Een rapper-acteur die president van de VS wordt, het zou eens wat anders zijn. Toch is het dat wat Will Smith van plan is nadat hij nog een stuk of wat films heeft gemaakt. Of hij het meent? Zijn vrouw denkt dat hij bij de psychiater langs moet: constant grappen maken kan niet gezond zijn.

Het 31-jarige wonderkind Will Smith, nu te zien in The Legend of Bagger Vance, de nieuwe film van Robert Redford, leeft in een permanente roes. Hij is de gelukkige vader van twee zoontjes ( Trey, 6 jaar en Jaden, 1 jaar), een liefhebbende echtgenoot (hij huwde in 1997 met actrice Jada Pinkett Smith) en de trotse bezitter van een ranch in de Santa Monica Mountains. Hij is ook een van de rijkste en meest gevraagde supersterren van Hollywood, die onlangs de elitestatus van 20-miljoen-dollar-per-film verwierf.

“Ik geloof dat hij de gelukkigste mens is die ik ooit ontmoet heb”, grijnst een verbijsterde Kevin Kline, die onlangs samen met Smith optrad in Wild Wild West. “En dat van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Ik kwam op de set en liep Will tegen het lijf. Hij wilde me met luid gejuich van de grond tillen, me omhelzen en wat nog meer. Ik dacht: ‘Hey Will, het is zes uur ’s ochtends.’ Hij is een monument van onstuitbaar geluk.”

“Als Will in de buurt is, kun je onmogelijk slechtgehumeurd zijn”, beaamt Kenneth Branagh, de man in de rol van de boze Dr. Loveless in Wild Wild West. “Die levensvreugde van hem is oprecht en aanstekelijk bovendien.”

Toch vertrouwt Wills vrouw het zaakje niet helemaal. “Ik zeg hem af en toe: ‘Denk je niet dat je de hele tijd een beetje te vrolijk bent? Even kalm gaan zitten is echt niet overbodig.’ Ik vraag me voortdurend af waar al die energie vandaan komt. Ik vrees dat hij op een bepaald moment zal instorten. Maar hij is dankbaar voor alles wat hem in de schoot valt en als je op die manier door het leven gaat, kan de vreugde niet stuk. Dat wil hij graag met anderen delen. Voor ik hem kende, dacht ik gewoon dat hij knettergek was. Dat denken trouwens de meeste mensen. Ze vragen me wel eens of hij even grappig is als hij eruitziet. Het antwoord is ja.”

Will Smith zelf zoekt geen excuses voor zijn goede humeur. “Al heel vroeg in mijn leven heb ik ontdekt dat boosheid een grote vijand kan zijn. Als je iemand bejegent met de glimlach, dan krijg je een glimlach terug. Ik ontdek ook weinig dingen die me ergeren. Ik heb een fijn leventje.”

Dat leven werd er niet slechter op toen Smith tekende voor The Legend of Bagger Vance, waarin hij zich kon uitleven in zijn geliefkoosde tijdverdrijf: golf. “Ongelooflijk toch. Ik was de hele tijd in de zevende hemel. Ik trad op in een film van Robert Redford en kon bovendien de hele dag golf spelen, alle dagen. Een droom die werkelijkheid werd.” Smith is al zes jaar een verwoed speler.

De film is goed voor een budget van 70 miljoen dollar en situeert zich in Savannah, Georgia, in 1931. Smith speelt de rol van Bagger Vance, een mysterieuze caddie die een ontgoochelde held uit de Eerste Wereldoorlog ( Matt Damon) de kneepjes van het golfspel wil bijbrengen tijdens de voorbereiding op een toernooi tegen twee beroepsgolfers. Het verhaal is gebaseerd op de succesvolle roman Bagger Vance (1995) van Steven Pressfield en heeft onmiskenbaar een spirituele ondertoon. Toch zullen de mensen volgens Smith opkijken van het comedygehalte. “De film zit vol humor, ook al ziet het er in de trailers verschrikkelijk ernstig uit. Het is zoiets als een dramedy“, lacht hij.

Het verhaal van een spirituele wedergeboorte via golf is een thema dat Robert Redford al eerder behandelde in The Natural, een film waarin sport een metafoor is voor het leven. Nu al wordt over een oscarnominatie gefluisterd, maar Smith moet van zulke hypes niet weten. “Ik wil geen ongeluksbrenger zijn”, zegt hij. “Ik vind werken met Matt Damon en met Hollywood-legende Robert Redford enorm boeiend. Als ik ooit een Oscar Meyer-hotdog (bekend merk van hotdogs in de States) krijg voor mijn optreden in die film, zal ik al zeer tevreden zijn.”

Zijn halve leven heeft Smith met de glimlach aan drie verschillende carrières getimmerd: rapzanger (die een Grammy won met Parents Just Don’t Understand), sitcomacteur in de tv-serie The Fresh Prince of Bel Air en filmacteur ( Six Degrees Of Separation, Bad Boys, Enemy of the State). Twee kaskrakers ( Independence Day en Men in Black) brachten de eerste dagen na hun lancering (de weekends van 4 juli in 1996 en 1997) een slordige 300 miljoen dollar in het laatje. Die weekends kregen in Hollywood de bijnaam Big Willie Weekend.

Hoewel Smiths winnaarsimago een flinke deuk kreeg door de overtrokken hype rond Wild Wild West, een film die door de critici op spot onthaald werd, zoekt hij onverminderd voort naar big event movies. Hij tekende al voor een vervolg op Men in Black naast Tommy Lee Jones, waarmee regisseur Barry Sonnenfeld begin volgend jaar wil aanvangen.

“Ik hou van entertainen en heb graag leven in de brouwerij”, zegt Will Smith over zijn voorkeur voor dure spektakelfilms. “Ik wil me amuseren. Ik heb evenveel plezier als het publiek. Films zoals Bagger Vance wil ik nog wel doen, maar anderzijds willen de mensen ook niet altijd nadenken bij het bekijken van een film. Ze willen zich even laten gaan. Ik streef naar iets dat een Big Willie Weekend waard is. Je krijgt nog meer van dat.”

Will Smith is altijd een vlot kereltje geweest. Zijn leraars noemden hem prince vanwege de gladde manier waarop hij zich uit de meest benarde situaties kon praten. Zijn ontluikende talent voor hiphop kwam al aan het licht toen hij nog maar 13 was, op feestjes en tijdens ceremonies in de kerk. Er kwam zelfs een cd op de markt met kindervriend Jeffrey Townes. Met de steun van dj Jazzy Jeff en van The Fresh Prince verkochten de nieuwbakken sterren maar liefst 600.000 exemplaren van hun debuut-cd.

Little Willie From Philly, zoals hij toen wel eens genoemd werd, was het tweede kind van vier uit een middenstandsgezin in West-Philadelphia. Zijn vader, een ex-militair en een bijzonder ernstige man, had een bedrijf gespecialiseerd in koeltechniek. Zijn moeder was directiesecretaresse in een school. Smith volgde junior high (eerste twee jaar middelbaar onderwijs) in een rooms-katholieke school met overwegend blanke kinderen maar deed de rest van zijn middelbare studies in Overbrook High, een school met overwegend zwarte tieners. “De beste mix die je je kunt inbeelden”, vindt hij. Dankzij die gemengde culturele opvoeding heeft hij geen boodschap aan rassenverschillen en spreekt hij als performer de grote massa aan. “De eerste acht jaar liep ik school met enkel blanke kinderen. Daardoor leerde ik hoe blanken denken. Maar door later naar een andere school te gaan leerde ik hoe je de kloof tussen blank en zwart kunt overbruggen. Ik geloof dat ik daaraan mijn succes te danken heb.”

Little Willie deed op school niets liever dan de clown uithangen. Toch werd hij geschikt bevonden voor wetenschappen en wiskunde en kreeg hij zelfs een studiebeurs voor computerwetenschappen aan het Massachusetts Institute of Technology (MIT). Maar na het plotse succes van zijn cd vond hij het niet meer nodig om hogere studies te doen. “Net voor ik mijn high school-diploma op zak had, vertelde ik mijn ouders dat ik niet naar de universiteit zou gaan maar rapper wilde worden. De reactie laat zich raden”, grijnst hij. “Maar ik maakte een afspraak met mijn vader. Ik kreeg één jaar om mijn muzikale carrière uit te bouwen en als dat mislukte, zou ik opnieuw contact nemen met MIT om te zien of ik er nog terechtkon.”

Smith won de allereerste Grammy Award voor een rap-cd. “Ik kocht meteen een nieuwe auto voor mijn moeder en ze zei dat ik er nog een jaartje bij mocht doen.” Amper 16 en Smith had al tournees in Amerika, Canada en Japan en een optreden in Moskou achter de rug. Hij werd ook een big spender, kocht juwelen, een kast van een huis in de buurt van Philadelphia en een rist dure auto’s. Maar toen de belastingcontrole op de proppen kwam, zat Smith plots flink in de rats. Volgens Barry Sonnenfeld, een van Smiths trouwste vrienden, is het dankzij die problemen zo vroeg in zijn carrière dat Will vandaag met zijn beide voeten op de grond blijft. “Op zijn zestiende had hij een eerste hit, verliet het ouderlijke huis en kocht zes (!) auto’s en een villa. Met zijn tweede cd, een jaar later, werd nauwelijks winst gemaakt”, vertelt Sonnenfeld. “Hij had een torenhoge belastingschuld, moest het huis en de auto’s verkopen en trok opnieuw bij zijn ouders in. Hij heeft intussen zijn lesje geleerd. Hij kan net zo goed winnen als verliezen. En hij wil niet dat die winst of dat verlies zijn leven bepalen. Tenslotte is hij nog altijd dezelfde persoon.”

Smith bleef niet bij de pakken zitten. Van de volgende drie albums werden niet minder dan 15 miljoen exemplaren verkocht. Hij won nog twee Grammy Awards en drie American Music Awards. Smith kleurde de onverbloemde stijl van de urban rap met een milder soort humor dan de andere zwarte jongens. Hij wist daarmee een breed publiek aan te spreken en werd de eerste hip-hop-teeny-bop-star.

Ook tv-minnend Amerika sloot hem in de armen toen hij in 1990 in de sitcom The Fresh Prince of Bel Air wilde optreden, hoewel hij tot dan toe nog geen belangstelling voor acteren had laten blijken. “Ik dacht dat ik zoiets kon klaren tussen twee albums door”, geeft hij toe.

Smith kreeg herhaaldelijk verwijten van de rap community. Die vond hem mainstream en vond dat zijn “brave” muziek, zonder vloeken of schunnige taal, nog weinig te maken had met de authentieke, hardere sound van de urban rap. “Ik heb ze nooit begrepen, die gasten. Ze doen niets anders dan vloeken en sakkeren, moord en brand schreeuwen en vrouwonvriendelijke tirades afsteken. Ik kan me niet voorstellen dat de moeders van die gangsta-rappers die op het werk hun zoon op de radio horen, de aandacht van hun collega’s trekken met ‘Luister eens, dat is mijn kind met zijn nieuwe plaat en ze heet Dirty Nasty Motherfucker. O, en hoor eens. Nu zingt hij over een of ander kutwijf dat hij tegenkwam’.” Smith buldert van het lachen en voegt eraan toe: “Ik wil mijn familie niet in verlegenheid brengen met dat soort taaltje.” Hij herinnert zich nog dat hij op zijn twaalfde rapteksten in zijn dagboek schreef en dat zijn grootmoeder die ontdekte. “Het brave mens schreef achteraanin mijn dagboek: ‘ Dear Willard. Intelligente mensen hebben dergelijke woorden niet nodig om zich uit te drukken. Laat ons en de hele wereld zien dat je zo intelligent bent als wij denken.’ Welnu, na dit voorval heb ik nooit meer schuttingtaal in mijn rapteksten gebruikt.”

Hierdoor, en door zijn bewering dat hij nooit in zijn leven drugs heeft aangeraakt, klinkt het alsof Smith de perfecte presidentskandidaat zou kunnen zijn. Iets waarnaar hij verwees in recente interviews. Een graag geziene figuur als Smith is inderdaad niet kansloos. Hij zegt dan wel dat het als grap bedoeld was, maar voegt eraan toe dat hij nog pakweg tien jaar filmacteur wil zijn, daarna opnieuw tien jaar wil studeren en zo rond zijn 50ste president van de Verenigde Staten wil worden.

En wat zou zijn eerste daad zijn als hij dan in het Witte Huis zat? “Dan is het uit met ebonics(specifiek taaltje van zwarte Amerikanen)“, zegt Smith droogweg. “Ik zou meteen naar Oakland trekken om die kwestie te bespreken. Voor Jada en voor mij is opvoeding zeer belangrijk. Ik wil de geschiedenis ingaan als de Education President.”

En dan wordt Big Willie Weekend zeker een nationale feestdag? “Reken maar”, lacht Smith. “En dan onthul ik de geheimen van de ufo’s en van de buitenaardse wezens die ons een bezoek brachten.” Hij lijkt zich al in te leven in zijn rol in Men in Black 2.

The Legend of Bagger Vance, van Robert Redford en met Matt Damon, loopt vanaf 4 april in de bioscopen.

In Focus Knack: een interview met regisseur Robert Redford.

p. 54: Smith is een verwoed golfspeler: “In de film van Robert Redford kon ik de hele dag golf spelen, alle dagen. Een droom die werkelijkheid werd.”

p. 56: Het goede humeur van Smith is legendarisch: “Al vroeg in mijn leven heb ik ontdekt dat boosheid een grote vijand kan zijn.”

p. 58: De rapper heeft al drie Grammy Awards en drie American Music Awards op zijn naam staan. De eerste Grammy won hij al op zijn zestiende.

David Giammarco (IFA)