Een centraal thema in mijn werk is de tijd en hoe daarmee om te gaan. Wat me momenteel heel erg bezighoudt, is het reanimeren van herinneringen : ze via een voorstelling een nieuw leven geven.

Mijn vader zat in Torhout een amateurtoneelkring voor. Dirk Tanghe (momenteel artistiek leider van het Nederlandse gezelschap Paardenkathedraal) was er gastregisseur. Als zo’n uitgesproken, gepassioneerde persoonlijkheid als Dirk bij je thuis komt logeren, laat dat vanzelf sporen na. Hij daagde me uit om de dingen anders te bekijken.

Ik kwam onverwacht in een stroomversnelling terecht toen het afstudeerproject van mijn 3D-opleiding, Huilend hert, aangeschoten wild, meteen een prijs op Theater aan Zee won. Ik vermoed dat ik door mijn gebetenheid wat heb losgemaakt. Als een voorstelling zonder energie is gemaakt, kun je als toeschouwer ook geen energie voélen.

Victoria biedt me een kans om een stap terug te zetten. Ik krijg de tijd om te zoeken naar een body of work, een luxe die ik me elders niet kan permitteren. Door mijn onrust continu naar buiten te brengen, vind ik misschien rust. Ik dreig soms te verstikken in mijn enthousiasme. Dromen verwezenlijken werkt heel verslavend. Het is daarom goed dat ik met Victoria nu een huis heb gevonden dat me volgt en me, als het moet, tot de orde kan roepen.

In een hokje pas ik niet. Ik wil niet ‘Miet de taferelenmaakster’ of ‘Miet de muziektheaterregisseur’ worden. Het onthaal dat de grote installaties kregen die ik tot nog toe bracht, voelt uiteraard warm, maar het gevaar bestaat dat je na verloop van tijd met een etiket zit opgezadeld. Ik wil rekening houden met de veranderingen die de tijd in ons teweegbrengt.

Ik voel me helemaal geen regisseur. Ik regisseer Sportband, afgetrainde klanken niet, ik sculpteer het. Naast een beeld is het ook een performance. Ik vind het moeilijk om mijn eigen werk te definiëren omdat alles bij mij in elkaar vloeit.

Ik krijg véél impulsen, wat best vermoeiend kan zijn. Haast continu registreer ik en leg ik verbanden. Ik kijk goed om me heen, al begrijp ik niet altijd wat ik zie. Af en toe kan ik nog moeilijk een onderscheid maken tussen wat er echt aan de hand is en wat ik erbij voel.

Het is heavy om op je 27ste twintig man te leiden, zoals ik met Sportband doe. Ik vraag de muzikanten/acteurs om zich af te beulen. Ik heb hen ervan moeten overtuigen dat hun fysieke inspanning heel bijzonder is om naar te kijken. Intussen is die groep spelers een bom energie geworden die bijna bedreigend overkomt : ze walsen over mij heen. Daarom doe ik op De Nachten voor de gelegenheid met hen mee, om te voelen hoe het is.

Je moet stilstaan bij wat je communiceert. Wat ik mooi vind aan Wewilllivestorm van Benjamin Verdonck is dat niets in die voorstelling op een statement lijkt en ze toch heel duidelijk iets vertelt. Het verhaal zit in alles wat Benjamin aanraakt. Er is een nood aan dat soort fragiele, sobere theater. Je ziet tegenwoordig zoveel losse flodders die wel geestig zijn, maar mij niets zeggen.

Ik wil vragen stellen, geen oplossingen bieden. Het is beter te weten wat je vragen zijn dan te weten wat hét antwoord is. Een sluitend antwoord is er toch niet.

Ik mis vaak de knipoog in het leven. Als ik een rekening wil openen en de bankbediende steekt haar verkoperspraatje af, denk ik : je kunt dat toch niet ménen. Ik probeer zoiets altijd te doorprikken.

Typen en archiveren : dat wou ik als jong meisje doen. Ik volgde amper twee maanden handel toen een leerkracht me apart nam. Hij zei dat ik daar niet op mijn plaats zat. Mijn ouders schrokken daar helemaal niet van, maar ik was enorm ontgoocheld in mezelf. Vervolgens mocht ik naar de kunsthumaniora in Brugge, waar ik besloot op internaat te gaan. Puur uit vastberadenheid : deze keer gingen ze me niet meer vertellen dat ik niet kon aarden.

Op 28/1 staat Miet Warlop met Sportband, afgetrainde klanken op De Nachten in deSingel, Antwerpen.

De komende twee jaar is ze verbonden aan De Bank, een project waarmee Victoria jong talent wil stimuleren.

Beeldend kunstenaar Miet Warlop (27) creëert theaterproducties, installaties en performances.

Peter Van Dyck