Nu is het leven vrouwelijk geworden, met twee dochters, een vriendin en een moeder – en verder geen vent in de buurt, behalve ikzelf en een kanarievogel van het mannelijk geslacht, die met één poot op zijn drinkfontein leunt als was het een tapkast waaraan hij een mop vertelt over domme blondjes.

Ik heb geen probleem met die uitbreiding van de vrouwelijke hemisfeer. Was ik het niet die, aan iedereen die het wou horen, altijd verkondigd heb een voorkeur voor het vrouwelijke in de wereld te koesteren ? Met al die meisjes in mijn buurt wordt dit een huis van subtiliteit, van blikken waarin werelden liggen vervat, van lange gesprekken, heimelijke verliefd- heden, dagdromerijen, voorkeuren voor pony’s en dwergkonijnen en dagboeken die onder hoofdkussens worden verstopt.

Soms vraag ik mij af of die aanstormende dochters, te midden van godsdienst- en andere wanen, zich in de toekomst nog vrij op straat zullen kunnen wagen. Het is aan de overheid om daarvoor te zorgen. Helaas is mijn vertrouwen daarin gekrompen als een springkasteel waar tegen sluitingstijd alvast de lucht wordt uitgelaten. De overheid, dat is niet langer de vaderlijke, solide instantie van verdelende rechtvaardigheid. Politici loeren bij Vanthilt tof in de camera, en zullen het schip al verlaten hebben wanneer we tegen de tinkelende ijsbergen varen.

Van aan de overkant van mijn straat glimlachen ze mij larger than life toe : hip volk dat opkomt voor de werkmens, op affiches in voortuinen van huizen die met geen vrucht van arbeid meer zijn te betalen. Eerstdaags krijg ik de kans om mijn stem op hen uit te brengen. Ik moet ervoor uitkijken mij niet te laten beïnvloeden door de namen van de kandidaten. Sonja Welvaert, die opkomt voor de PVDA – dat is toch onweerstaanbaar ? Piessens Bert en Judith Spotbeen. Nefertiti Hinnekint. Karanfil Mehmet Sadik, Mania Van der Cam en Romeo Bergara Iratxe. Toverspreuken zijn het. Bezwerende mantra’s die het pad effenen naar een toekomst die niet anders kan zijn dan onbezoedeld en sprankelend.

Dat ik moet stemmen voor de burgemééster, maant dan weer mijn dochter van 5 oe jaar. Ik ben de burgemeester niet ongenegen, al was het maar omdat ik nog weet hoe hij, ik geloof omstreeks 1995, met zijn zwarte BMW aan het zebrapad is gestopt om mij met een zwierige zwaai van zijn arm over te laten. Dat zijn de dingen die een mens onthoudt, zeventien jaar, een handvol dagen en een slordig aantal prikkelende of teleurstellende levenservaringen later.

“Maar ze hebben de laatste tijd zoveel lelijke gebouwen neergepoot in de stad”, sputter ik tegen. Ik bedoel de betonnen klokkenstoel, de reuzenmiereneter die stadshal wordt genoemd en het grimmige kantoorgebouw dat verrijst in de stationsbuurt. De toren van Mordor uit Lord of the Rings, waar eerstdaags zo’n vurig oog op wordt gemonteerd waarmee je iedereen kunt verschroeien die zich zelfs maar binnen wandelafstand waagt. Een boogscheut verderop, een beetje zielig ineengeschrompeld, staat het staketsel van de oude schutterstoren, als contrast tussen de frivoliteit van de staande wip en de betonnen efficiëntie van de toekomst.

“Van die gebouwen heb jij toch geen lást, papa ?”, zegt dochter, met een glimlach waarin al welwillendheid tegenover de ouden van dagen ligt vervat.

Zo heel veel kan ik niet tegen haar argument inbrengen. “Goed,” beloof ik, “ik zal erover nadenken”, en het valt mij op dat ik burgemeester best een oneigentijds prettig woord vind. Het heeft de geruststellendheid van pratende honden en een bel die het niet doet. Zolang er burgemeesters zijn, is er nog hoop – hoewel er vast wel al flurken met gekke brilletjes rondlopen die het woord vervangen zouden willen zien door City Executive Officer, of iets van die strekking, omdat burgemeester niet globaal genoeg klinkt.

In afwachting daarvan, dek ik de tafel en raadpleeg met een half oog mijn e-mails op de nieuwe iPhone, die is aangekondigd als de heiland. Ene Jos777Banchon raadt mij aan om, voor minder dan een euro, aandelen te kopen van ‘een klein bedrijf dat wordt verhandeld op de beurs van Frankfurt SecurLinx Holding Corp’. Zachte biometrie is de nieuwe ontwikkeling op het gebied van Beveiliging. Met een eenvoudige beweging kunt u NU met een investering van 5,000 uw eigen pinautomaat opzetten voor het komende decennium. Wacht niet, profiteer van deze grote nieuwe kans.

Beurzensnijders zijn het. Rovers die zich verschuilen in boilerrooms en in het struikgewas van een nieuwe, wereldomspannende religie.

Ik schud sperziebonen uit een Tupperwaredoos met doopsuikerblauw deksel die mij helemaal tot hier is gevolgd, vanuit de jaren 1970, toen mijn mama in een tweepaardje reed en er een opwindende wereld achter de horizon lag.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Helaas is mijn vertrouwen in de overheid gekrompen als een springkasteel waar tegen sluitingstijd alvast de lucht wordt uitgelaten