Juweelontwerpster Anne Zellien: ‘Het laatste wat ik wil is stoppen’

© KAREL DUERINCKX

Anne Zellien (64) opende 25 jaar geleden haar winkel en atelier in de Antwerpse Kammenstraat en staat bekend om haar juwelen met persoonlijke boodschappen. Ze stelt later deze maand een nieuwe mannencollectie voor, op een dubbeltentoonstelling met kunstenaar Dirk Vander Eecken, haar partner.

Mijn eerste passie was de literatuur. Ik was als kind heel stil en teruggetrokken, maar al lezend op mijn slaapkamer verveelde ik me geen moment. Kinderboeken interesseerden me niet: op mijn twaalfde las ik al Honoré de Balzac, Henry de Montherlant en andere Franse klassiekers uit de bibliotheek van mijn ouders. Later heb ik altijd wel een zekere drang gevoeld om zelf te schrijven, maar daarvoor was ik te gefocust op juwelen, en misschien ook te kritisch. Ideeën heb ik genoeg – een vriend zei me onlangs nog dat ik zwanger ben van een boek.

De Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen was mijn redding. Omdat ik nooit had leren tekenen, zakte ik voor het ingangsexamen juweelontwerpen en moest ik een voorbereidend jaar volgen, maar dat was niet erg. Ik had mijn humaniora in een wetenschappelijke richting in het katholiek onderwijs doorgebracht, ik was blij dat dat ik me eindelijk creatief kon uiten.

De kunst is om te weten wat je productief en gelukkig maakt. Bij het ontwerpen neem ik graag de tijd om na te denken, te dromen en materialen te bestuderen, maar voor de uitvoering aan de werkbank heb ik niet het geduld. Ik kijk in het atelier mee over de schouders van mijn medewerkers en stuur bij waar nodig, maar vraag me niet om daar zelf urenlang te zitten.

Op mijn 32ste heb ik voor veiligheid gekozen. Ik was net gescheiden en mama van een peuter, de omstandigheden waren er niet naar om een eigen zaak te starten. Uiteindelijk heb ik acht jaar in de diamantsector gewerkt als boekhouder, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mezelf wegcijferde. Integendeel, ik leerde de job al doende en trok me meer dan aardig uit de slag – ik was nog nooit zo trots op mezelf geweest.

Ik heb altijd opgekeken naar mijn grootmoeder. Naar haar elegante outfits en de manier waarop ze die afwerkte met juwelen en andere accessoires, maar nog meer naar haar parcours. Ze ging in volle oorlogstijd van haar man weg, maakte geen geheim van haar relatie met een vrouw en begon uiteindelijk een succesvolle wolwinkel. Daar heb ik als onderneemster veel moed uit geput. Als zij in zulke onwaarschijnlijke omstandigheden al die dingen kon doen, wat kon mij dan overkomen?

Ondernemen is vallen en weer opstaan. Het is riskant omdat je veel factoren niet in de hand hebt – denk aan een economische recessie of een pandemie – maar goed, in het slechtste geval kun je altijd iets anders gaan doen. Hier in België wordt dan al gauw van falen gesproken, en dat is jammer. Dingen proberen en merken dat het toch niet gaat: dat zou geen schande mogen zijn.

Een mens heeft anderen nodig om te groeien. Zelf heb ik dat pas laat ontdekt, want net zoals in mijn kindertijd kan ik er enorm van genieten om alleen te zijn of in mijn eentje te werken. Gelukkig hebben collabs met andere creatieve geesten en het contact met jonge mensen in het atelier me het nut van verbinding bijgebracht: kruisbestuivingen kunnen je alleen maar verrijken.

Kunnen loslaten is een bron van geluk. Dirk vraagt me weleens of ik mijn vorige appartement niet mis nu we samenwonen, maar daar ben ik te onthecht voor. Ik heb me altijd graag omringd met schoonheid en heb meermaals afscheid moeten nemen van een mooie plek, maar daar heb ik geen moeite mee. Weten dat je ergens anders opnieuw kunt beginnen, dat je van elke plek jouw plek kunt maken, dat is geruststellend.

Alles loopt altijd zoals het moet lopen. Ik heb in het leven en de liefde keuzes gemaakt die later teleurstelling en verdriet brachten, maar moet ik er daarom spijt van hebben? Ik heb altijd gedaan wat me op dat moment het beste leek en uiteindelijk helpen de tegenslagen me nu om mijn geluk met Dirk naar waarde te schatten. Opnieuw de sprong wagen, vind ik niet moeilijk. Altijd aan het worstcasescenario denken, dingen niet doen uit angst dat het fout loopt: zo zou ik niet willen leven.

Zonder werk is ouderdom onleefbaar, zegt de Nederlandse schrijver Arthur Japin. Die woorden zijn me op het lijf geschreven, want het laatste wat ik wil is stoppen. Wil je jong blijven, blijf dan projecten hebben en plannen maken.

About jewels en paintingsvan Anne Zellien en Dirk Vander Eecken is van 22 oktober tot 31 oktober te zien in Salon Kronenburg, Kronenburgstraat 21, 2000 Antwerpen. annezellien.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content