‘Voor iedere #MeToo die je op je tijdlijn ziet passeren, zijn er duizenden getuigenissen die je niet hoort’

Sinds #MeToo de dijken brak, wordt ieder hoekje van sociale media overspoeld door getuigenissen over seksueel geweld, intimidatie en grensoverschrijdend gedrag. En meningen over die getuigenissen. Maar hoeveel mensen zwijgen nog steeds?

Heel wat vrouwen (en ook sommige mannen/x) hebben de afgelopen maanden de ergste trauma’s van hun leven opnieuw moeten beleven. Sinds #MeToo de dijken brak, wordt ieder hoekje van sociale media overspoeld door getuigenissen over seksueel geweld, intimidatie en grensoverschrijdend gedrag.

De verhalen tonen aan wat vrouwen altijd al hebben geweten: dat mannen in machtsposities routinematig van hen profiteren en daar meestal zonder gevolgen mee wegkomen.

Die verhalen delen blijft belangrijk. Als je er zelf klaar voor bent en je bent helemaal zeker dat je het wil doen, vertel dan wat je overkomen is. Het kan andere gevallen voorkomen. Het kan hypocrieten door de mand doen vallen. Het kan slachtoffers helpen om zich minder alleen te voelen. Het kan de omvang van het probleem zichtbaar maken.

Kwetsbaarheid

Maar het kan je ook gewoon nog meer kwetsbaar doen voelen. De meeste mensen (m/v/x) die in aanraking zijn gekomen met seksueel geweld, intimidatie of grensoverschrijdend gedrag voelen zich helemaal niet ‘moedig’ en ‘sterk’ nadat ze er online over gesproken hebben. Ze voelen zich niet ‘inspirerend’ en ‘strijdvaardig’.

Er zijn ook dagen waarop ze zich vooral machteloos voelen. Want statistieken en data waren niet voldoende. Grote rechtszaken waren niet voldoende. Getuigenissen waren niet voldoende. Zal een hashtag deze keer wel genoeg zijn? Zullen slachtoffers nu wel geloofd worden? Het is soms ontmoedigend.

Het voelt aan alsof we scrollen door een parallel universum waar de woede niet tot gerechtigheid leidt. Elke ochtend worden we wakker en weten we niet wie de volgende zal zijn. We zijn bang om onze telefoon te ontgrendelen en te zien wat het nieuwste verhaal is.

De dominosteentjes zijn aan het vallen. Nieuwe gezichten en nieuwe namen. Ze voeden een kakofonie die ons na verloop van tijd lichtjes verdooft. Wat ooit onvergetelijk en onvergeeflijk was, wordt bijna alledaagse kost. De machine draait verder, onze ogen flitsen naar nieuwe krantenkoppen.

Over de #MeToo-getuigenissen worden intussen ook veel scherpe meningen geuit. Dat ‘ze allemaal op zoek zijn naar aandacht’ of ‘dan maar eerder iets hadden moeten zeggen’. Vaak worden zulke opmerkingen gemaakt door mensen die geen enkele voeling hebben met wat het inhoudt om door de persoonlijke hel na een vorm van misbruik te gaan en dat te delen met anderen.

Sommige vrouwen zwijgen ook omdat veel mannen bij de minste insinuatie verkondigen dat vrouwen liegen over seksueel geweld, intimidatie of grensoverschrijdend gedrag. Een van die mannen is zelfs de president van de Verenigde Staten.

Luisteren

Anderen delen hun verhaal niet omdat ze dat niet willen of kunnen. Het trauma is te persoonlijk. Ze hebben het zelf nog niet verwerkt. Ze weten niet precies meer wat er gebeurde. Ze twijfelen ‘of het wel ernstig genoeg is’.

De daders waren familieleden of werkgevers. Het kan iets over hun seksualiteit impliceren, iets waar ze nog niet klaar voor zijn om ermee naar buiten te komen. Voor iedere #MeToo die je nu op je tijdlijn ziet passeren, zijn er duizenden getuigenissen die je niet hoort.

Alle mensen die zich ongemakkelijk voelen bij het horen van de verhalen van slachtoffers en snel in de verdediging gaan, zouden er baat bij hebben om even te zwijgen. De verhalen van #MeToo moeten in de eerste plaats gehoord worden als we als samenleving vooruit willen.

Dus toon je bereid om te luisteren. Drink eens een kop koffie met je beste vriendin of vriend. Stuur zomaar een lief berichtje naar je zus. Zeg iets bemoedigends aan die ene stille collega.

Je hebt geen idee wie aan het verdrinken is in deze nieuwsstroom. Niet iedereen vertelt hun verhaal. Maar de verhalen zijn er. En vriendelijkheid, begrip en empathie doen er nog steeds toe. Het kan een reddingsboei zijn.