Getest: Levi’s Lot700 – de denimlijn die iedere vrouw zou passen

De Lot700 series ligt diep geworteld in het erfgoed van Levi’s en is geïnspireerd op de allereerste vrouwenjeans. Een collectie van 6 jeansmodellen die iedere vrouw flatteert? Dat moesten wij testen.

Elke vrouw moet een lievelingsjeans in haar kleerkast hebben hangen, een broek waarin ze zich sexy, sterk, maar ook comfortabel voelt. Hoewel stretch door sommige denimliefhebbers verguisd wordt, kiest het iconische merk Levi’s voluit voor het rekbare materiaal.

Wie bij stretch meteen denkt aan jeggings die na een dag dragen gaan lubberen aan de knieën, of een flauw excuus voor een broek de eigenlijk een maatje te klein is heeft duidelijk geen vertrouwen in de jarenlange vakkennis van het jeansmerk. Levi’s is zichzelf blijven heruitvinden zonder zijn roots te verloochenen: er werd massaal ingezet op materiaalkennis en productinnovatie en dat blijkt duidelijk uit de nieuwe vrouwenlijn Lot700 die het jeansmerk deze maand op de markt heeft gebracht.

Dankzij de stevige, rekbare stof die toch haar vorm weet te houden, gaan ze er bij Levi’s prat op dat iedere vrouw, ongeacht haar lichaamstype, een broek in deze collectie kan vinden waar ze zich ongelofelijk goed in voelt.

Levi’s talkt in ieder geval de talk, maar hoe (be)valt de Lot700 collectie nu écht? Ik besloot de proef op de som te nemen en te zien of Levi’s (en ikzelf) ook de walk kan walken. En laat mij nu net het meest geschikte proefkonijn zijn.

Misnoegd in het pashokje

Ziet u, de enige denimstuks die ik in mijn garderobe heb hangen is een mom jeans en enkele jean jackets Ik heb namelijk een bouw waar enkel Kanye West en pepermolenontwerpers wild van zouden worden: een smalle taille, disproportioneel brede heupen, een ronde poep, smalle bovenbenen, gespierde kuiten en slanke enkels. Hoewel de wetenschap en de marketingafdeling van jeansmerken beweren dat iederèèn goed staat met een skinny jeans, ben ik steevast overtuigd geweest van het tegendeel. En die misnoegdheid nam ik met me mee in het pashokje.

Ik besloot te beginnen met het populairste model, de 721: een skinny jeans met een hoge taille die niet enkel je billen mooi omhelst maar volgens insiders die niet genoemd willen worden ook bijzonder handig zijn om eventuele vetrolletjes mee weg te ritsen. Klinkt veelbelovend.

Het aantrekken van de broek ging bijzonder vlot. Na het laten converteren van de maten (ik schreef het al: ik ben écht geen jeanskenner) besloot ik voor een maat 30 te gaan. “Dat mag gerust kleiner”, aldus de verkoopster die zicht na het aandragen van een maatje 29 en 28 (waar ik me allemaal moeiteloos wist in te wurmen) prompt had opgewerkt tot Nieuwe Beste Vriendin. “Je zou zelfs een 27 aankunnen hoor, een jeansbroek mag een beetje strak zitten.”

Ik herinnerde me campagnefoto’s van boomlange modellen wiens benen overgoten leken met een denimsaus en moest toegeven dat ze gelijk had, het was een indrukwekkend zicht en als er één broek die functie kon evenaren, dan was het wel het model dat ik aan mijn lijf had. Toch? Niet dus.

Hoe je van enkele seconden van bestie naar enemy kunt gaan bewees het Levi’s meisje toen ze suggereerde dat ik de 710 eens aan zou hijsen, onder kenners ook wel de superduperskinny genoemd. Er slapen waarschijnlijk nog enkele Antwerpse huisdieren slecht na mijn donderende bulderlach, maar na 28 jaar met mijn kuiten weet ik heus wel wat wel en wat niet over mijn scheenbeen kan. Nog steeds nahikkend schoof ik het stuk stretch over mijn enkels en sjorde het omhoog over mijn kuiten. So far so good, maar een strak kledingstuk dat past aan mijn kuiten zit sowieso te los aan mijn bovenbenen, om van mijn taille nog maar te zwijgen.

Ik kon squatten!

Ik denk dat ze bij Levi’s blij zijn dat hun winkelmeisje heeft doorgezet, want na deze pasbeurt was ik pas echt overtuigd van hun kunnen. De broek gleed over mijn vormen en verstrengelde zich met mijn lichaam, zonder dat ik vreemde strepen, kreukels, loshangende stukken stof of afgesneden aders ervaarde. Ik kon squatten -dankjewel Kayla- zonder zorgen en ik ben er zeker van dat mijn lief (en Kanye West en pepermolenbouwers) razend enthousiast zouden geweest zijn als ik met dit superstrakke, inktblauwe exemplaar was thuisgekomen.

Helaas. Ondanks mijn vreugde om mijn maatje 27 -een getal dat ik doorgaans enkel nog op de achterkant van de bus zie- verliet ik de winkel toch met een 714 (met rechte pijpen) in een 31, voor een oversized fit. Ik speel immers al een leven lang verstoppertje met mijn innerlijke pepermolen, en net zoals Levi’s prat gaat op heritage en een rijk verleden ben ik niet van plan een winning team te veranderen.