Het is altijd weer even diep ademhalen als in mijn buurt de eerste kerstmannen aanstalten maken de gevels te beklimmen : jep, daar moeten we ook weer doorheen. Glühwein, kerststol, de flaporen van Bing Crosby, ossen en ezels die een gipsen boreling beademen, kinderkoren, dode kalkoenen, feestverlichting in de straten en in sommige mensen hun coiffure, rendieren met een drankprobleem, A night to remember op BBC2, vuurwerk om middernacht gevolgd door blote tieten rechtstreeks vanuit de Crazy Horse. En als je dat allemaal overleefd hebt, krijg je ’s anderendaags ook nog eens de voltallige Wiener Philharmoniker met de Tritsch Tratsch Polka over je heen. Een mens zou voor minder overwegen naar de Aleoeten te emigreren, maar je kunt er donder op zeggen dat ze ook daar kerstballen achter hun oren hangen.
Want aan de eindejaarsfeesten valt simpelweg niet te ontsnappen. Pas op, ik heb het ooit geprobeerd. In de vroege jaren tachtig toen ik eigenlijk nog geen budget had om fatsoenlijk op reis te gaan. Het regende in Hammamet en in het hotel stond elke dag lamsgehakt op het menu. Behalve op kerstavond toen de kalkoen met veel zin voor drama de uitgestrekte eetzaal werd rondgedragen en zodoende ijskoud op je bord terechtkwam. Even koud als de bejaarde Duitser die al die commotie niet aankon en prompt een hartaanval kreeg boven de pommes duchesse. Van een domper op de feestvreugde gesproken.
Sindsdien ben ik het roerend eens met de oude opa uit Walter van den Broecks Groenten uit Balen die als blijkt dat zijn kleindochter op nieuwjaarsdag zwanger raakte op de similileren sofa van haar vrijers ouders, verontwaardigd uitroept : “Kerstmis en Nieuwjaar zijn feestdagen die ge thuis moet vieren !” Bij voorkeur in familiale kring. En daar wringt bij ons het schoentje. Want zowel mijn partner als ik zijn enig kind en eigen kinderen zijn er ook niet in het spel. Ouders gelukkig wel, een volledige set van vier krasse tachtigers, volk genoeg voor de traditionele feestdis op Kerst- en Nieuwjaarsdag.
Blijven de avonden. Heeft er iemand soms een plezante nonkel te huur ? Rent a family, als je ’t mij vraagt is daar in deze periode van het jaar best vraag naar. Verre neven en nichten hoeven niet, die hebben we zelf ook, alleen spreken we er niet tegen. Geen mens die nog weet waarom,”historisch gegroeid”, heet zoiets. Vrienden hebben we ook, we zijn niet helemaal asociaal, maar ofwel vieren die met hun kinderen, ofwel liggen ze onder een palmboom op de Phi Phi-eilanden. Een beetje georganiseerd mens plant zijn jaareinde immers al eind september, terwijl ik me meestal pas een week vooraf een beetje paniekerig afvraag hoe we de lange feestnachten gaan doorkomen. Televisie kan ik daarbij best missen : BV’s die ergens in oktober met feesthoedjes en toeters de jaarwisseling veinzen zijn aan mij niet besteed. Een overzicht van alle natuur- en andere rampen die ons het afgelopen jaar te beurt vielen evenmin, toch niet boven de kreeft thermidor. Hoogstens kijk ik voor welk schilderij en bloemstuk onze vorst dit jaar heeft plaatsgenomen en hoe hard hij zijn best doet om zijn jobomschrijving in te vullen. Niemand is nog zeker van werk tegenwoordig, zeker 55-plussers niet. Daarna mag Judy Garland Have yourself a merry little Christmas zingen ; gegarandeerd komen dan de waterlanders. Ook al voor die kreeft, waarvan ik nog overwoog ze als huisdier in de keukengootsteen te houden en die nu thermidor ligt te wezen tussen een sjalotje en de platte peterselie.
Linda Asselbergs
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
