Van diversiteit tot ecoseksualiteit: dit onthouden we van London Fashion Week

De modeweek van Londen is achter de rug. Het was een editie om niet snel te vergeten, te midden van de brexit-chaos en klimaatprotesten. Gelukkig stonden er ook hoopgevende shows op het programma. Wat onthouden we van London Fashion Week?

De modeweek over de plas stond in teken van politieke onzekerheid, de opwarming van de aarde en Big Dress Energy. De Britse modefederatie BFC is – om het zacht uit te drukken – niet de grootste fan van Boris Johnson. Een no-deal brexit kan dan ook een verlies betekenen van negenhonderd miljoen pond voor de Britse mode. Tegelijkertijd vragen actiegroepen zoals Extinction Rebellion om de modeweek gewoon af te schaffen en te focussen op een ecologisch verantwoorde shift in de industrie. Anticiperend op deze wereldwijde bezorgdheid koos de British Fashion Council voor het overkoepelende thema ‘Positive Fashion’, met een grote focus op duurzaamheid.

In deze onzekere tijden waren er ook enkele opvallende afwezigen tijdens LFW: Peter Pilotto showt dit seizoen in Milaan en Mary Katrantzou laat de grote modesteden helemaal links liggen. De ontwerpster met Griekse roots heeft daar een zeer goede reden voor. Om het tienjarige bestaan van haar merk te vieren, kon ze immers de tempel van Poseidon op Kaap Sounion boeken als showlocatie. Jammer genoeg tekenden ook de jonge, humoristische labels Shrimps en Ashley Williams niet present. Voorts hield Queen of Punk Vivienne Westwood geen catwalkshow, maar vuurde ze een video op ons af over criminele politici die burgers arm houden en de wereld laten branden. En ook Stella McCartney klampte de modeweek aan om haar boodschap over een duurzame shift te verspreiden met een open brief in The Sunday Times.

Ondanks de maatschappelijke en politieke strubbelingen en de ontwerpers die – om welke reden dan ook – hun kat stuurden, viel er nog genoeg te zien en beleven in Londen. Ontdek hieronder wat wij zullen onthouden van deze editie van London Fashion Week.

Diversiteit

Dat we hier nog een lijstje kunnen neerpennen van shows met een diverse modellencast zegt al genoeg. We zijn er nog lang niet. De mode-industrie ging de voorbije jaren met rasse schreden vooruit, maar tijdens de meeste fashion week shows blijven de modellen voornamelijk blank, jong en size zero.

Gelukkig kregen we bij Simone Rocha, Rixo, Richard Malone, Roland Mouret, Edeline Lee en Marques’Almeida wat meer diversiteit te zien: een verademing. Op de front row zorgde Pose-ster Billy Porter voor een frisse wind. In adembenemende outfits en met een energie om jaloers op te zijn zeeg hij meermaals neer naast Anna Wintour.

Big Dress Energy

Er zijn verschillende manieren om te reageren op maatschappelijk verwarrende tijden. En daar horen uiteraard diverse outfits bij. We merkten dan ook blij verrast op dat de Britse ontwerpers het hoofd niet laten hangen. Bij merken zoals Erdem, Molly Goddard, Richard Quinn, Bora Aksu, Simone Rocha en Christopher Kane werden we omvergeblazen door Big Dress Energy.

Puffy mouwen, tule rokken, parmantige prinsessenjurken: een strijduniform hoeft niet altijd subtiel of minimalistisch te zijn. Het vraagt best wat lef om met een jurk rond te lopen waar je amper mee door de deur kunt en al zeker niet op een tramstoeltje past. Less is more, daar zijn we het over eens, maar als je slechts één jurk in je kast hebt hangen, laat het dan een zijn waarin je je royalty waant.

Eco warriors

We stipten het al aan: minder is beter. Dat is ook de mening van de actiegroep Extinction Rebellion, die alomtegenwoordig was tijdens London Fashion Week. Ze organiseerden een ‘die in’, liepen door de stad in ‘zwermen’ en zetten zelfs een heuse begrafenis voor de London Fashion Week op poten. Met deze acties willen ze de mode-industrie vragen om het systeem te herdenken. Onze aarde blijven uitputten voor katoenplantages terwijl mensen sterven van honger en stukken land verdwijnen onder water is te gek voor woorden, klinkt het. Door burgerlijk ongehoorzaam te zijn, hopen ze nu écht aan de alarmbel te kunnen trekken.

Hoewel er buiten Vivienne Westwood en Stella McCartney nog niet meteen gehoor gegeven werd aan het compleet afschaffen van catwalkshows, was duurzaamheid wel een belangrijk thema. Een ‘hot’ thema zelfs. Christopher Kane hoopt met zijn nieuwe collectie liefde voor de natuur en de wetenschap namelijk sexy te maken. ‘Het is een collectie voor zij die verliefd zijn op de aarde, die de liefde bedrijven in en met de natuur’, zo licht de ontwerper zijn Eco Sexual esthetiek toe. En hoe mogen we dat interpreteren? Een veelvoud aan prints van weidebloemen en het heelal en de belofte om in de toekomst duurzaamheid te blijven nastreven. Een belofte waar hij zich hopelijk aan houdt, want anders blijft er niet veel natuur over om in rond te dollen met je geliefde.

Bij Burberry beantwoordden ze de kritiek dat modeshows niet ecologisch verantwoord zijn door er een klimaatneutraal event van te maken. Dat wil vooral zeggen dat ze heel wat geld stoppen in het compenseren van de CO2 die wordt verspild. Niet helemaal wat Extinction Rebellion voor ogen had.

Dan is de jonge Turkse ontwerpster Dilara Findikoglu iets meer op de hoogte van wat duurzaamheid wil zeggen. De cultdesigner koos voor reststoffen die ze redde van de vuilnisbelt, ecologische materialen en natuurlijke verfprocessen. Ook de textielarbeiders waar ze mee werkt, worden eerlijk gecompenseerd. ‘Koop minder,’ is haar strijdmotto. Met haar collectie wil ze niet alleen inspireren om duurzamer om te gaan met mode, maar ook aanmanen om de handen meer in elkaar te slaan tegen politieke beslissingen zoals brexit.

Nog een bewonderenswaardige eco warrior uit de nieuwe lichting is Richard Quinn. Het meest bekend staat hij om zijn extravagante en glamoureuze jurken, die hij uit louter ecologische stoffen vervaardigt. Dat vindt hij namelijk de enige logische manier van ontwerpen. Een leuk extraatje binnen de SS20 collectie is Quinns eerste reeks bruidslooks.

Seventies

Van hippiejurken langs disco glitters tot bourgeois pussy bows. De Seventies blijven ook volgende zomer inspireren. Bij Victoria Beckham zagen we subtiele sexy seventies looks, House of Holland koos voor disco queens, Rixo nodigde ons uit in een soort paradijselijke tuin met hippiejurken als uniform en Halpern liet zich inspireren door Barbara Streisand. Ook Ashish vertoeft in hippiesferen met zijn spirituele spiegelcollectie.

JW Anderson, de Britse modelieveling, kiest altijd voor een link met de kunstwereld. Deze keer zorgde de Canadese installatiekunstenares Liz Magor voor de set op de catwalk én het thema van de collectie: het plezier van het kijken. De boezems van de modellen versierde hij met glitterbeha’s. Een knipoog naar Barbarella? Volgens de ontwerper zelf moeten we er niet teveel betekenis achter zoeken. Hij vindt de vorm van getekende margrietjes, die je in de jaren zeventig overal zag, gewoon erg mooi en wilde die esthetiek in zijn collectie stoppen. Gooi er nog een zilveren cape omheen en we blijven inderdaad met veel plezier kijken.