Baas in eigen schoen lijkt alvast een goed principe: weg met verplichting of sociale druk dus, leve de vrijheid om zelf voor hoge hakken te kiezen. Op de werkvloer én daarbuiten.
Stilettofetisjisten tellen af naar het vijfde seizoen van House of Cards, eind deze maand op Netflix. First lady Claire Underwood en haar naaldhakken zijn ondertussen onafscheidelijk, zelfs tijdens haar powernaps. Onwaarschijnlijk, maar ook illustratief voor haar transformatie van ondersteunende echtgenote tot politiek beest.
Trendy zijn Underwoods naaldhakken al lang niet meer. Praktisch ingestelde en genderneutrale ontwerpers verkiezen tegenwoordig flats en sneakers, en die domineren ook de schoenenverkoop. De door wijlen Helmut Newton vereerde hakschoenen halen enkel nog het nieuws met achterhaalde dresscodes. Vrouwen verplichten hoge hakken te dragen kan niet meer: niet op de rode loper in Cannes, evenmin op de werkvloer. De Canadese provincie Brits-Columbia maakte onlangs komaf met de “gevaarlijke en discriminerende praktijk”, en ook Britse werkgevers wachten striktere richtlijnen en strengere controles op de wetgeving inzake gelijke behandeling. In Canada ging de bal aan het rollen door een foto van de bloederige voeten van een serveerster, in Groot-Brittannië dankzij een bij PwC weggestuurde stagiaire. De petitie die ze lanceerde tegen verplichte hoge hakken verzamelde ruim 152.400 handtekeningen.
Weg met verplichting of sociale druk, leve de vrijheid om zelf voor hoge hakken te kiezen
Mannen zijn zelden thuis in de materie. Zij ruilden de hoge hakken, lange tijd een statussymbool, al in de Verlichting voor meer praktisch gerief. Ik daag u uit om er een te vinden – Wouter Torfs telt niet mee – die puppy heels van kitten heels kan onderscheiden. Maar je moet Louboutin niet kunnen spellen om in te zien dat lengte vaak omgekeerd evenredig is met draagcomfort, en dat echte killer heels hun naam waard zijn. Voorvoetpijn, overbelasting van de enkels, knieën en heupen, verstuikingen, eeltknobbels en ingegroeide nagels, gestuntel op metalen roosters: sexy klinkt het niet. Sommigen vergelijken de strijd tegen hoge hakken met die tegen het korset en het inrijgen van vrouwen in de negentiende eeuw. Ook toen waren de gezondheidsrisico’s goed gedocumenteerd, en kwam het protest zowel van feministen als artsen. En kostte het vervolgens een eeuwigheid om andere vrouwen te overtuigen.
Over de esthetische effecten van hoge hakken bestaat geen discussie, en het onderzoek naar hun aantrekkingskracht op mannen – hoe snel krijgen vrouwen een drankje of hulp aangeboden? – is ontnuchterend. Maar over zowat al de rest, ook het nut en de betekenis van hoge hakken op het werk, lopen de meningen uiteen. De een roemt ze als defensiemechanisme en symbool van vrouwelijke macht en onafhankelijkheid. Anderen spreken van een vernederend schouwspel ter compensatie voor mannelijk machtsverlies, en het zoveelste bewijs dat looks belangrijker zijn dan brains. Baas in eigen schoen lijkt alvast een goed principe: weg met verplichting of sociale druk dus, leve de vrijheid om zelf voor hoge hakken te kiezen.
Of kiezen millennialfeministen beter voor een ander doelwit? Flats op de werkvloer veranderen niets aan de loonkloof, schreef de Britse journaliste Grace Dent in The Independent. En uiteraard worden vrouwelijke werknemers op hoge hakken anders behandeld. “Net zoals de wereld anders omgaat met een man in een oncomfortabel traditioneel pak. Die ziet er meteen betrouwbaarder uit, als iemand die vroeg opstaat, overweg kan met een spreadsheet en een vijfjarenplan heeft. Schone schijn, maar het Patriarchaat heeft er geen moeite mee om van negen tot vijf een hemd, een das en brogues te dragen, en dan het applaus en het smeergeld op te strijken. Het vliegt vooruit en omhoog, terwijl de silly sisterhood petities ondertekent.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier