Het waren weken met overvloedige zon en tal van verheffende nieuwsfeiten.

Zo was er de Pool, altijd de Pool, die de kleine Chloë (9) verkrachtte en vermoordde, zogezegd wegens het op hem richten van een waterpistooltje.

Er was de witte neushoorn, altijd de witte neushoorn, die het laatste mannetje in zijn soort was. Er stond een foto in de krant waar mijn oog aan bleef haken, en daar is tegenwoordig al iets voor nodig. De neushoorn – ongetwijfeld heeft iemand hem allang een naam gegeven – stond in een kring van potige en bewapende bewakers, die ook nog eens de hulp van drones kregen. Zijn waardevolle hoorn was al preventief verwijderd om te verhinderen dat mensen hem zouden roven. Dat is stuitend tot je de vraag omkeert : hoeveel brave burgers zouden er weigeren mocht hun worden voorgesteld de winst van die roofmoord aan hen uit te keren, zonder dat iemand dat hoefde te weten ?

“Er zijn nog vier vrouwtjes in de wereld,” las ik, “maar alle hoop is gevestigd op een reageerbuisbevruchting.” De neushoorn zelf stond er wat bij te suffen, alsof hij ook liever een schepsel was geweest dat zich zonder hulp kon voortplanten. Het heeft iets gênants : er zo ruig uitzien, en dan bewaakt moeten worden. Het was een beeld van ongewone eenzaamheid, onder een loodzware hemel.

Dagelijkse overlevingskunst is het dan de krant opzij te leggen, de laptop dicht te klappen en alles van je af te laten lopen, als water van een eend, en in je soort te blijven geloven. Het kan dan helpen om uien te pellen en die te verwerken in een stoofpot met Râs el Hânout. Soms wou je niettemin dat er een muur dwars door de wereld gebouwd werd. Dan konden aan de ene kant de mensen zitten met de waterpistooltjes, de groene vingers en de mantelzorg. Aan de andere kant die met de asbeststorten, de zware voeten en de AK-47’s. Als je de nieuwsberichten volgt, krijg je de indruk dat die laatsten terrein winnen.

“Hoelang kijken we nog weg ?”, las ik naar aanleiding van de schipbreuk voor de kusten van Europa. En ongeveer terzelfder tijd : “Belg sinds 2001 al veertig procent rijker.” Wat ook nooit ophoudt, is de potpourri van nasaal gebrachte exaltatie die bekendstaat als sportverslaggeving. De Buffalo’s kampioen ? Niets is vervelender dan andermans enthousiasme voor iets dat je zelf volkomen onberoerd laat. Dan duik ik liever weg in de leefwereld van de 2 Ÿ-jarige. We kijken samen naar televisie-episodes zoals Angelina en de winderige kinderdag. Een geluk dat bekwame eindredacteurs soms zorgen voor de juiste spaties.

Of we spelen met de echovogel die langs slinkse wegen ons huis is binnengeslopen. Hij is groen met veel te gele poten, herhaalt wat je hem voorzegt en maakt tsjilpende geluiden. 30 Verschiedene Vogelstimmen. Mit vielen bekannten Liedern ! Waarom klinken zulke dingen grappiger in de taal van de Germanen ?

Beide dochters zijn er dol op, zowel de jongste als de oudste. Ze hebben hem Fleurtje gedoopt en doen hem dingen zeggen om ons te plagen. Zoals wel vaker kan je maar beter de kleine lettertjes niet lezen als je de gezelligheid niet wil ondergraven. “Verstikkingsgevaar. Niet te gebruiken bij gevoelige huid of schaafwondjes. Speel de geluiden niet vlak bij uw oor af. Als er vlokvezels in uw ogen terechtkomen, spoel de ogen dan onmiddellijk uit met veel water.”

Er blijken acht soortgenoten te circuleren. Sierlijke Sofie, Himmlische Heidi en Coco le rigolo zijn enkele van de voornaamste. Närrischer Norbert en Bijzondere Bella niet te vergeten. Tony le gentil is er ook nog.

“Verzamel ze allemaal”, sommeert de verpakking. Die informatie heb ik preventief verwijderd ; je moet kinderen niet op ideeën brengen. Van sommige diersoorten kan er maar beter slechts één zijn.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

De neushoorn zelf stond er wat bij te suffen, alsof hij ook liever een schepsel was geweest dat zich zonder hulp kon voortplanten