Eigenlijk duurt de modeweek tot dinsdagnamiddag: er staan nog enkele shows van obscure Italiaanse ontwerpers geprogrammeerd.
Maar de semaine de la mode van Parijs begint ook dinsdag, om 13u, met een défilé van Fatima Lopes (en later op de dag: Anthony Vaccarello en het debuut van een andere Belg, Cédric Charlier). De lokroep van de Franse podia is sterker.
Pubermode De Caten-broertjes van DSquared2, die maandag om half tien showden, verrassen al lang niet meer. De ontwerpers zullen waarschijnlijk nooit volwassen worden (dat is niet erg), en er is bovendien beslist een publiek voor hun pubermode (ook goed).
Hun shows zijn altijd vermakelijk. Die van gisteren was zelfs excellent. Achter de catwalk was een replica van een sportzaal in een Amerikaanse highschool anno de jaren zestig nagebouwd, waar voorbereidingen aan de gang waren voor de prom, het traditionele eindejaarsfeest.
De meisjes droegen boyfriend-jeans en beehives (en in één geval, een schattig sweatshirt met een poedel erop geborduurd), en hun vriendjes waren cute. De muziek was perfect gekozen, van the Shangri-Las (Give Him A Great Big Kiss), over Little Peggy March (I Wish I Was A Princess), tot Lesley Gore (Maybe I Know). Terug naar de sixties, maar dan wel heel letterlijk.
Bubblegumroze
Giorgio Armani keerde, zonder dat het echt opviel, terug naar de eighties, met een opvallend ingehouden collectie.
De belangrijkste gimmick: bermudashorts-over-collants, in plaats van pantalons. De korte broeken werden gedragen met een vestje, een mantel, of zelfs onder een rok of jurk.
Armani dipte zijn collectie overwegend in zwart, maar er was ook opvallend veel bubblegumroze (en af en toe wat oranje, en voor ’s avonds: paillettes). De muziek bij Armani blijft altijd op de achtergrond, als in de lounge van een designhotel. Maar dit keer klonk heel onverwacht Neil Young door de luidsprekers: “My my, hey hey/Rock and roll is here to stay/It’s better to burn out then to fade away.”
Naomi Campbell in de hoofdrol Bij Roberto Cavalli zat ik vlak achter de celebrities. Toen de show eindelijk begon (de ontwerper paradeerde eerst nog zijn hond door de immense tent aan het Parco Sempione), was ik zo verblind door de flitsen van de paparazzi dat ik nog nauwelijks iets van de show zag, en al de lovertjes op de catwalk maakten het er niet makkelijker op.
Ik ben geen liefhebber van Cavalli, en de collectie bracht niet echt iets nieuws (dierenprints, alweer). Maar toch was de show (met Naomi Campbell in de hoofdrol) voor mij een van de hoogtepunten van het seizoen in Milaan. De outfits (en dan vooral de minirokjes in plissé bont) waren eerder spectaculair dan vulgair. Er was hard aan gewerkt. Cavalli bracht een element van distortie in zijn esthetiek, en dat was verfrissend.
Voor mij is hij de Liberace van de mode. En dit seizoen leek het alsof Liberace een plaat had gemaakt met The Jesus and Mary Chain.
Jesse Brouns
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier