Verknocht aan Knokke: drie Knokkenaars vertellen over hun liefde voor de badstad

Knokke-Heist telt 33.000 inwoners, waaronder veel aangespoelden die het aan zee zo fijn vonden dat ze er hun anker uitgooiden. Anderen trokken (tijdelijk) de wijde wereld in omwille van de studies, de liefde of hun carrière. Deze drie Knokkenaars groeiden op in de badstad en bleven er trouw aan.

Alain Dauwens (62)

Geboren in Knokke • Reisde de wereld rond • Bakte vervolgens 27 jaar wafels in Kinder Siska

“Voetbal, de jeugdbeweging, zo anders was het opgroeien in Knokke in de jaren vijftig en zestig niet. Mijn vader was Knoks, een stoffeerder van beroep. Hij bekleedde zetels en meubels, een mooi ambacht. Ik trok al op mijn zestiende naar Gent, om architectuur te studeren. Ik woonde er op een kot met een echte kotmadam. Als student had ik het behoorlijk druk, want ik was drie jaar lang redder op het strand en ondertussen werkte ik ook als deejay in The 27 Club in het Casino. Dus na een nacht muziek draaien trok ik om 8.30 uur richting strand. Op zondagmiddag ging ik ook nog voetballen. Slaap was zeldzaam in de zomer, maar die combinatie verdiende goed en daardoor kon ik reizen.

In 1979 studeerde ik af als interieurarchitect, in september vertrok ik al met een Goldwing Hondamotor naar Kathmandu. Zes maanden deed ik erover, ik doorkruiste Afghanistan net voor de Russen binnenvielen. Een jaar later trok ik naar de VS, waar ik een stationwagen kocht om naar Rio de Janeiro te rijden. Die reizen waren de beste leerschool die ik me kon voorstellen. Ik had dan wel een diploma, maar wist niet goed wat ik ermee wilde aanvangen. Aan een tekentafel onder neonlicht zitten tekenen, dat was niets voor mij.

Toen ik in 1980 de kans kreeg om een bar te openen, greep ik die met beide handen. De Blitz bleek vanaf de eerste dag een schot in de roos. Het was hard werken, maar ik verdiende goed. In 1983 kwam Bono aan de toog zitten na het optreden van U2 op Torhout. De bar had spirit, iets wat in Knokke ontbrak, en nog steeds ontbreekt. Big money, no fun, weet je wel. Maar na vier jaar wist ik, als ik in het nachtleven blijf werken, haal ik de zestig niet.

Toen ik hoorde dat het wafelhuis Kinder Siska over te nemen was, was ik onmiddellijk gecharmeerd. Het had echt een ziel, én het draaide om kinderen. Dat ligt me. Ik kon me er ook artistiek uitleven. Er was veel opknapwerk aan het gebouw en de tuin, maar het werd een succes. Ik was er ontzettend gelukkig. Ik maakte ook twee stripverhalen over Siska en zestien jaar lang organiseerde ik kleuterdagen, waarbij ik alle kleutertjes van Knokke een dagje uitnodigde. Ambiance verzekerd! Vandaag zijn er nog volwassen Knokkenaars die me daarover aanspreken. Na meer dan twintig jaar werd het echter zwaarder om personeel te vinden met een passie voor het vak. Ik haalde geen eer meer uit mijn werk. Ik vond het spijtig voor de Knokse traditie en voor de kinderen, maar in 2011 heb ik mijn zaak verkocht. Sindsdien ben ik rentenier en over drie jaar ga ik met pensioen. Mijn ene dochter heeft een kunstgalerij in Brussel, de andere – Axelle – is een olympische atlete. Nu ook mijn kinderen het huis uit zijn, is het elke dag een beetje vakantie.

Knokke is vandaag een palliatieve kustplaats, die ontwaakt om tien uur en weer gaat slapen om zes uur. Alles gebeurt in slow motion. De spirit ontbreekt en alles is duur. Dat beïnvloedt de sfeer. Wie veel geld betaalt voor zijn appartement, heeft hoge eisen en doet moeilijk. Het betekent ook de ondergang van de echte Knokkenaar, die het zich niet meer kan permitteren om hier te wonen. Dat is jammer, want het is een prachtige omgeving: het strand, het Zwin, de polders, deze regio is een beauty.”

Frieda Devinck (76)

Geboren in Het Zoute • Voedde drie kinderen op in Duinbergen, waar ze een B&B had en ondertussen Spaans en Russisch studeerde • Schreef samen met Danny Lannoy zeven boeken over de geschiedenis en architectuur van Knokke

“De familie Devinck vestigde zich al in 1820 in Knokke. Mijn vader was telegrafist en mijn moeder, Madame Anna, hield de parfumerie Swan House in Het Zoute open. Daar was een klein institut de beauté van Elisabeth Arden aan verbonden, helemaal in het roze. Ik werkte als jobstudent in de Neuhaus-chocolaterie. Van achter die toog heb ik in de jaren vijftig en zestig Het Zoute zien ontploffen: steeds meer villa’s, steeds meer sportwagens, steeds meer clubs en dancings en steeds meer anekdotes. Een adellijk dametje dat voor de geboorte van de pup van haar hond peperdure boîtes de baptême bestelde, koning Leopold III die voor de openingsuren onder Neuhaus’ rolluik kroop, om incognito kilo’s pralines te kopen, of de Portugese fadozangeres Amália Rodrigues die valse wimpers zocht. Op vrije namiddagen huurden een vriend en ik samen een Lambretta of Vespa. Met onze haren in de wind reden we tot Zeebrugge. In het weekend gingen we dansen in de Moonlight en The Dixieland.

Toen ik achttien jaar was, trok ik naar Gent om er scheikunde te studeren, maar tijdens het carnaval in Heist werd ik verliefd. Mijn man was bij de zeemacht, vijf jaar ouder en in mijn ogen een rijpere man, geheimzinnig ook, rechtlijnig en grappig. Hij was van Bachten de Kupe, maar we vestigden ons in Duinbergen. Hij had een extra job als ober en hoorde dat de hotels sommige weekends vol zaten. Om die reden begon ik een B&B. Ik moest thuisblijven voor de kinderen, maar zo kon ik iets verdienen en interessante mensen ontmoeten. Journalisten bijvoorbeeld die voor de tennistornooien kwamen. De Vlaamse zanger en gitarist Miel Cools heeft hier gelogeerd en zelfs een nummer gecomponeerd. Hij vroeg of hij mijn jongste, toen net geboren, de fles mocht geven, omdat hij zijn eigen baby miste.

Ik heb ook nog als vrijwilliger taallessen Spaans gegeven, schrijf nu af en toe een stuk voor een Knoks glossy magazine en dan zijn er de boeken. Danny is zo enthousiast dat hij me besmet heeft met de geschiedenismicrobe.

Ik ben fier op wat Knokke vandaag is, het is een goede plek om te wonen. Helaas herken ik niets meer als ik door bepaalde straten en lanen van Het Zoute wandel en dat maakt me soms nostalgisch.”

Sophie Van Biervliet (46)

Mentor/coach van triatleten en andere duursporters • Werd dit jaar derde in het Belgisch kampioenschap marathon

“Ik moet bekennen dat ik in Brugge ben geboren, maar vanaf mijn zes jaar groeide ik hier op. Ik was blij dat we aan zee kwamen wonen. Ik geniet nog steeds van dat vakantiegevoel, dat nooit verdwijnt. Na school wandelen we met de kinderen gewoon naar het strand. Dat maakt de levenskwaliteit hier toch echt uitzonderlijk.

Ik was altijd al sportief. Als kind reed ik paard, maar na een ongeluk ging dat op stal en trok ik naar de zee: golf- en wind- surfen, kiten (een watersport met een kleine surfplank, voortgetrokken door een vlieger, red.). Spelen op zee, met een ongelofelijk gevoel van vrijheid. Ik heb ook mijn man leren kennen op het strand.

Nadat ik was bevallen van mijn zoon ging ik hardlopen om de overtollige kilo’s kwijt te raken. Ik had dat nog nooit gedaan, maar was meteen verkocht. Als ik met iets zit, of een probleem moet oplossen, dan heb ik na een loopsessie vaak een heldere kijk.

Had iemand me toen verteld dat ik ooit nog aan de Ironman zou deelnemen, ik had hem niet geloofd. Maar de combinatie van lopen, zwemmen en fietsen maakt van triatlon een geweldige beleving. De variatie is daarbij belangrijk, maar ook de omgeving waarin je sport speelt een grote rol. Ik zwem in zee, of soms in de vaart in Sluis, en loop vervolgens naar huis. In Knokke zijn veel mensen gebeten door de sportmicrobe. Wandelen of fietsen, de streek nodigt uit om te bewegen en dat werkt aanstekelijk. De inwoners vormen een hechte gemeenschap, want bij een wedstrijd krijg ik altijd ontzettend veel reacties. De locals volgen me als het ware op de voet. Knokkenaars hangen aan elkaar en dat geeft me een goed gevoel.

Ik had het gevoel dat ik goed mijn medeatleten kon geruststellen of hun problemen kon benoemen. Ik behaalde mijn diploma als Ironman Certified Coach en anderhalf jaar geleden ging ik als coach aan de slag. Ik doe het graag. Ik geniet als ik zie hoe mensen hun grenzen verleggen, vooral als ze het niet van zichzelf verwachten. Ik haal zelf ook nog mooie resultaten. Zolang ik zelf tevreden ben met mijn prestatie voel ik mij goed. Toen ik op het Belgisch kampioenschap marathon onder de drie uur liep, was ik blij. Dat ik bovendien als derde van alle vrouwen eindigde en het podium op mocht, was fijn.

Ik heb lang in een reisbureau gewerkt en droomde van een leven in het buitenland, maar vond nooit een plaats die me genoeg aantrok. Ik denk ook dat ik mijn roots, familie en vrienden te veel zou missen. En de zee! Langer dan drie dagen kan ik ze niet missen. Die weidsheid, die is elke dag anders. Mijn zus woont in Barbados, maar haar twee kinderen komen dolgraag naar Knokke, omdat ze zich hier zo vrij voelen. Ik maak mijn kinderen er regelmatig op attent hoe fijn het hier is. Mij krijg je hier nooit meer weg.”