Parijs: que sera sera

Lanvin vierde de tiende verjaardag van de samenwerking met Alber Elbaz. Que sera, sera, zong de ontwerper.

Lanvin vierde vrijdagavond de tiende verjaardag van Alber Elbaz aan het hoofd van het merk. Que sera, sera, zong de ontwerper.

Blikvanger op de Parijse modekalender deze week: de tiende verjaardag van Alber Elbaz als artistiek directeur van Lanvin. Het merk gaf een groots opgezet feest in de immense Halle Freysinet, voorafgegaan door een speedy show, die bijna een bijgedachte leek. Elbaz maakt bij Lanvin glamourmode die tegelijk bijzonder comfortabel is. Het is voor hem belangrijk dat vrouwen niet afzien van mode: hij ontwerpt in de traditie van de Parijse mode, maar is tezelfder tijd enorm modern. Na de show werden achter de ellenlange catwalk een paar gordijnen opengeschowen en kwam Elbaz tevoorschijn. Hij bracht zijn eigen versie van Que Sera Sera, begeleid door Joey Arias, de cultperformer uit New York, en de band Pink Martini. Nadien kregen we drank en hapjes (geserveerd door obers in felgekleurde smokingvestjes met strik) en muziek in een feeƫriek verlichte ruimte achter de catwalk. Wat ons betreft: het beste grote modefeest sinds de party van Hedi Slimane en Yves Saint Laurent in de OpƩra Garnier, meer dan tien jaar geleden.

Hussein Chalayan had vorig seizoen een van de mooiste shows. Dit seizoen kiest de ontwerper voor herhaling: zelfde locatie, zelfde opzet, en eigenlijk (tot op zekere hoogte) ook dezelfde kleren, maar dan in winterse versie. De show opende beeldig, met enkele eenvoudige silhouetten in een vurig rood. De finale, met misjes verkleed als sandwichmannen, was iets minder geslaagd. Maar verder: topniveau.

De spanning van Dior

Anne ValĆ©rie Hash bouwde haar collectie rond de deconstructie van ‘le smoking’, een klassieker in de Franse mode. Helaas oogde het geheel slordig en geforceerd. We zagen jasjes met ronde schouders in contrasterende kleuren, die voor een ‘strapless’-effect zorgen. En afhangende broeken zonder scherpe snit, toch de kracht van een goede smoking. Een gemiste kans.

De geruchtenmolen over John Galliano’s opvolger bij Christian Dior blijft draaien. Wordt het toch Raf Simons (hoewel die onderhandelingen lijken afgesprongen) of Haider Ackermann (het laatste gerucht) of Bill Gaytten (waarom niet), die sinds het vertrek van Galliano aan het hoofd staat van het huis? Gaytten solliciteerde vrijdag met een ingetogen New Look-collectie. Het Dior van voor Galliano. De nadruk lag op het middel, uitvergroot door peplumjasjes in mohair en tweed en brede hoepelrokken. Het (alweer) ingetogen kleurenpallet ging van ‘Rotho-kleuren’ over ‘blushed nudes’ tot ‘faux noirs’.

Calamity Isabel

Isabel Marant opent binnenkort haar tweede winkel in de Verenigde Staten. Geen wonder dat ze koos voor een (te letterlijke) interpretatie van Americana. Waaronder kanten blouses, cowboyhemden met franjes en borduursels en enkellaarsjes. Naar het einde toe werd de look vrouwelijker: meer Calamity Jane, minder Buffalo Bill. Gelukkig schalde Johnny Cash door de speakers.

Margiela met een twist

Maison Martin Margiela opende met smokings (eerst een zwarte, dan een witte), en speelde in een eerste passage met mouwen: jassen (mantels, doublebreasted jasjes) waren eigenlijk capes, en de mouwen dienden vooral als versiering. Het was een erg sobere, volwassen collectie van klassiekers met een twist. Aangevuld met hier en daar een Margiela-effect: hoge kragen die de onderste helft van het gezicht verstoppen, of aan repen gesneden oude kimono’s, waarvan nieuwe jurken zijn geknutseld. En om te besluiten: enkele hemden in glanspapier.

Sex met Yohji

Sonia Rykiel heeft enkele weken geleden haar merk verkocht aan een Chinese groep (de familie houdt twintig procent van de aandelen). De hoogbejaarde ontwerpster zat tijdens haar show in de grote tent van de Jardin des Tuileries op de eerste rij, naast Jean-Marc Loubier, die het modebedrijf van de overnemers leidt. De collectie heeft een seventies-vibe (Grace Jones op de soundtrack), met Dietrich-pakken en een paar erg mooie mantels in zalmkleur of in teddystof.

Yohji Yamamoto is bekend voor zijn volumineuze mode: in zijn reusachtige mantels loop je gemakkelijk verloren. Maar dit seizoen was de Japanse ontwerper in een lichter gemoed: bordeelrode gedrapeerde jurken in een soort stretchkatoen, en een reeks palen die je eerder in een scabreuze club verwacht, deden vermoeden (met een Japanner weet je dat nooit) dat Yamamoto seks aan zijn hoofd had. Het was al bij al een fijne collectie, met enkele militaire silhouetten en bolle plisserokken die ook perfect in de collectie van Yamamoto’s dochter Limi Feu zouden passen. Misschien kunnen ze hun merken op termijn gewoon versmelten.

Jesse Brouns en Ellen De Wolf

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content