Naar Hannover in de handbagage van Sam De Bruyn

“Het idee voor mijn reisblog ontstond in 2015. Dat jaar beloofde voor mij het drukste ooit te worden, met verscheidene grote en artistieke projecten, waaronder een programma voor televisie. Ik had er enorm veel goesting in, tot het ene plan na het andere gecanceld werd. Zo gaat dat in de creatieve sector, alles kan snel veranderen.”

“Twintig weekends die ik in mijn agenda geblokkeerd had, kwamen weer vrij. Wat moest ik met al die vrije tijd doen? Treuren om gemiste kansen vond ik maar zielig, dus ging ik op zoek naar een verrijkend alternatief. Al snel besloot ik dat ik tijd wou vrijmaken voor mijn vrienden, iets waar ik in mijn drukke leven niet altijd in slaag, en om te reizen.”

“Zodra ik de Belgische grens oversteek, ben ik zeer ontspannen. Zo ontstond Håndbagage, een naam die perfect samenvat wat ik wou doen. Voor de blog reis ik kort, goedkoop en licht, telkens met een vriend als reisgezel.”

“Ik heb al veel van de wereld gezien, dankzij mijn ouders die mij als kind overal mee naartoe namen. Helaas hou ik daar weinig visuele herinneringen aan over, omdat ik nooit wou poseren voor de foto’s. Zonde, besef ik nu, want zonder foto’s vergeet ik de fijne nuances en eigenaardigheden van een plek. Op mijn achtste bezocht ik voor het eerst New York en ik zou er vandaag geld voor over hebben om één beeld te hebben van kleine Sam in de Big Apple. Mijn verwonderde blik sprak waarschijnlijk boekdelen.”

“Voor mijn blog wou ik heel bewust mijn ervaringen op beeld vastleggen. Voor ik in de media belandde, was ik al bezig met fotografie en ik had zin om mijn camera weer vaker boven te halen. Hoewel ik als puber mijn spaargeld in dure reflextoestellen stak, reis ik nu met een digitale compact camera van Sony, een RX100 III voor de nerds.”

“Er is geen betere manier om je vrienden echt te leren kennen dan op reis. In het buitenland word je uit je comfort zone gehaald. Je kent er de weg niet, spreekt de taal niet, en dat maakt alles brutaler dan thuis. Ik vind het interessant om te zien hoe mijn vrienden daarmee omgaan. Omdat ik het reizen goedkoop wil houden, deel ik ook altijd een hotelkamer met mijn maten, en dus slapen we vaak in één bed. Om de een of andere reden komen vaak pas ’s avonds in bed, na een hele dag stappen en indrukken opdoen, de belangrijkste gespreksonderwerpen naar boven.”

“Die momenten vind ik misschien wel de schoonste momenten van de trips. Het punt waarop mijn vrienden zichzelf zijn, alle maskers afvallen, en we onder de dekens naar elkaars toekomstplannen, twijfels en ambities luisteren. Ik ben nu één jaar bezig met Håndbagage en ik ben blij met het positieve effect dat het op mijn vriendschappen heeft.”

“Reizen is voor mij levensnoodzakelijk. Het is een vorm van escapisme, maar soms heb ik dat heel hard nodig. In België kan ik nooit volledig stoppen met werken. Ik sta altijd in contact met mensen waar ik een professionele band mee heb, op social media, op kantoor of gewoon in Gent waar ik woon.Ik hou van mijn job, maar soms moet ik afstand nemen en de batterijen opladen.”

“Als radiopresentator wordt van mij heel veel creativiteit en output verwacht. Elke dag moet ik iets afleveren dat uit mijn hoofd moet vloeien. Maar als dat hoofd nooit gevoed wordt, ben je leeg op een bepaald moment.”

“Ik bereid mijn reizen nooit echt grondig voor, ik laat alles op mij afkomen, maar op elke bestemming ga ik wel op zoek naar een stukje rust of natuur, weg van de drukte. Het voedt mij met onverwachte gevoelens en gedachten en dat vind ik aangenaam.”

Dat je een stad kunt lezen en uit haar architectuur kunt afleiden wat er beweegt, vind ik interessant. Elke stad heeft zo zijn eigen ritme en unieke stijl.”

“Ik wil niet opvallen of de sfeer verstoren als ik fotografeer. Mensen gedragen zich anders als je een grote lens op hen richt.”

“Een plek die mij in Hannover erg aangreep was de Egidiuskerk, die op de buitenmuren na in 1943 door luchtaanvallen verwoest werd. Dat de stad ervoor kiest om die kerk niet opnieuw op te bouwen, maar ze in haar huidige staat bewaart ter nagedachtenis van de oorlogsslachtoffers, maakt dat ik de locatie niet snel zal vergeten.”

“Het zijn zulke verhalen en indrukken die ik op mijn blog probeer weer te geven. Niet omdat ik mijn lezers absoluut naar die bezienswaardigheden wil sturen, wel omdat ik hoop dat het hen inspireert om op reis zelf op zoek te gaan naar wat hen raakt.”