Noem me maar een bruggenbouwer. Geen zakelijke experte of ’s werelds creatiefste persoon, maar iemand die voldoende thuis is in beide aspecten om mensen uit verschillende werelden samen te brengen en zo voor een nieuwe wind te zorgen. Wie zijn hele leven hetzelfde petje draagt en enkel zijn eigen domein kent, kan dat veel moeilijker. In een periode van enorme maatschappelijke veranderingen en schaarse middelen zie ik trouwens geen andere keuze : werk is meer dan ooit een kwestie van grensoverschrijdend samenwerken, ook in de culturele sector.
Een thuisbasis mis ik niet. Mijn wortels liggen in Brugge en ik heb nog altijd een woning in Oostende, maar ik besef al lang dat ik me uiteindelijk overal zou kunnen nestelen. Wat me aan een plaats bindt, zijn mensen, niet het idee dat mijn huis daar staat. Mijn dochter is zestien en mijn tegenpool op dat vlak, maar begrijpt gelukkig dat ik graag rondzwerf – al was het maar voor een dagtrip.
New York geeft en neemt. Het is een wereldstad die je voortdurend bestookt met nieuwe ideeën, maar al die prikkels en de lange verplaatsingen van en naar het werk slorpen ook veel energie op. Vaak ten koste van de tijd die mensen hebben voor elkaar. Zelfs goede vrienden doen er hier soms maanden over voor ze die lang geleden geplande lunch voor elkaar krijgen. Ja, je kunt hier gemakkelijk verbroederen met mensen die je voor het eerst ontmoet, maar niets garandeert je dat je hen later nog terugziet. Veel New Yorkers trekken na de werkuren of het sporten trouwens meteen naar huis – alsof ze alleen daar kunnen bekomen van de stad.
Verhuizen heeft me doen inzien hoe goed we het in België hebben. De belastingdruk is hoog, maar daar krijgen we ook veel voor terug. Kwalitatief onderwijs, ondersteuning bij werkloosheid en ziekte, ouderenzorg : wij vinden dat allemaal vanzelfsprekend, maar veel Amerikanen kunnen er enkel van dromen. Ook daarom erger ik me weleens aan de zeurderige trekjes van de Belgen. Ik ben zeker niet blind voor de armoede in de Verenigde Staten, maar die Amerikaanse mentaliteit van positief blijven, kansen grijpen en niet bij de pakken blijven zitten, die bevalt me enorm.
Ik hou ervan om tijd te maken voor mezelf. Zo hard ik geniet van sociaal contact, zo graag sluit ik me ook af van de wereld. Even van een boek genieten, fietsen of gewoon wat rondhangen : voor mij is dat de ideale manier om een druk professioneel vol te houden en al die boeiende ontmoetingen en gesprekken te laten bezinken. Achteraf bekeken kon het geen kwaad om als studente in Leiden en Mainz te wonen. De verplichte zelfredzaamheid van toen helpt me nu om tot rust te komen bij mezelf.
De overheid zou alleenstaanden en eenoudergezinnen wat meer mogen helpen. Voor hen weegt alles immers een stuk zwaarder, zowel de grote financiële uitgaven als dagdagelijkse praktische zaken. Ook onze fiscale wetgeving is absoluut niet afgestemd op een samenleving die almaar meer singles telt. Tegelijk vind ik het ook leuk dat ik mijn eigen beslissingen kan nemen, zonder veel te overleggen – alleen zijn biedt dus ook voordelen.
Ik wil het maximum uit het leven halen. Het lijkt me vreselijk om aan het einde van de rit te betreuren dat je nog zoveel ongerealiseerde plannen en dromen hebt. Maar ik ben ook realistisch. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat het leven voorbijraast met een rotvaart.
Mieke Renders (40) is geboren in Brugge en wordt op 1 september de nieuwe directeur van het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam. Momenteel woont Renders nog in New York, waar ze in 2013 aan de slag ging als directeur kunst en cultuur bij Flanders House New York. Daarvoor was ze onder meer zakelijk leider van Kunstencentrum Vrijstaat O. in Oostende en curator bij Museum Dr. Guislain en STAM Gent. Info : www.brakkegrond.nl
DOOR WIM DENOLF & PORTRET FOTO BART MICHIELS
“Onze fiscale wetgeving is absoluut niet afgestemd op een samenleving die almaar meer singles telt”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
