In mei werd ze oma, maar Carine Roitfeld heeft nog geen pensioen-plannen : ze ruilde de Franse Vogue in voor stylingopdrachten, bracht twee boeken en een modeblad uit, een documentaire is in de maak, en een make-upcollectie voor M.A.C. ligt in de winkel.

Sorry dat ik te laat ben !” verontschuldigt Carine Roitfeld zich. “Het defilé van Valentino liep uit : Valentino was zelf aanwezig en wilde me absoluut nog zien.” Een wervelwind in zwart op witte stiletto’s schudt enthousiast de handen van de journalisten. Roitfeld ontvangt de pers thuis. Een prachtig appartement met visgraatparket, witte muren, plafonds met sierlijsten, en designklassiekers zoals de Barcelona Chairs van Ludwig Mies van der Rohe. De persoonlijke toets komt van foto’s van en met haar kinderen. Gemaakt door topfotografen als Mario Testino en Juergen Teller. Het gigantische appartement geurt naar de vele boeketten witte rozen, en naar een kaars : Untitled van Maison Martin Margiela. “De grootste Belgische ontwerper voor mij”, bekent Roitfeld. “Ik heb hem ontmoet toen ik voor hem een defilé liep en we bleven contact houden.”

Roitfeld kwam in de mode als model, een carrière die ze snel inruilde voor stylistenwerk. Ze vormde een duo met fotograaf Mario Testino. Halfweg de jaren negentig zetten ze samen het tanende Gucci weer op de kaart. Hun pornochic-campagnes waren spraakmakend, en Tom Ford beloonde Roitfeld door haar uit te roepen tot zijn officiële muze. In 2001 werd ze gevraagd als hoofdredactrice van de Franse Vogue. Een positie met veel macht, mochten verschillende mensen ontdekken : ze lanceerde de modellencarrière van onder andere de voluptueuze Lara Stone en transgender Lea T.

Na tien jaar verliet ze de ‘gouden kooi’ om aan persoonlijke projecten te werken. En die komen aan de lopende band : vorig jaar bracht ze een boek uit met haar werk van de afgelopen drie decennia, dit jaar maakte ze met Karl Lagerfeld een boek over het zwarte jasje van Chanel, en lanceerde ze een eigen modemagazine, CR Fashion Book.

M.A.C. vroeg haar om een make-upcollectie te ontwerpen, die haar typische look weerspiegelt : smokey eyes en neutrale lippen. “Het is een gemakkelijke make-up, ontworpen om met de vingers aan te brengen in maximum tien minuten. Ik reis veel, gebruik veel producten, dus moest het compact zijn. De look : de ochtend na een wilde nacht wanneer je je make-up bent vergeten afnemen.” Hoewel ze veel met topvisagisten als Tom Pecheux heeft gewerkt, vindt ze hun tips te ingewikkeld. “Ik volg liever de filosofie van Liz Taylor, die met een volledig opgemaakt gezicht een bad nam. Dan lijkt de make-up met je huid te versmelten.”

Die rokerige ogen zijn haar handelsmerk geworden. “Mijn wenkbrauwen en ogen zijn mijn troef”, weet ze. “Die moet ik in de verf zetten. Mijn lippen vind ik te dun, maar ik vertik het om ze te laten opspuiten, dus houd ik die neutraal, met een transparante of huidkleurige lipstick.” Het is geen ingewikkelde of pretentieuze make-up: “Ik denk dat veel vrouwen zich hierin gaan herkennen.” Blikvangers zijn ongetwijfeld de sterrensjablonen : “Ik vind zo’n schoonheidsvlekje erg mooi, maar ik heb er zelf geen. Daarom leek het me wel leuk om er eentje na te maken, maar dan een sterretje, dat brengt geluk.”

DOOR SOFIE ALBRECHT