‘De afstand tussen je zetel en de voordeur is vaak de moeilijkste om te overbruggen’

‘Zelfvertrouwen’, daar ontbreekt het ons volgens avonturier Alistair Humphreys aan als we dromen van naar Compostella stappen of Sicilië rond fietsen.

Waarom leef je niet zo avontuurlijk als je zou willen? Een opvallende vraag onder een indrukwekkende Instagramfoto van Alastair Humphreys. Ik volg de man omdat ik ben wat de Britten zo mooi een armchair traveller noemen. Ik reis door de ogen van anderen, en Instagram is mijn transportmiddel. Humphreys rent fotogeniek bergen op, zwemt in rivieren en kajakt rond Scandinavië, dingen die ik niet kan of durf, maar waar ik graag van droom. Daarom bleef zijn vraag hangen en de antwoorden die hij kreeg waren even gevarieerd als fascinerend. Sommige mensen willen helemaal niet op avontuur, sommigen verwijzen naar een gebrek aan geld en tijd, naar kinderen en een job met weinig verlof. Maar één ding kwam opvallend vaak terug. Angst.

‘We denken dat avonturiers ‘speciaal’ zijn, dat ze moedig, sterk en atletisch zijn’, schrijft Humphreys. ‘Ik ben die dingen niet, en toch ben ik een avonturier. Omdat ik ervoor kies.’ En natuurlijk hebben we het vaak te druk om eropuit te trekken, maar dat vindt Humphreys geen excuus. ‘Geen tijd hebben voor wildernis, zonsondergangen en rust, betekent toch dat we er net heel veel nood aan hebben?’ Je moet zelfs niet ver van huis gaan of extreme dingen doen. In zijn boek Microadventures pleit hij voor avonturen dicht bij huis, soms van maar een paar uur. Te voet naar een familiefeest (ook als het 60 kilometer is), een fietstocht van het geboortehuis van je vader naar dat van je moeder, of een nachtje onder de sterren doorbrengen op de hoogste plek van je provincie. Hij inspireerde me er drie jaar geleden toe om de hele Belgische kust af te wandelen langs de branding. Het waren vijf geweldige dagen, maar ik sliep niet Humphreys-stijl onder de blote hemel. Eerlijk? Ik durfde niet. Het leek me geweldig om door het eerste licht wakker gemaakt te worden in een verlaten duin, maar ik was bang. Voor beestjes, slecht weer en mijn veiligheid. Dat laatste is op zich niet vreemd, vindt Humphreys, maar uit gesprekken met vrouwelijke soloavonturiers concludeert hij dat slapen op een strand niet meer risico inhoudt dan de tram nemen in een grote stad of een date met iemand die je niet kent.

Zelfvertrouwen, daar ontbreekt het ons volgens Humphreys aan als we dromen van naar Compostella stappen of Sicilië rond fietsen. We zijn bang dat ons lijf niet sterk genoeg of onze bankrekening niet dik genoeg is. Of dat onze omgeving ons voor gek zal verklaren. Want ja, wie eropuit trekt, krijgt commentaar, weet Humphreys. Avonturieren, zeker zonder partner en kinderen, dat vinden veel mensen onverantwoordelijk en egoïstisch.

Allemaal legitieme angsten, vindt Humphreys, maar geen reden om de deur niet uit te gaan. ‘In het Noors kennen ze de uitdrukking ‘de stoepmijl’, om aan te geven dat de afstand tussen je zetel en de voordeur vaak de moeilijkste is om te overbruggen.’ Het is niet het op avontuur gaan dat angstaanjagend is, schrijft hij, het is het leven zelf. ‘We zijn bang voor verandering en bang voor het onbekende, en dus blijven we thuis.’ Ik? Ik ben vooral bang dat mijn knieën het zullen begeven, en dat ik bij het onder de blote hemel slapen een goed stromende warme douche zal missen. Verwend, dus. En Humphreys zelf, die is ook bang, zo schrijft hij op zijn blog. Bang dat het straks te laat is en dat hij niet meer zal kunnen doen waar hij van droomt. Ik hoop dat dat nog lang duurt, zodat ik Instagram-gewijs nog jaren met hem mee kan reizen.