Ze rust tegen de glooiing van een heuvel en staat nog wat onwennig in haar omgeving: een landschapswoning ingeplant te midden van een klassieke verkaveling.

Tussen Brussel en Leuven, waar het golvende Brabantse landschap ontsnapt aan de verstedelijking, bouwden de architecten Patrick Lootens en Mauro Poponcini een grote woning voor een gezin met kinderen. Ze staat in een klassieke verkaveling met fermettes en grote bungalows van een paar tientallen jaren oud, en vormt dus een sterk contrast met de bebouwing rondom. Bovendien is de moderne woning veel imposanter dan de andere huizen uit de buurt. Zowel de voor- als de achtergevel worden gedomineerd door een grote doos die bovenop het huis staat en die de slaapkamers herbergt. Dit volume springt aan beide zijden sterk naar voor om de monumentaliteit te benadrukken. Doordat bijna het gehele perceel bebouwd is, lijkt de woning nog groter dan ze in werkelijkheid is. Dat komt vooral door de muur die de patio aan de voorkant afsluit van de buitenwereld. Eigenlijk verdient zo’n ruimtelijke creatie een groter perceel, nu kan je het gebouw moeilijk bewonderen. In een jas van ’s zomers groen, gaat dat allicht een stuk beter.

Het is niet vanzelfsprekend om een bouwvergunning te krijgen voor een dergelijk project. “We hadden het geluk om in een oude verkaveling te bouwen waarvan de voorschriften vervallen waren. Bovendien is er al een vrij grote verscheidenheid in stijlen. Je ziet hier klassieke huizen met zadeldaken, maar ook platte daken en fermettes. Eigenlijk is het groen de enige bindende factor”, zegt Mauro Poponcini. In meer recente verkavelingen zijn de voorschriften doorgaans strenger opgesteld. Hier konden de architecten vrij omspringen met materialen en volumes.

Ze lieten zich enkel leiden door het landschap. “Het eerste wat we deden, was op deze plek gaan staan, om precies te zien wat er hier van doorslaggevend belang was. We wisten meteen dat we het uitzicht op het achterliggende, glooiende akkerland niet mochten verknoeien.”

De bouwmeesters hielden ook rekening met de oriëntatie. Die vormde een klein probleem omdat de voorkant van het perceel op het zuiden ligt. Dus werd het huis naar achter geschoven en ontstond er vooraan een patio. In die voortuin wordt met volle teugen genoten van de zuiderzon. In de zomer wordt dit met vergruisde schelpen bestrooide binnentuintje een extra woonkamer. Eens de taxushagen zijn volgroeid, zal de patio zich nog meer afsluiten van de buitenwereld.

Het is een woning met twee gezichten. De achtergevel is helemaal op het weidse landschap geënt. Woonkamer, keuken en televisiehoek delen een immense glaspartij die het akkerland binnenbrengt. Ook boven is dat zo: vanuit het bureau en de slaapkamer kijk je over de velden. Bovendien ligt de woning gedeeltelijk verzonken in de heuvel. Dat merk je best in de woonkamer, waar de helling bewaard bleef voor het natuurstenen pad naar de beeldbuishoek. Maar de voor- en zijgevels zijn gesloten.

Dat dit contrast ook het grondplan beheerst, merk je het best bij het binnenkomen: hoe dieper in de woning, hoe groter de opening naar het achterliggende landschap. Maar ondanks de talrijke glaspartijen, is dit geen transparante woning. Eetkamer en woonkamer kunnen door schuifwanden makkelijk worden afgesloten. De televisiehoek zit verstopt achter de haard en de trap naar het bureau. Deze werkkamer is een volkomen geïsoleerd paviljoen op het dak. Je kan wel er via de slaapkamer over het dak naartoe stappen: goed voor een extra circulatie.

Het paviljoen van de slaapkamers is trouwens traditioneel opgevat: de vertrekken liggen netjes afgesloten van elkaar op een rij, alleen de masterbedroom vertoont dezelfde openheid als de woonkamer.

Hoe imposant en groot de woning ook is, erg ruim is ze niet, omdat er veel plaats werd ingeruimd voor de trappen en de gangen. De woonkamer zelf is aan de kleine kant, maar geniet volop van de ruimte van het landschap. Fascinerend is ook het doorkijk-haardvuur dat aan twee kanten kan worden bewonderd en dat eigenlijk symbool staat voor de vele doorzichten die deze woning rijk is.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde