Van Riadh Bahri tot Regula Ysewijn: zeven bekende feestvierders blikken terug op een bijzonder jaar

Elizabeth Lucie: jurk van stretchtule met roze pailletten, Rotate via MyTheresa. Ring Missile, ring Luxe, oorhangers en armband Puzzle, Akillis. Zilveren muiltjes, Steve Madden. Riadh: zwart hemd van popeline, Massimo Dutti. Roze fluwelen blazer en smokingbroek, Fursac. Corsagebloem, Bernard Gavilan. Zijden sjaaltje, Christian Wijnants. Zilveren ketting, Atelier 11. Fluwelen boots met kristallen, Christian Louboutin. Zilveren ring, AZE. © LALO EN EVA
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.
Nathalie Le Blanc Journalist Knack Weekend
Jorik Leemans Journalist
Amélie Rombauts Journalist Knack Weekend

Ze wonnen een wedstrijd, overwonnen zichzelf of schreven een boek. Eén ding hebben Regula Ysewijn, Inge Onsea, Bart De Pooter, Elisabeth Lucie Baeten, Shirley Villavicencio Pizango, Riadh Bahri en Bas Smets gemeen: 2022 was een jaar om in te kaderen.

Probeer maar eens te luistervinken als host wanneer twee van je genodigden plots overgaan in een vloeiende waterval van Spaanse klanken.

“Hoe komt het dat je de taal zo goed spreekt?” De Belgisch-Peruviaanse kunstenares Shirley Villavicencio Pizango kijkt vol bewondering naar landschapsarchitect Bas Smets. “Mijn vrouw is half-Argentijns”, glimlacht hij. “Zij spreekt altijd Spaans tegen onze driejarige dochter.”

“Zelf wil ik ook Spaans tegen mijn zoon of dochter praten”, zegt Villavicencio Pizango overtuigd terwijl ze haar hand op haar buik legt. In april verwacht de Gentse haar eerste kind. Alsof dat nog niet genoeg reden is om vandaag te vieren, heeft de kunstenares er ook een boeiend professioneel jaar op zitten. Met expo’s in binnen- en buitenland wordt ze een rijzende ster aan het kunstfirmament genoemd. Ook Bas Smets heft met plezier het glas op 2022: in juni won hij de wedstrijd om de omgeving van de Parijse Notre-Dame opnieuw in te richten.

Zwarte jurk met pailletten, Sister Jane. Pumps met enkelbandje van stras, Jimmy Choo. Zwarte corsagebloem, Bernard Gavilan. Vergulde oorbellen, Wouters & Hendrix. Eigen antieke ringen en armbanden.
Zwarte jurk met pailletten, Sister Jane. Pumps met enkelbandje van stras, Jimmy Choo. Zwarte corsagebloem, Bernard Gavilan. Vergulde oorbellen, Wouters & Hendrix. Eigen antieke ringen en armbanden. © LALO EN EVA

Samen met vijf andere feestvierders blikken de twee op uitnodiging van Knack Weekend terug op het voorbije jaar in de Brusselse Brasserie Surréaliste. Hoe beleefde kersvers nieuwsanker Riadh Bahri zijn vuurdoop? Welk gevoel overheerst bij scenariste Elisabeth Lucie Baeten? Welke momenten gaven smaak aan de levens van culinair auteur Regula Ysewijn en sterrenchef Bart De Pooter? En wat onthoudt modeontwerpster Inge Onsea van het voorbije jaar? Wat cocktails en interessant gezelschap blijken het ideale recept om de tongen los te krijgen.

Shirley Villavicencio Pizango: ‘Moeder worden zal een grote invloed hebben op mijn werk’

Na een opvallende soloshow op Art Brussels, een eerste boek gewijd aan haar oeuvre en voet aan wal te hebben gezet bij galerie Steve Turner in Los Angeles wordt het werk van Shirley Villavicencio Pizango (34) in één adem genoemd met dat van Picasso en Matisse. En dit terwijl de Gents-Peruviaanse kunstenares nog maar vijf jaar actief is met verf en penseel.

“Aan het begin van het jaar een lijstje met voornemens opstellen is niks voor mij. Wat ik wel doe is mezelf deadlines opleggen voor wat ik wil bereiken. Vaak heeft dat met werk te maken, zoals in het buitenland exposeren of een show bouwen rond de keramiek die ik maak (Sunkissed by the Moon, nog tot 29 januari in Be-Part Waregem, red.). Ik voelde een bepaalde onzekerheid rond dit luik van mijn werk. Met een tentoonstelling kon ik die overwinnen. Ik hou er wel van mezelf op die manier te blijven uitdagen.

Maar het belangrijkste wat ik dit jaar voor ogen had was toch wel zwanger worden. Mijn vriend Ralph en ik zijn bijzonder blij dat het gelukt is, in Los Angeles, zoals we het hadden gepland. De baby zal Inti heten, naar de zonnegod van de Inca’s, waar ik van afstam. Ik klink misschien perfectionistisch als ik dat allemaal vertel, maar dat ben ik allerminst. Ik zal mijn hoofd nooit breken over dingen die anders liepen dan ik had verwacht. Zo streng wil ik niet zijn voor mezelf. Alles in de hand hebben kan niet.

Elisabeth Lucie Baeten en Riadh Bahri.
Elisabeth Lucie Baeten en Riadh Bahri. © LALO EN EVA

Ook met alle aandacht die ik nu krijg, blijf ik met de voeten stevig op de grond. Dat heb ik beseft na mijn tentoonstelling in Los Angeles afgelopen zomer. Daar word je echt overstelpt met complimenten, al weet je niet altijd of ze gemeend zijn of niet. Hoe ik met negatieve kritiek omga? Het is een kwestie van loslaten, want discussiëren heeft toch geen zin. Kunst is daarvoor te subjectief. Je kunt een werk interessant vinden omdat het technisch goed is, omdat het je esthetisch aanspreekt, of omdat je de gelaagdheid ervan begrijpt. Of niet. Maar ook al vind je er niks aan, toch geloof ik dat voor alle kunst een publiek bestaat.

Ik besef wel dat succes even snel kan verdwijnen als dat het opkomt. Wie weet bestaat analoge kunst niet meer als straks alles NFT en crypto wordt. (lacht) Ik geniet daarom van elk moment en probeer mezelf zoveel mogelijk te ontplooien. Als mens en als kunstenaar. Dat vind ik trouwens een privilege. Zoveel getalenteerde kunstenaars krijgen de kans niet om te exposeren. Het is een harde wereld.

Mijn grootste geluk? Een partner te hebben gevonden die complementair is. Iemand met wie ik gelukkig ben zonder dat mijn geluk ook van hem afhangt. En dat we straks samen een kind zullen grootbrengen als een hecht gezin, iets wat ik als kind zelf niet heb meegemaakt. Ik denk dat moeder worden ook een grote invloed zal hebben op mijn werk. Dat kan ook niet anders. Een leven creëren, dat wordt het grootste en belangrijkste kunstwerk dat ik ooit zal maken.”

Bas Smets: ‘De Notre-Dame is de wieg van Parijs. De symboliek van die plaats is buitengewoon’

Aan landschapsarchitect Bas Smets (47) hebben we al het park van Tour & Taxis te danken, maar ook Nieuw Zuid in Antwerpen en het monument voor de terreuraanslagen in Brussel. En terwijl hij vorig jaar een volledig nieuw stadsdeel van Arles met Frank Gehry ontwikkelde en zich volop buigt over de Brusselse noord-zuidverbinding, brandt zijn naam pas nu op heel wat lippen. De reden? Hij won de wedstrijd om de omgeving rond de Notre-Dame te hertekenen.

“Toen ze me opbelden, zei ik: ‘Mais, non!’ Meermaals, want ik geloofde het echt niet. Ik was er zo van overtuigd dat we de Notre-Dame niet zouden winnen. Niet dat ik aan het ontwerp twijfelde: ik wilde er het best mogelijke project maken, doordacht en zonder toegevingen. Onder de vier finalisten waren we de enige zonder Franse nationaliteit. Ik had de jury chauvinistischer ingeschat.

Als ik terugdenk aan dat moment, krijg ik weer de tranen in de ogen. De Notre-Dame is natuurlijk de wieg van Parijs. De symboliek van die plaats is buitengewoon.

Die avond ben ik met een paar medewerkers naar een restaurant getrokken op de oevers van de Seine, met zicht op de kathedraal. We hebben tot in de vroege uurtjes de champagne doen knallen. Later, na de officiële bekendmaking, ben ik een bateau mouche (toeristische rondvaartboot op de Seine, red.) opgestapt met het voltallige team dat uit Brussel was afgezakt. Toen we voorbij de Notre-Dame voeren, riep de officiële bootgids door de luidsprekers dat de laureaten van de wedstrijd aanwezig waren op de boot. De andere passagiers begonnen spontaan te applaudisseren. Dat was een heel bijzonder moment.

Shirley Villavicencio Pizango.
Shirley Villavicencio Pizango. © LALO EN EVA

Ik neem vaak deel aan wedstrijden en ik verlies er meer dan ik er win. Toch went verliezen nooit. Zo’n ontwerp maakt deel uit van wie je bent en van je geloof in de maakbaarheid van de wereld. Je legt er zoveel emotie in. Als je dan afgewezen wordt, moet je door een soort aanvaardingsproces. Sommige plekken in Brussel mijd ik bewust om die reden.

De Notre-Dame zie ik niet als een bekroning van mijn carrière. Dat klinkt zo finaal. (lacht) Wel als een appreciatie van wat ik probeer te doen. Ik ontwerp al vijftien jaar publieke ruimtes. Ik denk na over het gebruik en de klimaatbestendigheid ervan. Winnen was veeleer een bevestiging dat hetgeen ik doe misschien wel het juiste antwoord is op de noden die zich stellen. Lange tijd was landschapsarchitectuur maar een bijkomstigheid. Dat is aan het keren ‘dankzij’ de dubbele crisis die we doormaken. Enerzijds de pandemie die de buitenruimte en het belang daarvan voor het welzijn onder de aandacht bracht en de klimaatcrisis waarover al jaren wordt gesproken, maar die recent ook hier voelbaar is. Het is mijn naïeve hoop dat we binnenkort van elke stad een microklimaat kunnen maken waarmee we samen een planetair effect kunnen bekomen. Volgend jaar mag ik daarover lesgeven in Harvard. En dat terwijl ik mijn doctoraat nooit heb afgewerkt. Had je me dit vijftien jaar geleden voorspeld, dan had ik je voor gek verklaard.”

Elisabeth Lucie Baeten: ‘Alles wat ik doe vertrekt vanuit een soort buikgevoel’

Trouwe lezers herkennen Elisabeth Lucie Baeten (32) nog als voormalige Knack-columniste. Het was een column over moderne sprookjes die leidde tot haar kinderboek En ze leefden nog, dat dit jaar in een mum van tijd in de bestsellerlijsten belandde. Ze stond tevens mee op de barricaden voor een betere kinderopvang en verwierf als scenariste ook nog eens subsidies voor haar eerste fictiereeks. Van een druk jaar gesproken.

“Welk gevoel overheerst? Ik denk dat mijn man boos zou zijn als ik niet zou zeggen dat ik trots ben op wat er allemaal gebeurd is het voorbije jaar. Ik weet al lang wat ik wil bereiken op werkvlak, dat dat nu allemaal echt aan het lukken is, is eigenlijk heel plezant. (lacht)

Ik heb lang gezocht naar wat ik met het boek wilde doen. Hoewel het eerst de bedoeling was om moderne sprookjes voor volwassenen te schrijven, is het uiteindelijk toch een kinderboek geworden. Dat ik zelf moeder ben, heeft daar alles mee te maken. Mijn dochter is grote fan van prinsessen, zoals ik als kind ook was. Toch breekt mijn hart altijd als het gaat over wie de mooiste is, alsof dat het enige kenmerk van een prinses is. Ik vond dat het best over iets anders mocht gaan, van een kleine zeemeermin die liever waterpolo doet dan ballet, tot Rapunzel die uitblinkt in de fysica.

Regula Ysewijn (links) en Inge Onsea. © LALO EN EVA

Eigenlijk vertrekt alles wat ik doe vanuit een soort buikgevoel. Het is daarom ook dat ik die open brief aan Hilde Crevits schreef over de problemen in de kinderopvang. Dat voelde op dat moment als vanzelfsprekend. Nog steeds zijn er veel mensen die me ervoor bedanken, ook al is er eigenlijk nog niets veranderd. Ik vond het gewoon belangrijk om mijn stem te laten horen over iets dat me nauw aan het hart lag, een boodschap die ik kinderen ook via mijn boek wil meegeven.

Dat En ze leefden nog al na twee weken een tweede druk kreeg en in allerlei lijstjes belandde, was natuurlijk een droom. Hoewel ik zeker nog opvolgers wil maken, zal scenario’s schrijven altijd mijn eerste liefde blijven. Ik kreeg net het goede nieuws dat ik productiesteun heb gekregen van het VAF voor mijn eerste eigen fictiereeks. Het wordt een online comedyreeks over een jonge vrouw die worstelt met haar job en daar iets aan wil veranderen. Het komende jaar is er dus een om keihard naar uit te kijken.”

Riadh Bahri: ‘Ik had nooit durven te voorspellen dat dit professioneel mijn beste jaar tot nu toe zou worden’

Na zijn eerste programma #BelRiadh mag Riadh Bahri (34) zichzelf sinds juni ook een nieuwsanker noemen bij Het Journaal. Met zijn boek Uit de kast, in de kast schreef hij daarnaast een pakkend relaas over zijn eigen seksuele geaardheid, over de moeilijkheden maar ook het geluk dat hij ervaarde sinds zijn outing.

© LALO EN EVA

“Terwijl de meeste mensen op oudejaarsavond heel uitbundig zijn, blik ik net eerder nostalgisch terug op het voorbije jaar. 2022 begon moeizaam, aangezien mijn vader eind vorig jaar overleed. Ik had nooit durven te voorspellen dat het op professioneel vlak mijn beste jaar zou worden tot nu toe. Hoewel veel mensen het van mij verwachten omdat ik een grote mond heb, ben ik geen tafelspringer. Ik dring mezelf niet graag op. Toen de hoofdredactie vroeg of ik een digitaal nieuwsprogramma wilde maken voor jongeren, voelde dat dan ook als een blijk van vertrouwen.

De jeugddroom om anker te worden had ik intussen al een tijdje opgeborgen. In 2013 had ik de vraag gekregen toen Jan Becaus met pensioen ging, maar later volgde de conclusie dat het nog te vroeg was. Toen ik in maart bij mijn bazen op gesprek moest, wist ik dus niet wat te verwachten. Natuurlijk hoefde ik er geen seconde over nadenken. Als zoon van een migrant is het waanzinnig dat ik slechts één generatie later een van de belangrijkste nieuwsprogramma’s van het land mag presenteren. Voor mijn vader zou die symboliek immens belangrijk geweest zijn.

We hebben nog steeds een gigantische weg af te leggen op het vlak van discriminatie, maar ik vind het ook belangrijk om niet te vergeten waar we vandaan komen. Ik hoop dat ik, net als Fatma of Aster (Taspinar en Nzeyimana, red.), aantoon dat het kán. Hetzelfde gaat op voor mijn boek. Toen onlangs een dertienjarige trans jongen naar mijn signeersessie kwam op Boektopia, besefte ik dat ik als tiener ook graag meer voorbeelden had gehad.

Het boek is geen manier om die kast voor eeuwig te slopen – dat is een misconceptie van vele hetero’s. Ik moet nog elke dag in de kast kruipen, want ik kan niet overal mezelf zijn zonder scheldwoorden of erger. Toch is het boek ook een manier om te vieren wie ik vandaag ben. Ik ben veel trotser op mijn seksualiteit dan acht jaar geleden. Vandaag experimenteer ik voor feesten als dit dan ook graag met mijn mannelijkheid door kledij en make-up. En wie weet, misschien ooit op Het Journaal?(lacht)

Inge Onsea: ‘Met de jaren ben ik alleen maar complexlozer geworden’

Inge Onsea (52) is medeoprichter en creatief directeur van het modelabel Essentiel Antwerp. De Britse krant The Times rekende haar dit jaar tot de best geklede/meest stijlvolle vrouwen boven de vijftig, terwijl ook haar deelname aan het spelprogramma De Verraders op VTM haar bekendheid vergrootte.

“Ik ben een van de gelukkigen die van zijn passie zijn werk heeft kunnen maken en heb nu al zo’n gevuld leven – ik hoef echt niet voortdurend in de kijker te lopen. Programmamakers weten me nu wel te vinden, maar televisie maken is ook heel veel wachten en dingen opnieuw doen, terwijl ik graag heb dat het vooruitgaat.

Uiteraard was ik zo fier als een gieter om in een lijst met zelfverzekerde, slimme vrouwen als Michelle Obama, Diane Keaton en Tilda Swinton te staan. Hoewel de normen voor vrouwen al enorm veranderd zijn, was het ook goed dat iemand nog eens benadrukte dat er geen leeftijd staat op mode. Zelf ben ik daar met de jaren alleen maar complexlozer in geworden: op je 52ste weet je wat je leuk vindt en wat bij je lichaamstype past. Als jonge vrouw had ik ook een veel grotere drive om sexy te zijn, nu wil ik me vooral goed voelen in mijn kleren. Mijn eigen idool op dat vlak is Courtney Love. Absoluut niet mijn stijl, maar ze is gewoon cool en trekt zich van niets of niemand iets aan.

© LALO EN EVA

Onze winkel in Londen en de aandacht in de Britse pers hebben Essentiel Antwerp daar een boost gegeven, maar ook op andere vlakken hebben we dit jaar de moeilijke coronaperiode kunnen afsluiten. Onze nieuwe showrooms in Los Angeles en New York hebben de verkoop in de Verenigde Staten aangezwengeld, terwijl we onze duurzame ambities nu concreet maken met het tweedehandsplatform Re-Essentiel. Een ander hoogtepunt voor mij was onze capsulecollectie met het KMSKA. Onze wortels liggen in Antwerpen, iets wat in het buitenland nog altijd veel vertrouwen inboezemt. Dan wil je die band met de stad ook benadrukken.

Op privévlak kijk ik er vooral naar uit om volgende maand in mijn nieuwe appartement te trekken. Mijn ex-man (zakelijk leider Esfan Eghtessadi, red.) en ik wonen om de week thuis bij de kinderen en ik ben superblij dat we het zo konden aanpakken, maar daardoor leef ik nu ook al jaren uit een koffer. Met dat hectische gependel heb ik het helemaal gehad. Ik kan net zo’n extreme huismus als een feestbeest zijn, voor mij gaat er dus niets boven mijn eigen plek waar ik helemaal tot rust kan komen.”

Regula Ysewijn: ‘Ik miste de jubileumreceptie van Queen Elizabeth op Buckingham Palace omwille van de opnames van Bake Off’

Toen het officiële dessert voor het platina jubileum van de Britse Koningin Elizabeth moest gekozen worden, ging de telefoon bij Regula Ysewijn. Of ze in de jury wilde zitten?

“Het was een rollercoaster van een jaar. Het begon in januari, met een tentoonstelling van de foto’s uit mijn boek Authentieke Belgische Cafés. En toen kwam dus de vraag of ik in de jury wilde zetelen voor de Jubilee Pudding. Mijn boek Pride and Pudding, over de geschiedenis van Britse desserts, stond op een shortlist van de Fortnum & Masom Awards, en zij organiseerden ook dit event. Ik was vereerd, uiteraard. Als je beseft hoe invloedrijk andere gerechten zijn die in het verleden tijdens koninklijke feestelijkheden geserveerd werden, weet je dat dit dessert de geschiedenisboeken ingaat. Voor de wedstrijd jureerde ik samen met onder andere de head chef van Buckingham Palace en Britse kooklegende Mary Berry. Het winnende recept, een Lemon Swiss roll and Amaretti Trifle van Jemma Melvin, was niet alleen opper-Brits, het verwees ook naar de bruidstaart van de Queen en was indrukwekkend en lekker. Als geek was het opwindend om een gerecht met zulke historische roots te zien winnen.

Mini-jurk met gepofte satijnen schouderlijn, David Koma via MyTheresa. Sandalen met kristallen lipstickhak, Christian Louboutin. Ring met paardenhoofd, Hermès. Cirkelring, MAM. Ring met briljanten, India Egard. Goudkleurige metalen oorbellen. Paco Rabanne bij SN3.
Mini-jurk met gepofte satijnen schouderlijn, David Koma via MyTheresa. Sandalen met kristallen lipstickhak, Christian Louboutin. Ring met paardenhoofd, Hermès. Cirkelring, MAM. Ring met briljanten, India Egard. Goudkleurige metalen oorbellen. Paco Rabanne bij SN3. © LALO EN EVA

Ik kreeg een invitatie voor het jubileumfeest op Buckingham Palace, maar moest passen, want het viel midden in de opnames van Bake Off Vlaanderen. Tijdens de opnames voor het BBC-programma ontmoette ik wel Camilla – ondertussen Queen Camilla. Een fijne vrouw, zo iemand met een stevige handdruk. In mei kwam er een jubileumeditie van Pride and Pudding uit, en ondertussen was ik hard aan het werk aan mijn nieuwste boek over Belgische bakcultuur en -geschiedenis, Van wafel tot koek, dat begin volgend jaar uitkomt.

Het was een jaar van hoogtes, maar ook van laagtes. Mijn hoofdpijn bleek meer te zijn dan migraine en de prognose was onrustwekkend. Veel testen en zorgen later is de diagnose nog altijd niet helemaal duidelijk, maar dankzij behandeling in een neuro-rehabilitatiekliniek zijn de symptomen onder controle. Zo’n ervaring schudt je wakker. Dat gevoel heb ik nu, dat ik écht wakker ben. Ik maak alles nog bewuster mee, de goede en moeilijke dingen. Het voelt alsof mijn zintuigen gevoeliger zijn en alles heftiger binnenkomt. Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar wel dat ik nu intens moet genieten. Ik zoek nu overal een meerwaarde in en steek tijd in de dingen waar ik van geniet. Want elke dag is mooier als je een bloem in je haar draagt.”

Regula: cache-coeurjurk van jacquardsatijn, Natan. Pumps met enkelbandje van stras, Jimmy Choo. Zwarte corsagebloem, Bernard Gavilan. Vergulde oorbellen, Wouters & Hendrix. Eigen antieke ringen en armbanden. Bart: donkerblauwe blazer en pantalon, Gulliver. Hemd, Massimo Dutti. Zijden sjaaltje, Fursac. Leren derby’s, Fratelli Rossetti.
Regula: cache-coeurjurk van jacquardsatijn, Natan. Pumps met enkelbandje van stras, Jimmy Choo. Zwarte corsagebloem, Bernard Gavilan. Vergulde oorbellen, Wouters & Hendrix. Eigen antieke ringen en armbanden. Bart: donkerblauwe blazer en pantalon, Gulliver. Hemd, Massimo Dutti. Zijden sjaaltje, Fursac. Leren derby’s, Fratelli Rossetti. © LALO EN EVA

Bart De Pooter: ‘De Pastorale sluiten is zeer emotioneel, maar ook een beetje feest. Om hoe mooi het geweest is, en om wat eraan komt’

Op 24 december staat Bart De Pooter voor het laatst in de tweesterrenkeuken van de Pastorale. Toch was 2022 een feestjaar, want er komen nieuwe avonturen aan.

“We gaan mijn baby sluiten, dag op dag dertig jaar na de opening. Dat is zeer emotioneel, maar ook een beetje een feest. Om hoe mooi het geweest is, en om wat eraan komt. WILDn, een plantbased restaurant, is vandaag al open, maar daar komt Vis van A bij, een visrestaurant en -winkel waar we uitzonderlijke kwaliteit gaan brengen, met een touch van Bart. Het was mijn dochter Karen, die mee in de keuken staat, die me inspireerde. Zij ziet de Pastorale als mijn verhaal. Ze werkt voor mij, maar niet samen met mij, en dat gaat veranderen. Ik ga nieuwe dingen schrijven, samen met mijn familie.

In 2007 brak ik voor het eerst uit de vier keukenmuren. Eerst met projecten in Azië, later consultancy, de catering voor Tomorrowland, kwaliteitsvlees met Clarabella, Gare Maritime in Brussel en Grond zoekt Boer, waarbij ik mijn eigen grond ter beschikking stel voor een sociaal geïntegreerd landbouwproject en voedselbos. Ik sluit die dertig jaar met een blij hart af, ik heb veel geleerd, maar kijk uit naar nieuwe dingen. Of ik mezelf nog als een chef zie? Misschien ben ik vandaag een culinaire ondernemer, die niet alleen onderneemt maar zich ook creatief wil uiten.

Shirley: roestkleurige plisséjurk van taffetas, Max Mara. Goudkleurige plateausandalen, Unisa. Zwarte blazer, Dondup. Goudkleurige metalen armband, Balenciaga via MyTheresa. Manchet van verguld zilver, Wouters & Hendrix. Bas: coolwool blazer met opgezette schouders en bijbehorende pantalon, Dries Van Noten bij Stijl. Donkerblauw hemd, Massimo Dutti. Broche van verzilverd metaal, Mass Lee. Leren derby’s, Fratelli Rossetti.
Shirley: roestkleurige plisséjurk van taffetas, Max Mara. Goudkleurige plateausandalen, Unisa. Zwarte blazer, Dondup. Goudkleurige metalen armband, Balenciaga via MyTheresa. Manchet van verguld zilver, Wouters & Hendrix. Bas: coolwool blazer met opgezette schouders en bijbehorende pantalon, Dries Van Noten bij Stijl. Donkerblauw hemd, Massimo Dutti. Broche van verzilverd metaal, Mass Lee. Leren derby’s, Fratelli Rossetti. © LALO EN EVA

Je moet ook naar de toekomst kijken. Aan een maaltijd in de Pastorale werken zeventien tot twintig getalenteerde mensen en de paar duizend klanten die we per jaar hebben, betalen daar drie- à vierhonderd euro voor. Dus zoek ik een manier om mijn mensen zo in te zetten dat veel meer klanten van hun talenten kunnen genieten én het economisch houdbaar is. Topgastronomie is topsport, je moet elke dag het beste van jezelf geven, maar jonge mensen hebben een ander verwachtingspatroon. Mijn team zal niet meer elke dag een marathon moeten lopen en we gaan meer klanten dan ooit blij maken. En ikzelf? Ik wil graag opa worden en tijd hebben voor mijn toekomstige kleinkinderen. Maar worden het emotionele weken? Uiteraard, het is mooi hoeveel trouwe klanten afscheid komen nemen. 2022 was bijzonder, maar 2023 wordt nog mooier.”

Assistent styling: Delphine Dumoulin — Make-up & haar: Marlien Echelpoels met MAC en Bumble & bumble— Assistent make-up & haar: Mary Corbeel met Sisley — Met dank aan Brasserie Surréaliste (brasseriesurrealiste.com) in Brussel voor de locatie.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content