij om thuis te komen. Mijn huis is een verzameling van wat ik graag zie: kunstwerken, prototypen van meubelen en souvenirs. Laag over laag over laag.

Mijn vrijheid is ook een last om te dragen. Mijn Iraanse vader en Egyptische moeder ontvluchtten allebei hun land en maakten verschillende revoluties mee. Hun geschiedenis weegt op mij, ook al had ik het geluk om op te groeien in Frankrijk. Wie, zoals ik, als kind vaak verhuist, wordt een kameleon. Je past je snel aan en bent niet bang van de ander. Bovendien leerde mijn nomadische bestaan me sneller mensen en plaatsen te begrijpen. Dat komt van pas in mijn job.

Er is veel om ons zorgen over te maken. Denk aan de klimaatopwarming, de groeiende kloof tussen arm en rijk of de penibele situatie van veel Midden-Oosterse landen. Iedereen doet wat hij kan om het te verbeteren. Ik startte onlangs met de productie van drinkglazen in Libanon, waarvoor een oude fabriek heropend werd. Intussen leven daar al zestig families van. Met de opbrengst van die glazen wil ik een programma opzetten om Midden-Oosterse meisjes in Europa te laten studeren.

De jeugd kijkt opener naar de wereld. Daarin is de generatie van mijn zoon – Miles is 25 – zoveel flexibeler dan de mijne. Ze zijn heel zelfstandig en nemen hun leven in eigen hand. Voor hen staat niks in marmer gebeiteld. Ze switchen heel gemakkelijk naar iets nieuws. Mijn generatie begon aan een studie en deed die job de rest van zijn leven.