Bij een single vriendin hangt op het toilet een bierviltje met de spreuk : Liefde is het enige sprookje dat eindigt met “Er was eens…” Een realistische vaststelling gezien het echtscheidingscijfer. Reken daarbij de factor overspel, deel door de hoeveelheid bittere ruzies en ik weet zeker dat de wiskundige Hannah Fry (pag. 20) via een formule het magische aantal gelukkige monogame koppels uit haar mouw schudt.

Hoe ook, we blijven proberen om zwanen te zijn. Al heb ik ooit gelezen dat zwanen elke kans op ontrouw met beide vleugels grijpen en dat de Amerikaanse gier de enige echte monogame vogel is. Maar die ziet er dan weer absoluut niet romantisch uit. Wij willen een zwaan, een majestueuze zielsgenoot die dicht en statig naast ons zwemt en niet bang is van woelige waters.

We geloven er graag in, in dat sprookje, dat begint met “Er was eens…” Dat merk je aan films (pag. 36) waarin er haast geen plaats is voor succesvolle single ladies. Of je nu Bridget Jones bent of Beyonce, je wacht tot de juiste man langskomt. De enige alleenstaande vrouw op tv die ik zo meteen kan bedenken, die een rijk leven leidt, is Angela Lansbury in Murder she wrote. Ze is weduwe, verdient veel geld met haar boeken en brengt elke aflevering op een andere exotische locatie door, omringd door vrienden en familie. J.B. Fletcher heeft het goed voor elkaar.

Schrijfster en literair blogster Jessa Crispin moest zich verdiepen in heiligenverhalen om voorbeelden te vinden voor het boeiende sololeven dat ze eigenlijk wil. En die heiligen nemen inderdaad wel sterke standpunten in. Wanneer Lucia van Syracuse van een aanbidder hoort dat ze zulke mooie ogen heeft, rukt ze die meteen uit haar hoofd. Als twintig koppelaars Olga van Kiev proberen te overtuigen met hun prins te trouwen, begraaft ze die allemaal levend.

“Lucia en Olga staan voor de geest en niet voor het lichaam”, stelt Jessa en ze gaat uiteindelijk op reis in het spoor van Teresa van Avila om kracht te putten uit de wijsheid van vrouwen die resoluut kiezen voor een leven zonder man en kinderen. “Natuurlijk ken ik eenzaamheid”, zegt Jessa. “Maar eenzaamheid en kwetsbaarheid kunnen instrumenten zijn. Ze dwingen je om conversaties met vreemden te beginnen, om empathie te ontwikkelen.” En ze bedenkt zich dat ze met een man niet al die interessante mensen had ontmoet, en waarschijnlijk ook niet de reis door Avila had gemaakt. Alles wat begint en eindigt met “Er was eens…” kan een sprookje zijn. Er was eens een mooie zwaan die alleen zwom.

lene.kemps@knack.be

LENE KEMPS

Wanneer Lucia van Syracuse van een aanbidder hoort dat ze zulke mooie ogen heeft, rukt ze die meteen uit haar hoofd