Ik ben geen autojournalist, zoals wel eens beweerd wordt en ik huiver van autojournalistenclubjes. Ik ben journalist tout court, omdat de wereld zoveel meer te bieden heeft dan verstelbare nokkenassen of vlakke koppelcurven. Ik hou van auto’s zoals ik van vrouwen, design, reizen, poëzie of horloges hou : met passie. Maar boven alles hou ik van vrijheid. Noem me een liberaal (geen VLD‘er), die van een zo groot mogelijke verscheidenheid houdt en die vrijheid van kiezen als een te koesteren kwaliteit van de burgerlijke maatschappij beschouwt. Daarom voel ik me met de dag ongemakkelijker in een maatschappij waarin de keuzemogelijkheden in snelwegtempo worden opzijgeschoven voor wat de Fransen la penséeunique noemen – de politieke correctheid, die ik aanvoel als politieke verstarring. Waarin rokers als pestlijders worden behandeld, de automobilisten als de grote boeman en vrouwen die hun carrière opzijzetten om zelf voor hun kinderen zorgen voor truttig worden aanzien.

Die passies en die liberale geest maken me evenwel niet blind. Ik weet dat auto’s voor vrijheid, schoonheid en mobiliteit hebben gezorgd, maar ik besef verdomd goed dat ze ook vervuilen en verkeersslachtoffers maken. Al leren de feiten ons dat beide nadelen in versneld tempo afgebouwd worden. Moderne auto’s vervuilen nog amper een fractie in vergelijking met hun voorgangers van twintig jaar geleden. En het aantal verkeersslachtoffers per gereden kilometer gaat al meer dan twintig jaar continu omlaag. Dat is niet de verdienste van de huidige regering. Dat resultaat zou nog veel beter kunnen als inzittenden gewoon hun gordel vastklikten en chauffeurs met autorijden bezig waren in plaats van met telefoneren, lezen, dromen of discussiëren. Omdat de grote oorzaak van verkeersongevallen niet in de eerste plaats overdreven snelheid is, maar een gebrek aan aandacht, zoals de Gentse politierechter Dirk Verstuyft in Touring onlangs nog terecht duidelijk maakte. Anderzijds lopen ook de voordelen achteruit : vlotte mobiliteit is nog slechts een vaag begrip, het gevoel van vrijheid dat rijden eens zo aantrekkelijk maakte, is ingeperkt door vaak absurde snelheidsbeperkingen, niet gesynchroniseerde verkeerslichten, files, verkeersdrempels, het toenemende aantal weggebruikers en voortsukkelende miniauto’s met chauffeurs zonder rijbewijs.

Over de schoonheid kan ik kort zijn : de elegantie die in auto’s aan het eind van de jaren dertig haar absolute hoogtepunt bereikte, heeft plaatsgemaakt voor aërodynamische efficiëntie en functionaliteit. Auto’s zijn praktischer geworden, het verbruik is fors gedaald, de efficiëntie van de motoren is verhoogd, de actieve en passieve veiligheid zijn op spectaculaire wijze toegenomen. En met de verkiezing van de hybride Toyota Prius tot de auto van het jaar heeft de jury voor het eerst sinds lang een zinnige en ecologisch verantwoorde keuze gemaakt.

De gemiddelde auto mag dan een stuk saaier geworden zijn, toch kopen jaarlijks meer dan één miljoen Belgen er een en geen land ter wereld produceert zoveel auto’s per inwoner als België. En weer is het niet goed. Automobilisten mogen belastingen en taksen betalen voor de aankoop, het in het verkeer brengen, het rijden, het parkeren, het herstellen, het veiliger maken, het verzekeren of het voltanken van hun auto, als ze voor een softroader (een ‘kloteauto’ volgens minister Landuyt) kiezen, worden ze met de vinger gewezen.

Ik ben in het algemeen zuinig met energie, doe mijn verplaatsingen in de stad te voet of met de vouwfiets. Maar ik haal wel eens de Porsche van stal voor een uurtje puur rijgenot, zoals anderen naar voetbal gaan kijken of hoerenlopen. Voetbal zegt me niks en hoeren boeien me evenmin, maar het komt geen moment in me op om de voorkeuren van anderen ter discussie te stellen. Laat staan ze te verbieden.

Omdat de vrijheid me zo lief is.

PIERRE DARGE