Pitti Uomo: De loden en het noodlot

De mannenmode voor de herfst van 2012 in Firenze had woensdag een adellijk tintje.

De mannenmode voor de herfst van 2012 in Firenze had woensdag een adellijk tintje. Wat is er mis met de tegenwoordige tijd? De mannenmerken hebben blijkbaar weinig zin in 2012. Ik liep gisteren ietwat ontmoedigd door de vele zalen en paviljoenen van Pitti Uomo. Er waren geen aha-momenten, geen noemenswaardige ontdekkingen, weinig vernieuwing, of experiment.

Mijn favoriete stuk op de mannenbeurs, een jas in bontgekleurd fleece van het Japanse label Manastash, zag ik in december al hangen bij Beaver, een van mijn favoriete winkels in Tokyo (met bijhorende short).

En vanwaar die plotse, onuitgesproken obsessie van veel merken met de Hertog van Windsor, de voormalige Britse koning Edward VIII?

Ik moest gisteren terugdenken aan een soort Brusselaars die ik in mijn kinderjaren vaak tegenkwam. Loden mantel, pijp in de mond. Zwaarmoedig en conservatief. Wie wilt er in hemelsnaam terug naar dat grijze, ongeïnspireerde verleden?

Kortom, ik heb een hekel aan lodens.

De couturier van de Queen
Geen toeval, misschien, dat de eerste belangrijke show op het programma van Pitti er een was van Hardy Amies. De Britse ontwerper (1909-2003) opende in 1946 zijn couturehuis in Saville Row en werd tien jaar later de official dressmaker van de Queen (hij ontwierp later ook jurken voor Diana, de prinses van Wales). Amies had links met Hollywood. Zijn eerste zakenpartner was Lady Jersey, die nog getrouwd was met Cary Grant. Andere trouwe klanten: David Niven en Douglas Fairbanks. Amies ontwierp ook filmcostuums voor 2001: A Space Odyssey.

Voor de show van gisteren liet de huidige creatief directeur van het huis, Claire Malcolm, zich inspireren door een foto van Amies uit de jaren dertig en door een antieke musical van Busby Berkeley, Gold diggers of 1933.

Het resultaat: een lange, enigszins vermoeiende stoet oubollige grijze pakken (brede schouders, dito broeken), afgewisseld met even grijze truien en sjaals.

“Een grey flannel suit kan misleidend zijn”, vindt Claire Malcolm. “Zo’n pak is een vermomming. Het kan er conventioneel uitzien. Maar het geeft ook karakter aan een man, en glamour. Ik hou van de dubbelzinnige boodschap die zo’n pak kan uitdragen.”

De Principessa Corsini ontvangt
Bij Hardy Amies zat ik tegenover prins Emanuele Filiberto di Savoia, de kleinzoon van de laatste koning van Italië. Voor de show van Valentino, in het statige Palazzo Corsini langs de Arno, werden de toeschouwers verdeeld over een aantal kleine salons. Ik kreeg, door omstandigheden, een zitje in het blok van de adel. Ik zat op de tweede rij, geklemd tussen een hertog en een contessa, en vlak achter de Principessa Corsini.

Valentino ging in 1962 van start in Firenze. Het label, dat sinds enkele seizoenen wordt geleid door ontwerpers Maria Grazia Chiuri en Pierpaolo Piccioli, heeft een verleden in de mannenmode, maar nu ook niet bepaald een grote traditie. Het was al enkele decennia geleden dat het huis de mannenlijn nog geshowd had.

In de oude salons van het paleis waren kamergrote schermen opgesteld. De jongens waren gekleed in donkere, alweer bijzonder klassieke outfits, met hier en daar een hedendaags element (thermogekleefde tape in plaats van klassieke naden, en andere van de sportswear geleende technieken).

De sleutelwoorden: tijdeloos, helder, eenvoudig, scherp, en die andere dooddoener waar vervelende kleren vaak mee worden beschreven — subtiel. Een van de sleutelstukken: een loden mantel. Het noodlot, allicht.

Jesse Brouns