Allemaal willen we ernaartoe, verre en vreemde landen. Alleen jammer dat ze zo vreemd zijn. Neem nu India, een prachtig land waar ik vorige week rondtoerde in het gezelschap van tien reisagentes. Geweldig veel Indiërs hebben ze daar, die helaas niet allemaal elke dag schoon ondergoed aantrekken. Als ze al ondergoed hebben. In verhouding tot het aantal Indiërs zijn er in India ook belachelijk weinig toiletten. En laat dat nu de grootste besogne zijn van een memsahib in den vreemde. Wat is de eerste vraag die vrouwen op verplaatsing elkaar stellen ? Juist ja : “Zijn de wc’s hier proper ?” Het Vieze Toilet, het zou de titel van een horrorprent voor busreizigsters kunnen zijn. Zijn er in de hygiënische wetenschappen überhaupt gevallen bekend van akelige ziektes die via de wc-bril doorgegeven worden ? Ik zou het begot niet weten, maar de mythe lééft. Ik ken vrouwen die nog liever de vernedering van een natte broek riskeren dan een close encounter met verdacht sanitair. En aan welke perverse geest hebben we het hurktoilet te danken ? Vast geen vrouw, want waar blijf je in die hachelijke spreidstand met je handtas ? En je slip, nu ik het er toch over heb ? Mieke Vogels zet die op haar hoofd, onthulde ze ooit in Humo, voorwaar een originele invulling van het begrip Anders Gaan Leven. Hoe het ook zij, de vrouwelijke smetvrees heeft een hele industrie van hygiënische nicheproducten in het leven geroepen : van Dettol over zeep-zonder-water tot de onontbeerlijke vochtige doekjes.

Maar je zou er versteld van staan op hoeveel verschillende slinkse wijzen bacteriën, virussen en andere amoeben zich toegang tot je lichaam weten te verschaffen. Lees het hoofdstuk Gezondheid in de Trotter erop na en je bent ervan overtuigd dat de wereld één kolkend vat vol ziekten is die op de loer liggen om je finaal te vloeren. In heel Rajasthan geen plas water groter dan een visvijver ? Laat toch maar aanrukken die Malarone, we nemen geen enkel risico. Voedsel is helemaal een mijnenveld : zelfs in een vacuüm verpakte vijfsterrentent is elk schijfje tomaat en lepeltje ijskreem potentieel dodelijk ; dopjes van colaflesjes alsook de houdbaarheidsdatum worden grondig geïnspecteerd en uiteraard poetsen we onze tanden uitsluitend met flessenwater. Uit eigen empirische ervaring, niet geschraagd door enige wetenschappelijke evidentie, ben ik tot de conclusie gekomen dat reizigersdiarree een hoofdzakelijk psychosomatische aandoening is. Hoe anders te verklaren dat sommige mensen in het vliegtuig al met de dunne zitten, zonder ook maar één hap vegetable curry aan te raken ?

Maar waarom uitsluitend oog hebben voor de onaangename aspecten van Visjnoes wraak ? De momenten dat je niet gehurkt boven een onhygiënisch gat in de vloer zit te sterven is diarree een geweldig boeiend gespreksonderwerp, waarbij zelfs de keurigste medereizigers details opdissen die je normaal enkel in medische handboeken aantreft.

Hoe ook, we hebben het weer eens overleefd. En nu maar hopen dat de miniatuur Taj Mahal op de schouw niet van asbest is, zoals een optimiste in het gezelschap suggereerde …

aa

Linda Asselbergs