Eten in Bon-Bon moet een feest zijn : zo ziet Christophe Hardiquest het, die er als chef-kok op staat om zijn klanten culinair te verwennen.

:: Bon-Bon : Karmelietenstraat 93, 1180 Ukkel. 02 346 66 15. Lunch van drie gangen 30 euro. Zaterdagmiddag, zondag en maandag gesloten.

www: meer culinaire informatie op het.gastronomen.net

Bon-Bon is een aanrader voor wereldse mensen die in een ontspannen, internationale omgeving, willen genieten van gevarieerde, verzorgde, zuiders getinte bereidingen. Salon d’Artisan Cuisinier vermeldt het visitekaartje. Bon-Bon heeft door de inrichting echter meer weg van een klassebrasserie. Christophe Hardiquest is baas en kok. Hij is jong doch verre van een beginner. Christophe kreeg een opleiding aan de Naamse koksschool, werkte in bekende Brusselse eethuizen ( L’Amandier, Sea Grill, L’Orangeraie Roland Debuyst, Villa Lorraine, Maison du Maître) en vertrok naar Amerika. Bij zijn terugkeer werd hij chef-kok in het loftrestaurant Voyage à Travers les Sens, om wat later zijn eigen eetcorner Bon-Bon te openen in de winkel Wood-Cottage aan de Brusselse Louizalaan. De tafels waren er altijd bezet, maar handelaars uit de omgeving vonden dat er geen restaurant in een decoratiewinkel thuishoort. Christophe moest op de vlucht.

Begin dit jaar heropende Bon-Bon in de Karmelietenstraat. Het eethuis is ondergebracht op het gelijkvloers van een hoekhuis in een oude Ukkelse woonstraat. Het nostalgisch decor is opgebouwd uit oude plankenvloeren, lambriseringen in natuurhout, spiegels, kristallen luchters en fluwelen gordijnen. Om spektakel te creëren is er voor de keuken een houten toog, die dienst doet als werkplaats voor jonge koks met hoge mutsen.

Lawine aan knabbelhapjes

Wij kwamen op een donderdagavond en hadden moeite om een parkeerplaats te vinden. In Bon-Bon wachtte een gezellige drukte. Aan tafel zat een kosmopolitisch publiek en Engels was de meest gehoorde taal. Het onthaal is in het Frans, evenals de vermeldingen op het leien bord. Bon-Bon heeft geen spijskaart. Het vertrekpunt is het Menu du Marché, dat in driegangenversie 50 euro kost. Men kan dit menu uitbreiden tot vier (55 euro), vijf (65 euro) en zes gangen (75 euro). Buiten het menu zijn er een zestal suggesties.

Wij kozen, zoals tachtig procent van de mensen rond ons, het marktmenu van drie gangen (50 euro). Als voorbeeldig aperitief was er een glaasje frisse, geurige en pittige Côtes de Gascogne, Domaine de la Sallette (3,50 euro). Wij werden vergast op een lawine aan knabbelhapjes : in huis gebakken ragfijne kruidenchips, tapenade met in huis gebakken brood en een schaal met eetbare miniatuurtjes in de vorm van minisoepje van groene ui, jeruzalemartisjok en kervel, croque-monsieur met Italiaanse ham en parmezaan, gevogeltjekroketje, kantwerk van gesmolten parmezaan en toast Melba met lapje duivenborst en ganzenlever. Met zoveel verrassingen ben je wel even zoet en dat mocht best, want het duurde een tijdje voordat het voorgerecht kwam. Op het bord verscheen een zandtaartje met parmezaan, bedekt met gehakte gekonfijte gele tomaten, lapjes gerookte mozzarella en pesto uit Genua. Dit mediterrane gerecht viel in de smaak.

Huisbereide zoetigheden

Hoofdgerecht was : fijn visvlees van Bretoense kabeljauw, opgediend met kleine Bouchot-mosselen, gebraiseerd witloof, (te) zoete quenelle van wortelmousse, puree van aardappels met stukjes zwarte olijven uit Nice, een gewelde boter- en mosselsaus en een coulis van peterselie. Ook dit gerecht had smaak. Het nagerecht was een cibouste (een soort pudding) met sinaasappel en zachte dacquoise (schuimtaart) met noten en zoethoutijs.

Bon-Bon heeft een Frans georiënteerde wijnkaart, met beperkte keuze wijnen onder de 30 euro. Het werd een Mâcon Le Cras 2000, Les Roches Vineuse, die ons buiten de kaart werd voorgesteld, en helemaal in de smaak viel (31 euro). Geen koffie voor ons en toch was er een dienblad vol in huis bereide zoetigheden, zoals Luikse wafel, marshmallow met parfum van steranijs, fruitpasta, crème brûlée en madeleine- en Biaritz-koekjes. Christophe Hardiquest verwent zijn klanten en daar is niet aan te ontkomen.

Pieter Van Doveren I foto’s Jan Caudron