Volgens onderzoekers van het Royal College of Art in Londen, zou het geheim van het beroemd megalithisch monument eindelijk ontrafeld zijn.
De wetenschappers zijn van mening dat de gigantische blauwe stenen van het bouwwerk gekozen werden om hun akoestische eigenschappen. “Tot nu toe werd het geluid nooit als een verklaring beschouwd” legt onderzoeker Paul Devereux uit aan de BBC.
Sinds de jaren 1920, weten we dat de bouwers van Stonehenge de stenen op een afstand van maar liefst 320 kilometer sleepten. De reden daarvoor bleef tot nu toe onbekend.
De wetenschappers van het Royal College of Art hebben duizenden rotsen op dezelfde plaats waarvan de stenen van Stonehenge komen getest. Een groot deel daarvan “schalde” toen erop geklopt werd. “Ze klinken als een klok” verklaarde Devereux, de hoofdonderzoeker. “En er zijn veel verschillende tonen, je kan er een melodie mee spelen”. Uit de studie blijkt dat percussionisten zelf percussiestukken op de rotsen gespeeld hebben.
Volgens de onderzoeker zou deze ontdekking naast het bestaan van Stonehenge ook kunnen verklaren waarom die specifieke stenen gebruikt werden terwijl het bouwwerk tussen 3000 en 1600 jaar v.-C. gebouwd werd.
Professor Tim Darvill, die een honderdtal opgravingen in Stonehenge uitvoerde, benadrukt dat de verhouding tot de steen in het prehistorisch tijdperk anders was dan vandaag. “We zijn niet zeker van dat ze verplaatst hebben omdat ze schalden, maar de rotsen laten luiden speelt een belangrijke rol in een groot aantal culturen” vertelt hij.
Volgens hem kan Stonehenge als een prehistorisch glockenspiel (een soort metalen xylofoon) beschouwd worden. “We zijn nog maar pas begonnen met de analyse van het geluidslandschap van de prehistorie” besluit hij.
