Reacties : jp.mulders@skynet.be

De priesters die ooit Lupercus aanbaden… volgens kenners zijn ze op een rare manier schuldig aan het verschijnsel Valentijn. “In februari kwamen ze in bokkenhuiden op straat en sloegen ze vrouwen met riemen van bokkenleer om hun vruchtbaarheid te bevorderen”, lees ik op een uithoek van het internet. Dergelijke ritueeltjes zouden zich van bij de Romeinen over heel Europa verspreiden. Halfnaakte vrouwen dansten in het rond en sloegen schunnige taal uit. Na het vereren van de vruchtbaarheidsgodin doken ze de struiken in, waar mannen al op hen lagen te wachten.

Coole feestjes moeten dat geweest zijn. Reden genoeg voor weer andere priesters om in de middeleeuwen schande te spreken van dit heidens gedoe. Ze kapselden het vruchtbaarheidsfeest in door het de naam te geven van de heilige Valentinus, een arme duivel die op 14 februari 270 onthoofd was omdat hij zich bekeerd had tot het christendom. Voortaan mocht de bevolking het vruchtbaarheidsfeest alleen nog op kuise wijze vieren. Bij geliefden ontstond de gewoonte elkaar geschenkjes te geven. Valentijn was goed op weg om te worden wat het nu is : een hartvormige halfedelsteen in de kroonjuwelen van de commercie.

Daar doe ik niet aan mee, kun je zeggen, maar zo eenvoudig ligt dat niet. Er zijn nu eenmaal dagen die je als man maar beter niet uit het oog verliest. Valentijnsdag is daar een van de gevaarlijkste van. Als een laffe landmijn houdt hij zich tussen de bladen van je agenda verborgen, klaar om bij de geringste misstap in je gezicht te ontploffen. Het bizarre aan Valentijn is dat mannen en vrouwen er een totaal verschillend gewicht aan lijken te verlenen. De doorsneeman bekijkt die dag nuchter als een opgeklopt feest, bedoeld om de zakken te vullen van winkeliers en restaurateurs. Vrouwen daarentegen zien er nog vaak een belangrijk symbool in, de ultieme test die feilloos aantoont of de liefde door betonrot is aangetast. Valentijn vergeten ? Dan kun je net zo goed betrapt worden terwijl je de buurvrouw een beurt geeft in het echtelijke bed.

Natuurlijk zijn er ook vrouwen die beweren dat al die kouwe drukte rond Valentijn wat hen betreft niet hoeft. Die geloof je echter best niet zomaar op hun woord. Het kán natuurlijk altijd dat je dat zeldzame witte-ravenvrouwtje te pakken hebt. De kans is echter vele keren groter dat ze je gewoon op de proef stelt. Zoals het gebruik van een condoom bij wisselende partners geen overdreven luxe is, kan een beetje slimme man ook wat Valentijn betreft maar beter zijn voorzorgen nemen.

Op die vermaledijde veertiende februari vergeet ik dus wat mijn vader mij lang geleden op het hart heeft gedrukt, namelijk dat een vrouw zoals je schaduw is : hoe harder je achter haar aanloopt, des te harder rent ze van je weg. Ik zorg ervoor dat ik een leuk cadeautje heb, al moest ik daarvoor de speciale bijlagen van kranten en tijdschriften uitspellen (de toverstafjes met liefdes-elixers van Nina Ricci leken me dit jaar wel wat, om het pluizige parfumhartje van Comme des Garçons niet te vergeten). Ik reserveer een plekje in een knus restaurant, ook al weet ik dat de filet pur hoogstwaarschijnlijk naar geroosterde schoenzool zal smaken en ons amper meer zal kosten dan het dubbele van de gangbare prijs.

Met een beetje geluk valt er op die dag trouwens wel degelijk iets verrassends te beleven, als je maar de blik op oneindig zet en positief denkt. Zo herinner ik mij van een paar jaar terug een bijzondere Valentijn, toen ik samen met mijn toenmalige joodse vriendin iets ging knabbelen in een restaurant in Brussel. Aan het belendende tafeltje zat een merkwaardig stel, een al wat uitgezakte, oudere man met een oogverblindend meisje van een jaar of 25. Zij was Italiaanse, zo bleek toen we in gesprek geraakten, vandaar het vuur in haar blik. Over de gebruinde huid van haar linkerwang lag, als een sexy sluier, een nauwelijks zichtbare geboortevlek. Deze kleine onvolmaaktheid werkte vertederend en maakte het meisje nog aantrekkelijker dan ze al was. Mijn consternatie was dan ook groot toen later op de avond, tijdens onze met fijne wijnen overgoten babbel, opeens het woord échange viel. Mijn kennis van het Frans was net toereikend genoeg om dat als partnerruil te verstaan.

Partnerruil ? Op Valentijntjesdag ? Op slag ontpopten mijn vriendin en ik ons als vurige voorstanders van de pure, onbezoedelde en eeuwigdurende liefde. Met een gestreeld ego en kuis ten hemel opgeslagen blik verlieten we de zaak, om thuis nog wat na te giechelen en vervolgens zeer teder in elkaars armen in slaap te vallen. Eeuwig heeft dat helaas niet geduurd.

JEAN-PAUL MULDERS