:: Reacties : jp.mulders@skynet.be

Vorige week, terwijl ik op een stille ochtend zomaar onder de douche stond, kreeg ik de sprankelende inval die mij voor de rest van mijn leven van het knellende juk van de arbeid zou verlossen. De uitvinding die ik in dat moment van goddelijke verlichting deed, zou niet alleen het lot van de wereld verzachten, maar was ook nog eens poepsimpel.

Dat woord is niet toevallig gekozen. Mijn uitvinding betrof namelijk een substantiële verbetering aan het gebruiksvoorwerp dat doorgaans condoom wordt genoemd, in de volksmond ook wel rubbertje of capote ( anglaise). Of u nu mannelijk of vrouwelijk bent : u kent vast het genante gesukkel wanneer vlak voor de grootse zonde zo’n glibberig ding uit zijn verpakking moet worden gescheurd. Achterhalen wat de rechtse en de averechtse kant is : daar is koel verstand voor nodig, en een arendsblik. Twee eigenschappen waarover we meestal niet beschikken als onze vingers van opwinding trillen en het vuur van de liefde aan onze oogbollen likt. Vandaar het gefrunnik, het halvelings afrollen en dan pas vaststellen dat je hopeloos binnenstebuiten bezig bent. Niet elegant allemaal, zelfs niet erg proper, en allerminst bevorderlijk voor de vleselijke lust. Tegen dat het ding op zijn plaats zit, kamp je niet zelden met een wood problem, zoals de Amerikanen dat noemen.

Met dat gesukkel zou mijn uitvinding dus voorgoed komaf maken. Zoals de meeste producten van waarachtig menselijk vernuft, was ze zo eenvoudig als het ei van Columbus. Op de verpakking van het condoom diende enkel, speels maar in duidelijk zichtbare letters, de vermelding This side up ! te worden aangebracht. Dit kon eventueel gepaard gaan met enig reliëf, zodat ook in de complete duisternis en zelfs voor blinden duidelijk werd hoe het moest.

Ik begreep niet hoe giganten als Durex zelf nog niet zo schrander waren gebleken. Zo’n aanzienlijke verbetering aan een product dat door de aidsplaag wereldwijd in het centrum van de belangstelling staat : het zou een zegen voor de mens zijn liefdesleven zijn. Toegegeven, ook voor mezelf was het nut niet gering. Ik zou mij van een constante geldtoevoer verzekeren, en meteen ook postvatten in de galerij van giganten als de door mij bewonderde Roald Dahl. Naast briljante verhalen trakteerde die de wereld ook nog eens op een geweldige uitvinding : het Dahl Wade Till-ventiel. Hij redde er het leven van zijn zoontje Theo mee, en dat van honderden andere kinderen met een waterhoofdje.

Een week lang liep ik met mijn uitvinding rond als was het een kostbaar geheim. ’s Avonds, als ik bij het station de pendelaars zag terugkomen van hun vermoeiende dagtaak, kon ik een meelijdende glimlach maar met moeite onderdrukken. Al dat gezwoeg onder een baas, bedacht ik hoofdschuddend, alleen maar om ervoor te zorgen dat er brood op de plank en diesel in de tank kwam. Terwijl het zoveel eenvoudiger kon. Ik besloot er werk van te maken en belde het octrooienbureau.

De overheid bleek de huis-, tuin- en keukenuitvinder echter het licht in de ogen niet te gunnen. Een octrooiaanvraag voor België alleen, vernam ik, zou mij al bijna 4000 euro kosten. Bovendien liep ik het risico dat condoomfabrikanten achteraf geen brood zagen in mijn verfijning van hun product. Dan zat ik daar met mijn idee. Ik besloot op veilig te spelen en zelf wat rond te snuisteren op gespecialiseerde sites die octrooien en patenten wereldwijd inventariseren.

Tot mijn grote afgrijzen zag ik mijn mooie droom binnen het kwartier al aan diggelen geslagen. Een zekere Gligoric Milan, afkomstig uit het voormalige Joegoslavië, bleek al in 2003 een octrooi te hebben aangevraagd op een ” Condom sack and sack label, with its particular design, marking and utilization method, solve the problem of switching the internal and external side of the condom that appears on adjusting the condom on the penis“. De snoodaard had mijn idee zelfs al prematuur verbeterd door aan fosforische letters te denken.

Ampel onderzoek leert dat behalve die Gligoric minstens al een Brit, een paar Duitsers, een Amerikaan, een Chinees en een handvol Italianen mij te vlug af zijn geweest. Ik mag mijn uitvinding dus de mijne niet meer noemen. Een luilekker, rentenierend leven is mij blijkbaar niet gegeven. Knarsetandend zal ik moeten toezien hoe het idee dat zo soepel in mij neerdaalde straks wellicht door anderen wordt gecommercialiseerd. Hoe een onbekende Serviër het geld dat voor mij bestemd was, zal zien binnenstromen, als door een kraan die rechtstreeks in verbinding staat met een nooit opdrogende bron.

Dit bedroevende voorval heeft mijn geloof in de kracht van ideeën echter alleen maar versterkt. Mijn lichtend voorbeeld is de grote Theo Tempels, die schatrijk werd met de fameuze beschuit-met-het-hapje-eruit. Ik verzin nog wel iets beters, op een andere verdwaalde ochtend, zodat ik mijn domicilie naar de Bahamas kan verplaatsen om daar stukjes te schrijven die gerijpt zijn door de zon.

JEAN-PAUL MULDERS